Κωνσταντίνος Αγγελίδης: Η ανάρρωση του γνωστού παρουσιαστή είναι αργή. Όμως, προχωράει με σταθερά βήματα. Ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης έχει δίπλα του τόσο τη σύζυγό του, όσο και το παιδί του.
Σαν ένα μικρό θαύμα, πάντως, παρουσίασε την πρόοδό του πριν από λίγο καιρό η Ζήνα Κουτσελίνη, στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα». Η ίδια βρέθηκε στο κέντρο φυσικοθεραπείας που βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης για να αντιμετωπίσει ένα προσωπικό πρόβλημα. Είχε την ευκαιρία να τον συναντήσει προσωπικά. «Είχα έρθει», είπε απευθυνόμενη στους φυσικοθεραπευτές του. «Για να με βοηθήσετε με ένα πρόβλημα στη μέση. Τον συνάντησα εκεί και τη γυναίκα του και το παιδί του και έμεινα έκθαμβη. Μιλάει και προχωράει. Ήρθε και με βρήκε όρθιος. Εγώ ήμουν στο κρεβάτι».
«Βελτιώνεται συνεχώς», όπως επιβεβαίωσαν οι φυσικοθεραπευτές του. «Είναι σε μια κατάσταση όπου κινείται. Κάνει κάποια βηματάκια. Βέβαια, θέλουμε πάρα πολλή δουλειά με τον Κωνσταντίνο ακόμα. Καταλαβαίνει, εκφέρει λόγο ο ίδιος. Μπορεί και μιλάει στο παιδί και σιγά σιγά μπαίνουμε στα πρώτα βήματα της αποκατάστασης και προχωράμε».
Να θυμίσουμε ότι ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης είχε το παρ’ ολίγον μοιραίο ατύχημα τα Χριστούγεννα του 2017, όταν σύμφωνα με την αγωγή ένας οδηγός λεωφορείου στη λεωφόρο Βουλιαγμένης προσπάθησε να τη διασχίσει αιφνιδιαστικά, με αποτέλεσμα ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης να καρφωθεί στο λεωφορείο με τη μηχανή του. Βρέθηκε στο Ασκληπιείο Βούλας με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, αλλά κέρδισε τη μάχη για τη ζωή και τώρα αγωνίζεται διεκδικώντας από την αρχή τις μικρές χαρές της.
Η σύζυγός που έχει, ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης, Εβελίνα Βαρσάμη, έχει πει ότι μετά το ατύχημα ξεκίνησε από το μηδέν, δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Τώρα, τρία χρόνια μετά, μπορεί τουλάχιστον να φάει, αλλά εξακολουθεί να χρειάζεται κάποιον δίπλα του 24 ώρες το 24ωρο γιατί δεν είναι ακόμα σε θέση να αυτοεξυπηρετηθεί. Η ίδια επιδεικνύει, πάντως, τεράστια δύναμη, λέγοντας: «Πιστεύω πως γεννήθηκα για να κάνω καλά αυτόν τον άνθρωπο. Όλοι έχουμε έναν σκοπό στη ζωή και εμένα αυτός είναι ο δικός μου. Σίγουρα και εγώ λύγισα, υπήρχαν φορές που έλεγα δεν θα αντέξω, όμως ξαφνικά, από το πουθενά, έβλεπα ένα νεύμα του, μία κίνησή του και έλεγα πόσο δυνατός μπορεί να είναι; Θα το παλέψω και μαζί θα νικήσουμε».