Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Αντώνης Κανάκης τοποθετήθηκε για το ρόλο και τα όρια της σάτιρας στη σύγχρονη εποχή, θέτοντας ερωτήματα που προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον και συζητήσεις.
Ο Κανάκης υποστήριξε ότι τα όρια της σάτιρας ορίζονται από τον ίδιο τον σατιρικό δημιουργό, την προσωπικότητά του, τις αξίες του και το πολιτιστικό του υπόβαθρο. Όπως τόνισε, όταν εξωτερικοί παράγοντες ή κάποιοι άλλοι επιχειρούν να επιβάλουν περιορισμούς στη σάτιρα, δημιουργείται ένα επικίνδυνο πλαίσιο για την ελευθερία της έκφρασης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Με αυτή τη δήλωση, ο Κανάκης εξέφρασε τις ανησυχίες του για την τάση περιορισμού της σάτιρας από τη σύγχρονη πολιτική ορθότητα.
Όταν ρωτήθηκε αν θα αποδεχόταν μια θέση ευθύνης σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι, ο Κανάκης απάντησε αρνητικά, εξηγώντας πως η τρέχουσα κατάσταση στην τηλεόραση απαιτεί ριζικές αλλαγές, κυρίως ως προς τις νοοτροπίες και το περιεχόμενο των προγραμμάτων. Παρότι έχει δεχτεί σχετικές προτάσεις, μέχρι στιγμής τις έχει αρνηθεί, επιλέγοντας να διατηρήσει την ανεξαρτησία του. Εξήγησε πως μια τέτοια θέση θα τον έθετε αντιμέτωπο με δομικές επιλογές που, κατά τη γνώμη του, δεν συνάδουν με την ανάγκη για ένα ποιοτικό και στοχαστικό τηλεοπτικό τοπίο.
Ο Κανάκης σχολίασε επίσης την πιθανότητα επιστροφής του στη μικρή οθόνη με δική του εκπομπή, εκφράζοντας τον αυξανόμενο προβληματισμό του για την κατάσταση που επικρατεί στον τηλεοπτικό χώρο. Παραδέχτηκε ότι κάθε χρόνο αισθάνεται όλο και πιο επιφυλακτικός να επανέλθει, καθώς η εξέλιξη της τηλεόρασης τον απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από το μέσο. Παρ’ όλα αυτά, η επιθυμία του να επικοινωνεί με το κοινό και να θίγει ζητήματα που θεωρεί σημαντικά παραμένει ένα από τα κύρια κίνητρα του για την παρουσία του στην τηλεόραση.
Η συνέντευξη του Αντώνη Κανάκη, που προβλήθηκε στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι», έθεσε στο προσκήνιο καίρια ερωτήματα σχετικά με την ευθύνη και το μέλλον της τηλεόρασης. Τα θέματα που έθιξε, από τα όρια της σάτιρας μέχρι τη σημασία των αυθεντικών τηλεοπτικών παραγωγών, επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά τη διάθεσή του να διερευνήσει και να αναδείξει τις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις και τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης στην καλλιέργεια και την ποιότητα της δημόσιας επικοινωνίας.
Ξέσπασε ο Αντώνης Κανάκης μέσα από μια μακροσκελή ανάρτησή του στο Facebook για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι «δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχο».
Αναλυτικότερα ο Αντώνης Κανάκης έγραψε:
«Τι ρούχα φορούσε το άψυχο σώμα του παλικαριού; Ήταν επώνυμου σχεδιαστή; Πόσο στοίχισαν; Αυτά γιατί δεν τα μάθαμε;
Τέσσερις ημέρες μετά, όπου τίποτα δεν άλλαξε, θα μου επιτρέψετε δύο κουβέντες.
Δύο κουβέντες όχι για πρόσωπα, αλλά για τα κανάλια.
Εξάλλου, είναι περισσότερο θέμα όχι τόσο προσώπων (δεν είναι όλοι και όλα το ίδιο φυσικά), όσο μιας συγκεκριμένης τηλεοπτικής κουλτούρας που τα κανάλια επιλέγουν και διαιωνίζουν.
Δεκαετίες τώρα οι παρασκηνιακές μου ζυμώσεις έως και συγκρούσεις με τους τηλεοπτικούς σταθμούς αφορούν έναν βασικό λόγο: Πάντοτε υποστηρίζω την άποψη, πως δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι. Σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό.
Οι σταθμοί όμως, αδυνατώντας προφανώς να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες εκπομπές απαλλαγμένες από αυτήν την κακώς εννοούμενη τηλεοπτική κουλτούρα, βολεύονται και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια φαινόμενα, θεωρώντας πως αυτά εξυπηρετούν τηλεοπτικές τους σκοπιμότητες.
Κάτι που το αμφισβητώ ριζικά, γιατί αν δει κανείς τα αποτελέσματα τηλεθέασης θα τρομάξει με το πόσος κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην τηλεόραση και εύκολα θα καταλάβει πως οι τακτικές των καναλιών οδηγούν μακροπρόθεσμα το μέσο σε βέβαιο και ολοκληρωτικό θάνατο.
Όμως, ας δεχτούμε ότι η παρακμή και η τοξικότητα εξυπηρετεί κουτσά στραβά και βραχυπρόθεσμα κάποιες τηλεοπτικές σκοπιμότητες, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: Που τελειώνουν οι σκοπιμότητες αυτές και που ξεκινάει η αξιοπρέπεια, η κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία;
Ή μήπως δεν υπάρχει καν αυτό το όριο, αυτό το μεταίχμιο και η αξιοπρέπεια μαζί με την κοινωνική ευθύνη, απλά δεν έχουν χώρο στον νέο θαυμάσιο κόσμο που ζούμε;
Υ. Γ. Στον αντίποδα η εθνική ποδοσφαίρου. Παιδιά που επιδεικνύοντας απίστευτη ψυχή, τίμησαν τον συνάδελφό τους, γράφοντας ιστορία».