Η Μαρία Χούκλη γεννήθηκε στις Σέρρες, 19 Ιουλίου 1961. Σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη, και εργάστηκε ως δικηγόρος επί δύο χρόνια. Έχει εργαστεί στην κρατική και ιδιωτική τηλεόραση καθώς και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Της: Έπη Τρίμη
Η αξιαγάπητη και έγκριτη δημοσιογράφος έχει εκλεγεί «Δημοσιογράφος της χρονιάς» για πολλές συνεχόμενες χρονιές. Τον Απρίλιο του 2016 επιβλήθηκε η ποινή της επίπληξης στη Μαρία Χούκλη από την ΕΣΗΕΑ για τη μεροληπτική της στάση την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα του 2015.
Σήμερα είναι ειδική σύμβουλος του Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Άκη Σκέρτσου της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη.
Το μεγάλο «ευχαριστώ» της Μαρίας Χούκλη σε όσους τη στήριξαν για τον διορισμό της στο επιτελείο Μητσοτάκη
Με μια πολύ λιτή ανάρτηση η Μαρία Χούκλη ευχαρίστησε τους διαδικτυακούς της φίλους, για τις ευχές που της έγραψαν στο προφίλ της, με αφορμή την ανάληψη των καθηκόντων της στο επικοινωνιακό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η Μαρία Χούκλη σημειώνει στην ανάρτησή της ότι δίστασε αν έπρεπε να γράψει κάτι αλλά μετά σκέφθηκε ότι μετά από τόσα καλά λόγια που της έγραψαν, δεν θα μπορούσε να μην γράψει κι εκείνη από την πλευρά της ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ.
Σημειώνεται ότι η Μαρία Χούκλη, μετά την αποχώρησή της από τον ΑΝΤ1, εργαζόταν έως στον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84, έχοντας την ευθύνη και την παρουσίαση του κεντρικού μαγκαζίνο του σταθμού και είχε παρουσία στα media και ως αρθρογράφος.
Έγραψε η Μαρία Χούκλη στο Facebook το 2019
Δίσταζα αν έπρεπε να γράψω κάτι. Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε όσο μπορούμε πιο σοβαρά τη δουλειά μας χωρίς να παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας . Αλλά μετά σκέφθηκα ότι τόσο καλά λόγια, τόση γενναιόδωρη ενθάρρυνση δεν γινόταν να μείνουν δίχως ένα ειλικρινές ευχαριστώ .
Σημειώνεται ότι ο διορισμός της Μαρίας Χούκλη ισχύει από τις 9 Ιουλίου του 2019. Η γνωστή δημοσιογράφος αναλαμβάνει θέση ειδικής συμβούλου στο Πολιτικό Γραφείο του Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Άκη Σκέρτσου.
Ο καρκίνος σε αλλάζει
«Στο μυαλό μας να μην έχουμε την εντύπωση ότι καρκίνος ίσον θάνατος. Δεν είναι έτσι έχει πει η Μαρία Χούκλη. Ήταν μεγάλο το σοκ. Έκλαιγα επί ώρες. Ταλαιπωρήθηκα έναν μηνά με εξετάσεις μέχρι να πούμε είναι καρκίνος στο μαστό. Χρειάζεται οι γιατροί να μη μείνουν στη διάγνωση αλλά να εξηγήσουν τι μπορεί να σημαίνει αυτό που διέγνωσαν.
Ο καρκίνος σε αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Μαθαίνεις, όμως, να εκτιμάς τα καλά πράγματα. Θυμάμαι έκλαιγα για ώρες. Φρόντισα, όμως, να μην κλειστώ στο σπίτι μου. Να μη νιώσω άρρωστη ακόμη και όταν ήμουν πολύ άρρωστη. Γιατί πίστευα με αυτό τον τρόπο ότι κοροϊδεύω τον καρκίνο. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τα βλέμματα του κόσμου σε κοιτάζουν στο στήθος όταν ξέρουν πως έχεις κάνει μαστεκτομή.
Συνέχισα κανονικά την επαγγελματική μου δραστηριότητα και την κοινωνική μου ζωή. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν και ακόμη είμαι αγχωμένη όταν έρχεται η ώρα για το τσεκ απ. Τώρα έρχεται η ώρα για το τσεκ απ. Τώρα πια μιλάω για τον καρκίνο. Αυτό που σε φοβίζει περισσότερο είναι το άγνωστο. Μπορώ να πω με λένε Μαρία και είμαι καλά», είπε συγκινημένη η Μαρία Χούκλη το 2019 στο 6ο Πανελλήνιο Φόρουμ με τίτλο «Γυναίκες στην Ογκολογία.
Ο πατέρας μου έχει άνοια
Η Μαρία Χούκλη εξιστορεί τη ζωή μαζί του και με θλίψη διαπιστώνει ότι δεν την αναγνωρίζει πια, όπως ούτε και τον γιο του. «Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του…» γράφει το 2019.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση που έκανε η Μαρία Χούκλη:
«Ο πατέρας έχει άνοια. Θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας,όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους. Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει. Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε. Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρούς. Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά , όμως , κρατάει λίγο. Μετά πάλι σκηνοθετεί – κάθε φορά αλλιώς – τα σπαράγματα της μνήμης. Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητές του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω; Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο. Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. «Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;» αναρωτιέται αναστατωμένος». «Η κρίση , πατέρα». Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι’ αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει. Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά . Και εκείνα – γνωστά, άγνωστα – τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα. Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού».
