Τη Λουκία Πιστιόλα υποδέχτηκε το πρωί του Σαββάτου στο πλατό της εκπομπής «Open Weekend» η Ελένη Τσολάκη.
Η γνωστή ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, για το πόσο σκληρό είναι το επάγγελμα του ηθοποιού, την απόφασή της να δουλέψει στις φυλακές, αλλά και τον θάνατο του πατέρα της, που έφυγε από τη ζωή το 2019.
«Το συνάφι των ηθοποιών πρόκειται για ένα σινάφι αγγέλων. Στο κάτω κάτω η δουλειά μας έχει να διαπραγματευτεί με τη ψυχή του. Τα δύο κρούσματα κακοποιητικής συμπεριφοράς που μάθαμε μπορώ να σας πω ότι ήταν τα μοναδικά. Δεν έχω υποστεί ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά στη δουλειά μου.
Έχω δουλέψει σε φυλακές στο ψυχιατρείο για τριάμισι χρόνια με ισοβίτες φονιάδες. Το άτομο που φυλακίζεται είναι ένα πρόσωπο που αξίζει αν μη τι άλλο τον ελάχιστο σεβασμό μας. γιατί έρχεται αντιμέτωπος με τη ψυχή του και αυτά που έχει κάνει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει κακοποιήσει χωρίς να έχει κακοποιηθεί βάναυσα ο ίδιος στην παιδική του ηλικία. Όλοι οι φονιάδες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία», ανέφερε η Λουκία Πιστιόλα.
«Η δουλειά μας είναι μια πάρα πολύ σκληρή δουλειά. Δηλαδή, πεθαίνει ο γονιός μας κι εμείς πρέπει να βρισκόμαστε στο θέατρο. Εγώ ευχόμουν ο πατέρας μου να πεθάνει δευτερότριτο για να μη δουλεύω και να είμαι στην κηδεία του. Προχθές συνάντησα στην παράσταση της κυρίας Ντενίση μια συνάδελφο ηθοποιό, την οποία σέβομαι και θαυμάζω πάρα πολύ, η οποία είχε χάσει τον άντρα της τέσσερις μέρες κι έπαιζε», πρόσθεσε η ηθοποιός.
«Από μία τέτοια πολύ σοβαρή ιστορία που δικό μου πρόσωπο κινδύνευε κι εγώ έπρεπε να κάνω αντικατάσταση στο θέατρο για μια εβδομάδα και έπρεπε να το κάνω. Έχω υποχρέωση και στο κοινό και στους συναδέλφους μου που θα χάσουν τα μεροκάματά τους. Αποφάσισα μετά από μια τέτοια πολύ σοβαρή ιστορία να μη δουλέψω για 3-4 χρόνια στο θέατρο».
Και θέλησα να κάνω κάτι που θα διεύρυνε τους δικούς μου ορίζοντες τους θεατρικούς, όχι από φιλανθρωπία. Και πήγα στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, έναν πολύ δύσκολο χώρο, όπου έκανα δύο χρόνια να ανεβάσω παράσταση μαζί τους. Έπρεπε να τους πλησιάσω, να τους γνωρίσω, να με εμπιστευτούν και να “ανοίξουν”. Κι εκεί βρήκα τον παράδεισό μου», κατέληξε η Λουκία Πιστιόλα.