Γιώργος Καπουτζίδης: Στην τηλεόραση του «ANT1» και την εκπομπή «ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ» φιλοξενήθηκε, ο Έλληνας ηθοποιός. Ο ίδιος παραχώρησε μία ιδιαίτερα αποκαλυπτική συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο να κάνει παιδί και οικογένεια, καθώς και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Επίσης, ο ίδιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις δηλώσεις του για την περίοδο της καραντίνας. Αναλυτικότερα:
«Δεν γνωρίζω ποιο είναι το όνειρο της καλής προσωπικής ζωής. Επειδή, αυτό μεταλλάσσεται. Όταν είσαι 13-15 χρονών και βλέπεις, εγώ τουλάχιστον, μόνο σκοτάδι βλέπεις. Δεν βλέπεις κάποια προοπτική ότι θα πάνε καλά τα πράγματα. Στην πορεία μεγαλώνοντας και όσο εξελίσσονται τα πράγματα και όσο αλλάζουν τα πράγματα αρχίζεις να βλέπεις ότι ναι, θα μπορούσα να κάνω οικογένεια, θα μπορούσα ίσως να κάνω και παιδί.
Δεν ξέρω αν είναι το θέλω μου, αν θελήσω θα το κάνω πραγματικότητα. Φυσικά ζω σε μια χώρα που δεν μου δίνει αυτό το δικαίωμα, δεν με απασχολεί όμως αυτό. Εγώ θα το καταφέρω και αν χρειαστεί να φύγω από αυτή τη χώρα που πολύ αγαπάω και να πάω κάπου αλλού, όσο αυτή η χώρα αρνείται να παραχωρήσει αυτό το δικαίωμα στους ομοφυλόφιλους πολίτες της, εγώ θα το κάνω παρ’ όλα αυτά. Αλλά νιώθω ότι είμαι σε μια φάση, όπου στα επόμενα δύο χρόνια θα το δω λίγο πιο ξεκάθαρα το μέλλον μου. Ευτυχισμένος θέλω να είμαι».
«Ήμουν ένα παιδί που έπαιζε πολύ στη γειτονιά μέχρι και την πέμπτη, έκτη δημοτικού, κάπου εκεί. Μετά έγινα ένα πολύ κλειστό παιδί που πέρασε τα χρόνια της εφηβείας κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Η ανακάλυψη της σεξουαλικότητάς μου, η οποία ήταν διαφορετική από αυτή των υπόλοιπων παιδιών ήταν κάτι το οποίο με φόβισε, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω, δεν ήξερα τι είμαι, γιατί είμαι. Είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και ότι λέω και ότι αγώνα κάνω τώρα πια είναι όχι για μένα, γιατί εγώ αυτό το οποίο ήθελα να κάνω στη ζωή μου, το έχω. Έχω τη ζωή που θέλω, έχω την αποδοχή από τους ανθρώπους που θέλω, είμαι εντάξει. Δεν δέχθηκα bullying, προστάτεψα τον εαυτό μου, αλλά είχα και δυνατή προσωπικότητα. Σαν διαδικασία είναι πολύ αγχωτική για ένα παιδί, για έναν έφηβο. Και αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να στρώσω το έδαφος για τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα».
«Είχα την τύχη να με βρει η καραντίνα στην Αίγινα, οπότε το βίωσα τελείως διαφορετικά απ’ ότι αν ήμουν στην Αθήνα. Ήμουν στην Αίγινα, ήμουν με τον σύντροφό μου τότε εκεί και με τη γειτόνισσά μου με την οποία γίναμε καταπληκτικοί φίλοι μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Λέω τότε γιατί τώρα δεν έχω δεσμό, αλλά ήταν δύο άνθρωποι που υπήρχαν, με βοήθησαν, θέλω να πιστεύω ότι κι εγώ τους βοήθησα και όλο αυτό ήταν πολύ πιο ανθρώπινο και σε μια μικρή κοινωνία όπου έβλεπες ήλιο, θάλασσα, περπατούσα στο βουνό. Δεν ξέρω, στην Αθήνα θα ήταν πολύ δύσκολα».