Ρένα Κουβελιώτη: Η γνωστή δημοσιογράφος πρόσφατα αποκάλυψε πως πάσχει από ένα νευροεκφυλιστικό πρόβλημα. Πρόκειται για ένα πρόβλημα, το οποίο οδηγεί σε πρώιμη άνοια. Επιπλέον, προκαλεί ακόμη και απώλεια μνήμης. Μεταξύ άλλων, η ίδια αναφέρθηκε σε νέα συνέντευξή της όχι μόνο για την κατάσταση της υγείας της, αλλά και για τη μοναχική διαδρομή της στη μητρότητα. Αναλυτικότερα, οι δηλώσεις της:
Μόνη μεγαλώνει τον 15χρονο, αυτή τη στιγμή, γιο της και τη 10χρονη κόρη της. Σε ερώτηση για τις προκλήσεις της εφηβείας και της προεφηβείας, απαντάει με θετική σκέψη: «Κάθε ηλικία έχει τη γοητεία της. Νομίζω όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, που είναι πιο επικοινωνιακή η σχέση, καταλαβαίνεις γιατί αξίζει να ξυπνάς το πρωί».
Πώς έγινε μητέρα, όμως; «Το να έρθει ο γιος μου στον κόσμο ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Δηλαδή ο σύντροφός μου και τότε μέλλοντας σύζυγος ήταν έτοιμος για να παντρευτεί, αλλά όχι για να γίνει πατέρας. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε καν το δίλημμα να διακόψω την εγκυμοσύνη, οπότε πήραμε διαφορετικούς δρόμους».
Ανέκαθεν, όπως εξομολογήθηκε, την ενδιέφερε η μητρότητα: «Τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό, όταν ρωτούσαν οι δασκάλες τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, εγώ έλεγα μαμά. Τα ‘φερε έτσι η ζωή που δεν έγινε τόσο γρήγορα όσο θα ήθελα. Πέντε χρόνια μετά και η Ηλέκτρα [η κόρη της] παιδί αγάπης, άλλαξαν τα δεδομένα. Μπορεί να μην κράτησε αυτός ο γάμος, μπορεί να είμαι πιο καλή για μαμά παρά ως σύζυγος, ωστόσο η οικογένεια παραμένει. Δηλαδή ο Γιώργος [ο πρώην σύζυγός της] όταν έρχεται στην Αθήνα μένει στο σπίτι μας, είναι ο μπαμπάς μας, έχουμε πολύ καλές σχέσεις, πάμε και διακοπές μαζί. Νοιάζεται και για τα δύο παιδιά».
Αναπόφευκτα θα μιλούσε και για το νέο βιβλίο και την πάθησή της: «Τη φράση “Θα μ’ αγαπάς όταν δεν θα σε θυμάμαι;” την έχω πει εκατομμύρια φορές στα παιδιά, στη μανούλα μου και στις φίλες μου». Όταν της μπήκε το μικρόβιο ότι μπορεί να χάσει τη μνήμη της, όπως πρόσθεσε, «το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι τα παιδιά του».
Όπως εξήγησε η Ρένα Κουβελιώτη, έχει νευροεκφυλιστικές αλλοιώσεις σε τμήμα του εγκεφάλου που συνδέεται με τη μνήμη. Η ανακάλυψη ήρθε από ένα τυχαίο περιστατικό: «Είχα ένα λιποθυμικό επεισόδιο, με πήγαν στο νοσοκομείο, μου κάναν αξονική, προέκυψε αυτό. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως παθαίνω κάποιες μικρές κρίσεις, δεν ξέρω ούτε ποια είμαι ούτε πώς ξεκίνησα, ούτε πού πηγαίνω. Δεν ξέρεις από ποιον να ζητήσεις βοήθεια, είναι μερικά λεπτά απόλυτης μοναξιάς. Θέλει λίγα λεπτά να συνέλθω γιατί με πιάνει ο φόβος: αν την επόμενη φορά δεν επιστρέψω; Δηλαδή είναι σαν να ανοίγω μια χαραμάδα και αισθάνομαι όπως οι άνθρωποι που ανοίγουν την πόρτα και φεύγουν».
Αυτά τα κενά μνήμης συμβαίνουν πάντα ενώ βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο, «αλλά ευτυχώς έχω πάντα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να ακινητοποιήσω το αυτοκίνητο και προσπαθώ να ηρεμήσω. Είμαι σε έναν κύκλο εξετάσεων, αυτό είναι ένα αποτέλεσμα [η απώλεια μνήμης], δεν γνωρίζουμε από πού προκύπτει αυτό το πρόβλημα. Θέλω να πιστεύω ότι θα βρούμε το αίτιο, οπότε με κάποια φαρμακευτική αγωγή θα το αντιμετωπίσουμε».
Πώς το διαχειρίζεται όμως μαζί με τα παιδιά της; Η απάντησή της είναι ιδιαίτερα συγκινητική. «Έχω πει στα παιδιά μου, εγώ δεν σας έχω φτιάξει για τα εύκολα, αλλά για τα δύσκολα. Μπορεί κάποια μέρα η μαμά να σε κοιτάει και να μη σε βλέπει. Θα μου μάθουν τα πάντα από την αρχή. Α, αλήθεια. Β, βία, βόλεμα».