Ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης είναι γεννημένος το 1964.Γράφει σε εφημερίδες, περιοδικά, κάνει εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και συχνά, τελευταίως, γράφει και βιβλία όπως: “Στο τέλος μιλάει το πανί” (Άμμος), “Η μαγεία των μιούζικαλ” (Εξάντας), “Ταινίες για φίλημα” (Εξάντας), “Γιώργος Μουζάκης” (Άγκυρα).
Της: Έπη Τρίμη
Ο ίδιος έχει πει σχετικά στο thecaller.gr: «Έχω γράψει 20 βιβλία, έχω περάσει από εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο. Δεν περίμενα όμως ποτέ να μου έρθει το «κακό» από το ραδιόφωνο και μάλιστα από τον 9,84 όπου από τον περασμένο Οκτώβρη περνάω από τη διοίκηση του ραδιοφώνου έναν σχεδόν διωγμό, καλυμμένο αλλά και ξεκάθαρο.
Εγώ και άλλοι τέσσερις, αλλά βασικά εγώ, μας κόψανε κάτω από τη μέση το μισθό ενώ η συμπεριφορά τους είναι φριχτή. Αρνούνται οι ιθύνοντες του σταθμού να με συναντήσουν παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές μου… Ένας από τους λόγους του όποιου διωγμού μου με ή χωρίς εισαγωγικά μπορεί να είναι για να βάλουν προφανώς κάποιον άλλο στη θέση μου… Ελπίζω η όποια νέα διοίκηση του Δήμου Αθηναίων να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να δικαιωθούμε όσοι έχουμε περάσει τα πάνδεινα και να απομακρυνθούν αυτοί που παίζουν περίεργα παιχνίδια…».
Για τα λάθη του παρελθόντος, για το μπούλινγκ που είχε δεχτεί παλαιότερα για την ομιλία του αλλά και για τη μητέρα του μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης. «Ήταν και επιλογή μου, αλλά και επιλογή άλλων να μην είμαι στην τηλεόραση. Διάφορα πράγματα που μου είχαν προτείνει δεν ήταν της προκοπής. Έχω κάνει το τελευταίο Fame Story, κάτι που έχω μετανιώσει. Για τα χρήματα το έκανα. Είναι λογικό να το μετανιώσω. Το “Να η ευκαιρία” δεν ήταν τέτοιας κατηγορίας, ήταν άλλο πράγμα, άλλου επιπέδου, άλλης αισθητικής και άλλης λογικής. Από αυτές τις μουσικές εκπομπές δεν γίνονται καριέρες. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ κανέναν για την προσωπική του ζωή, γι’ αυτό δεν λέω και για τη δική μου. Μένω με τη μητέρα μου, δεν έχω μείνει ποτέ μόνος μου. Δεν είμαι μαμάκιας. Έχω δεχτεί πάρα πολύ bullying, στην αρχή, για την ομιλία μου, έχουν γραφτεί τέρατα», είπε χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου, αναφέρει ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης στο Πρώτο Θέμα το 2019.
Η βουλιμία και έπειτα η νευρική ανορεξία που βίωσε επί δυόμιση χρόνια εξαιτίας ψυχολογικών προβλημάτων που προκλήθηκαν από το θάνατο της γιαγιάς του, το έμφραγμα, η απόφαση του να …ζήσει και αντιμετωπίσει ακόμη και τις δυσκολότερες καταστάσεις, οι δύο φορές που ερωτεύθηκε, οι φίλοι, οι εχθροί του αλλά και η κριτική του πρόσωπα της σόουμπιζ. Ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης είναι χειμαρρώδης και αληθινός ακόμη και αν δεν τασόμεθα πάντα υπέρ των απόψεών του. Ο ίδιος έχει πει χαρακτηριστικά: ” Πριν από τη νευρική ανορεξία, έπασχα από βουλιμία. Από 75 κιλά πήγα στα 105 και από εκεί στα 50. Μετά ανακάλυψα τα αθλήματα που μου αρέσουν. Οι πολεμικές τέχνες και ο προπονητής Γιώργος Μάλλιος με βοήθησαν σημαντικά. Μπήκα σε πειθαρχία.Έπαθα έμφραγμα και έκανα μπαλονάκι. Μου μετέφεραν ότι κάποιοι έγραψαν στο Διαδίκτυο «Δεν ψόφησε να καθαρίσει ο τόπος από αυτόν». Γέλασα πάρα πολύ. Δεν έχω λόγο να αλλάξω. Έχω ένα συγκεκριμένο τρόπο που βλέπω τα πράγματα και τον εκφράζω. Δεν το κρύβω. Μπορεί να είναι παρεξηγήσιμος. Δεν με αφορά. Δεν θα αλλάξω χαρακτήρα για να γίνω πιο συμπαθής σε κάποιους ανθρώπους. Εγώ αυτά που λέω τα λέω για καλό, όχι για κακό. Δεν θέλω να καταστρέψω κανέναν”.
Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης, μέσα από ένα κείμενό του στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, με αφορμή τις πρόσφατες καταγγελίες για λεκτική και σωματική βία στον χώρο του θεάματος, υπερασπίζεται ανοιχτά τον Γιώργο Κιμούλη απέναντι σε “όλους αυτούς που όρμησαν σαν τα κοράκια πάνω στο φαινομενικά εύκολο θύμα που ονομάζεται Κιμούλης αυτή τη στιγμή”.
“Εννοείται, όσο κι αν βρίσκω πολύ συμπαθητική τη Ζέτα Δούκα, τάσσομαι 100% με το μέρος του Γιώργου Κιμούλη που είναι ένας αυθεντικός, μεγάλος καλλιτέχνης, που είναι σκεπτόμενος άνθρωπος και που ώρες ώρες είναι και εκρηκτικός σαν χαρακτήρας – χωρίς αμφιβολία”, γράφει, μεταξύ άλλων, ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης.
Το άρθρο του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη:
“Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή…
Η “παρενόχληση”, είτε λεκτική είτε σωματική, είναι κάτι που ο καθένας το βλέπει διαφορετικά. Υπάρχει και κάποια υπερβολή τελευταία στο όλο θέμα, άλλοι δεν σηκώνουν πολλά –που λένε– άλλοι σηκώνουν περισσότερα.
Σίγουρα μετά από 5, 10, 20 χρόνια αν πας να καταγγείλεις κάτι, τότε δεν αξίζει και τον κόπο. Εκτός ίσως και αν το κάνεις για να ξεφοβηθούν οι νέοι άνθρωποι σήμερα, στους οποίους μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο.
Μετά από χρόνια, όταν φτάνεις να καταγγέλλεις κάτι και ειδικά αν έχει συμβεί σε χώρο εργασίας, λυπάμαι πολύ αλλά δεν είσαι και τόσο αθώος του αίματος τούτου…
Αυτό βέβαια δεν ισχύει όταν είσαι νεαρός αθλητής και ο θύτης είναι ο προπονητής σου, γιατί εκεί η σχέση είναι διαφορετική. Πολύ περισσότερο άμα είσαι αθλήτρια στα 11… 12… 13 σου.
Και εννοείται, όσο κι αν βρίσκω πολύ συμπαθητική τη Ζέτα Δούκα, τάσσομαι 100% με το μέρος του Γιώργου Κιμούλη που είναι ένας αυθεντικός, μεγάλος καλλιτέχνης, που είναι σκεπτόμενος άνθρωπος και που ώρες ώρες είναι και εκρηκτικός σαν χαρακτήρας – χωρίς αμφιβολία. Δεν ήμουν μπροστά, άρα μπορώ να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου με βάση την εν γένει προσωπικότητά του και την άποψη που έχω γι’ αυτόν και τη δουλειά του, και όχι για ένα γεγονός που δεν υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Λυπάμαι, όμως, περισσότερο για όλους αυτούς που βγαίνουν καθυστερημένα να υπερασπιστούν τα “αθώα θύματα” του Γιώργου Κιμούλη – δεν μου είναι και τόσο “αθώοι”, μάλλον χρόνια περίμεναν την ευκαιρία για να του επιτεθούν…
Λυπάμαι, αλλά ακόμα κι αν ξεχάσω όλους αυτούς που όρμησαν σαν τα κοράκια πάνω στο φαινομενικά εύκολο θύμα που ονομάζεται Κιμούλης αυτή τη στιγμή, μετά από 13 χρόνια ούτε το πρόσωπο που θυμήθηκε καθυστερημένα και είπε δημοσίως τι πέρασε από τον Κιμούλη, ούτε βεβαίως τους άλλους που ήταν μπροστά εκείνη την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά τα “τερατώδη βασανιστήρια” και δεν αντέδρασαν, όπως θα όφειλαν, μπορώ να λυπηθώ… Όλα έχουν τα όριά τους… Και όπως έλεγε και η Ρένα Βλαχοπούλου στη “Χαρτοπαίχτρα”… “μη με κάνεις να ανοίξω το στόμα μου”.