Η Νικολέτα Μαυρίδη που αποχώρησε από το Survivor, έκανε μία συγκλονιστική εξομολόγηση για δύο γεγονότα που τη στιγμάτισαν, το διαζύγιο των γονιών της και ο θάνατος του πατέρα της.
Η Νικολέτα Μαυρίδη για το διαζύγιο των γονιών της
Όπως υπογράμμισε η 26χρονη πρώην παίκτρια της κόκκινης ομάδας “γυρνώντας πίσω στα παιδικά μου χρόνια, το πρώτο γεγονός που στιγμάτισε τη ζωή μου ήταν όταν ήμουν πέντε χρονών. Μπήκε η μαμά μου στο σπίτι μας και μου είπε “κοριτσάκι μου πάρε την οδοντόβουρτσά σου και βάλε μερικά πράγματα στη βαλίτσα σου να φύγουμε”. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που παίρνω την οδοντόβουρτσά μου. Της λέω “γιατί μανούλα μου, πού θα πάμε;” και μου λέει ότι θα πάμε να μείνουμε στη γιαγιά για λίγες ημέρες. Και τότε ξεκίνησαν όλα στη ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρει πολλή αγάπη και από τους δύο γονείς μου, αλλά νομίζω ότι δεν είμαι το μόνο παιδί που έχει στιγματιστεί από το γεγονός ότι οι δύο γονείς χώρισαν”.
Και προσθέτει η Νικολέτα Μαυρίδη “εγώ σαν παιδάκι είχα μεγάλη αδυναμία στον μπαμπάκα μου και απλά δεν είχα καταλάβει τότε τι συνέβαινε. Η μανούλα μου ήταν έγκυος στον αδερφό μου, ήταν κοντά 3 μηνών. Η χαρά ήταν διπλή για εμένα, δεν είχα καταλάβει τι συνέβαινε ακριβώς, αν αυτό ήταν οριστικό. Τελικά έκανα να ακούσω ξανά τον μπαμπά μου δύο με τρία χρόνια. Είχε εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Η μαμά μου βέβαια δεν μου μίλησε ποτέ άσχημα γι’ αυτόν. Κάτι που με στιγμάτισε ήταν να βλέπω τη μαμά μου με την κοιλιά στο στόμα να δουλεύει σαν σκυλί από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς καμία στήριξη. Κάτι επίσης που με έχει σημαδέψει είναι ότι περπατάγαμε με τη μαμά μου στην ανηφόρα, με εμένα στο χέρι και την κοιλιά τούρλα, και την λυπόταν ο οδηγός του λεωφορείου και σταματούσε για να την πάρει, ενώ δεν ήταν η στάση.
Η αδυναμία της Νικολέτας Μαυρίδη στον πατέρα της
Παρ’ όλα αυτά μετά από τρία χρόνια ο μπαμπάς μου εμφανίστηκε. Δε ρώτησα ποτέ τι ήταν το τόσο σημαντικό που είχε να μιλήσει μαζί μου τρία χρόνια, γιατί εγώ τότε ήμουν 8 χρονών και το μόνο που ήθελα ήταν η αγκαλιά του μπαμπά μου. Ο μπαμπάς μου είχε φτιάξει το μετρό στην Αθήνα, ήταν χειριστής μηχανημάτων και δεν τον έβλεπα πολύ ούτως ή άλλως, γιατί ταξίδευε συνέχεια λόγω δουλειάς. Σίγουρα την αγάπη του πατέρα μου δεν ήθελα να την μοιράζομαι με κανέναν πόσο μάλλον με μια άλλη γυναίκα. Ήθελα να τον έχω μόνο δικό μου. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταπιώ το γεγονός ότι δεν είμαι η μόνη γυναίκα στη ζωή του πατέρα μου. Και ότι πρέπει να δεχτώ ότι υπάρχει και κάποια άλλη, ότι δεν ήμουν η πρώτη; Δεν ξέρω τι με ενοχλούσε πιο πολύ. Το μόνο που ξέρω ότι με ενοχλούσε είναι ότι δεν τον έβλεπα τόσο πολύ”.
Αναφερόμενη στη ρήξη με τον πατέρα της, η Νικολέτα Μαυρίδη συμπλήρωσε “σίγουρα όμως δεν περίμενα ποτέ ότι θα τον χάσω από τη ζωή μου. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα με πάρει τηλέφωνο να μου πει χρόνια πολλά και αντί να μου πει χρόνια πολλά, να μου πει “κοριτσάκι μου, σου έβαλε λεφτά στο λογαριασμό σου για το δίπλωμα”, ενώ δεν μου είπε καν χρόνια πολλά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον εκνευρισμό και τη στενοχώρια μου. Είχα τόσα νεύρα με τον μπαμπά μου, και παρά την τόση αδυναμία που του είχα, είπα “μπαμπά έχεις ξεχάσει ότι έχω γενέθλια και το μόνο που σε νοιάζει είναι τα 800 ευρώ που μου έβαλες σε ένα λογαριασμό”. Πέρασε ένας μήνας και δεν το σήκωνα, πέρασε δεύτερος, που είχα τη γιορτή μου και δεν το σήκωνα. Έπαιρνε τη μητέρα μου, εκείνη με πίεζε αλλά εγώ δεν ήθελα. Δεν είχα καμία επαφή με τον μπαμπά μου για τουλάχιστον τρεις μήνες”.
Η Νικολέτα Μαυρίδη, με δάκρυα στα μάτια, μίλησε για τον θάνατο του πατέρα της και εξομολογείται “και μπαίνει ο καινούργιος χρόνος και μάλλον για εμένα δεν μπήκε καλά. Με παίρνει η μαμά μου τηλέφωνο και μου λέει “Νικολετάκι μου ακύρωσε σήμερα όλα τα μαθήματα χορού, γιατί ο μπαμπάς σου είναι στο νοσοκομείο”, πράγμα που δεν ίσχυε γιατί η μαμά μου ήξερε ήδη τα γεγονότα. Δεν ήξερα καν ότι ο μπαμπάς μου ήταν στην Ελλάδα. Και απλά γύρισα στο σπίτι μετά τη δουλειά και η μαμά μου μού είπε ότι ο μπαμπάς πέθανε. Δεν γνώριζα τίποτα, δεν ήξερα αν είναι στην Ελλάδα. Μου κόπηκαν όλα τα φτερά, ένιωθα άσχημα που δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί του για τελευταία φορά, ενώ με έπαιρνε τηλέφωνο και εγώ έκανα μούτρα και δεν σήκωνα το τηλέφωνο στον μπαμπά μου. Αυτό μου έχει μείνει πολύ και δεν θα το ξεχάσω ποτέ”.
