Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! έδωσε η Σταματίνα Τσιμτσιλή, όπου μεταξύ άλλων μίλησε για το πώς βίωσαν οικογενειακώς την καραντίνα, τι την τρομάζει για τα παιδιά της αλλά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένειά της.
Πες το ψέματα! (Γελάει.) Για να είμαι δίκαιη, πάντως, η δική μας καραντίνα δεν ήταν αυστηρή, υπό την έννοια πως δεν ήμασταν δυο δραστήριοι άνθρωποι που κλείστηκαν ξαφνικά μέσα σε ένα σπίτι, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν. Εγώ, για παράδειγμα, δεν σταμάτησα στιγμή να δουλεύω. Το ίδιο και ο Θέμης, ο οποίος μετέφερε την έδρα του στο σπίτι και εργαζόταν εκεί, μέσω Ζοοm, με τηλεδιασκέψεις κ.λπ. Αν καταφέρεις να νιώθεις ενεργός και να διατηρείς ένα πρόγραμμα, ένα ψήγμα, αν θες, από την παλιά σου καθημερινότητα, το πράγμα γίνεται πιο υποφερτό.
Δεν πιέζομαι ιδιαίτερα. Απλώς με τα χρόνια έμαθα να προσέχω, να φιλτράρω κάπως τα πράγματα. Πέρσι, για παράδειγμα, μες στην καραντίνα, μια μέρα που είχα φτιάξει πίτσα για πρώτη φορά και ήμουν χαρούμενη, ανέβασα μια φωτογραφία μου στο Instagram. Και επειδή έτυχε να φοράω σορτσάκι και ήταν χειμώνας, δέχτηκα κάτι απίστευτα αρνητικά σχόλια. Το ίδιο και άλλη μια φορά, που φωτογραφήθηκα στη Ραφήνα, σε μια περίοδο που τα μέτρα για τη μετακίνηση ήταν κάπως πιο χαλαρά. Κατάλαβα λοιπόν πως επειδή ο κόσμος δέχεται μεγάλη πίεση και ψάχνει πιθανόν τρόπους να την εκτονώσει, πρέπει να είμαι πιο προσεκτική. Να μην προκαλώ.
Με θυμώνει, δεν θα σου πω ψέματα. Το έχω αποδεχτεί όμως και έχω μάθει κάπως να ζω με αυτό, από τη στιγμή που τα social media είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Τι άλλη επιλογή έχω; Να κλείσω τους λογαριασμούς μου; Όχι, δεν θα κάνω σε κανέναν αυτή τη χάρη.
Γενικώς, θυμώνω με σχόλια που εμπλέκουν άτομα της οικογένειάς μου, χωρίς να τα γνωρίζουν. Πες ό,τι θες για μένα, εφόσον εκτίθεμαι και έχω βήμα, λόγο και τρόπο να απαντήσω. Το να σχολιάζουν, όμως, τον άντρα μου ή τα παιδιά μου με ενοχλεί και με θυμώνει.
Δεν φοβόμουν ακριβώς. Απλά, όταν εγώ άρχιζα τη ζωή μου, τίποτα δεν ήταν προδιαγεγραμμένο – ούτε η επιτυχία ούτε η ασφάλεια. Ξεκίνησα από ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών στα Άνω Πατήσια, με δυο γονείς που αγαπούσαν πολύ κι εμένα και την αδελφή μου, αλλά δεν είχαν τα οικονομικά μέσα να χρηματοδοτήσουν τα όνειρά μας, τις σπουδές μας κ.λπ. Ένιωσα λοιπόν πως καμιά φορά πρέπει να «χαϊδεύουμε» το παιδάκι που έχουμε μέσα μας. Αυτό το παιδί που είμαστε εμείς και που είχε την αγωνία αν θα τα καταφέρει, αν θα προχωρήσει, αν θα πετύχει κι αν θα γίνει ένας καλός άνθρωπος. Πρέπει να το πιάσεις από το χέρι και να του πεις: «Εντάξει, όλα πήγαν καλά. Τα καταφέραμε», κατέληξε η Σταματίνα Τσιμτσιλή.