Σε μία μακροσκελή ανάρτηση προχώρησε η Εριέττα Κούρκουλου, μετά την εμπειρία που είχε στη φετινή Αρμάτα στις Σπέτσες με τον σύζυγό της και τον γιο τους.
Συγκεκριμένα η ίδια ανέβασε μία σειρά από φωτογραφίες, εφιστώντας την προσοχή όλων για το αν μπορούμε να διατηρήσουμε τις παραδόσεις στον τόπο μας με σεβασμό προς το περιβάλλον.
Τι αναφέρει η Εριέττα Κούρκουλου σε ανάρτησή της για τις Σπέτσες
Χαρακτηριστικά η Εριέττα Κούρκουλου ανέφερε: «Φέτος, ο Βύρων και εγώ αποφασίσαμε να πάμε στα 200 χρόνια της Αρμάτας, επειδή έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, τις οποίες θέλαμε να μοιραστούμε και με τον Νίκο. Αγαπάμε ιδιαίτερα το νησί των Σπετσών, γιατί έχει καταφέρει να κρατήσει τον χαρακτήρα και την ποιότητά του, σε αντίθεση με τόσα άλλα πανέμορφα νησιά – που έχουν ξεπουληθεί κυριολεκτικά και πλέον δεν θυμίζουν σε τίποτα την όμορφη Ελλάδα μας.
Δυστυχώς όμως, η εμπειρία μας από την Αρμάτα ως ενήλικες, διέφερε αρκετά από αυτό που θυμόμασταν ως παιδιά. Ξεκινάμε από τις άμαξες, τις οποίες χρησιμοποιεί ακόμα ο περισσότερος κόσμος για την μετακίνησή του, ενώ δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το περπάτημα στις Σπέτσες – που είναι κυριολεκτικά μια ευθεία. Στους 35 βαθμούς, οικογένειες πέντε και έξι ατόμων, ανέβαιναν χωρίς δεύτερη σκέψη στα καρότσια με πλήρη αδιαφορία για το ευφυέστατο ζώο που θα έσερνε όλο αυτό το βάρος μέσα στην ζέστη, για να κάνουν την «βόλτα» τους.
Συνεχίζουμε στο δείπνο που (δεν) φάγαμε στο ιστορικό ξενοδοχείο του Ποσειδωνίου, όπου αντίκρισα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια τα κομμένα κεφάλια μικρών γουρουνιών, καθ´ οδόν για να πάρω μια σαλάτα από τον μπουφέ. Δεν ξέρω αν είναι αρνητικό αυτό, μιας και λειτουργεί σαν υπενθύμιση του τι (η μάλλον ποιον) βάζουμε στο πιάτο μας, αλλά για εμένα προσωπικά ήταν πολύ δύσκολο θέαμα.
Τέλος, χθες που κάναμε την τελευταία μας βόλτα πριν αναχωρήσει το καράβι μας για Αθήνα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τις επιπτώσεις της ιστορικής αυτής εορτής, στην θάλασσα και το περιβάλλον.
Έχοντας αμελήσει την τοποθέτηση ενός κατάλληλου φράγματος γύρω από το πλοίο που καιγόταν, όλα τα καμένα απόβλητα κατέληξαν στον βυθό, μολύνοντας ανεπανόρθωτα τα πανέμορφα νερά του νησιού. Η υπερηφάνεια λοιπόν, που κάποτε αισθανόμασταν για τον αγώνα των προγόνων μας, μετατράπηκε σε ντροπή για το τι κάνουμε εμείς σήμερα. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε άραγε τις παραδόσεις μας, με σεβασμό και αγάπη για τον κόσμο γύρω μας;».
