Η Γιώτα Κότα φιλοξενήθηκε στην τηλεόραση του «Alpha» και την εκπομπή «Μεσάνυχτα», όπου παραχώρησε συνέντευξη στην Ελεονώρα Μελέτη. Μεταξύ άλλων, η Γιώτα Κότα αναφέρθηκε και στο σεισμό του ’99 στην Αθήνα, όταν και παρέμεινε εγκλωβισμένη στα σιντρίμια για περισσότερο από 5,5 ώρες. Αναλυτικότερα:
«Το σπίτι μας ήταν στη Μεταμόρφωση και ήταν μια τετραώροφη πολυκατοικία που ζούσαν 16 οικογένειες. Δυστυχώς 16 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα ερείπια της πολυκατοικίας εκείνη την ημέρα. Οχτώ οικογένειες από την πολυκατοικία είχαν θύματα και οι άλλες οχτώ δεν είχαν. Εγώ ήμουν στις οικογένειες που θρηνούσαν τα θύματά τους. Εκείνο το μεσημέρι ο πατέρας μου είχε γυρίσει από το μαγαζί και είχε ξαπλώσει στον καναπέ για να ξεκουραστεί.
Εγώ με την αδερφή μου ήμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση. Θυμάμαι πολύ έντονα τη δόνηση του σεισμού και τον πατέρα μου να φωνάζει: ”Κορίτσια, μην φοβάστε κάνει σεισμό”. Ξαφνικά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μαύρισαν όλα. Το σπίτι μας κατέρρευσε σε δευτερόλεπτα. Ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στα μπάζα, πλακωμένοι από τις κολόνες. Δεν είχαμε χρόνο να σηκωθούμε από τις θέσεις μας και να προστατευτούμε. Θυμάμαι ακόμα τη ρωγμή στον τοίχο και μετά σκοτάδι».
«Στην αρχή είχα τις αισθήσεις μου και φώναζα στην αδερφή μου για να μου μιλήσει αλλά δεν άκουγα τη φωνή της. Δυστυχώς η αδερφή μου, 13 ετών τότε, είχε πεθάνει αμέσως. Ο πατέρας μου, εγκλωβισμένος κι αυτός κάτω από τα μπάζα, μας έλεγε: ”μη φοβάστε κοριτσάκια μου, θα μας βγάλουν αμέσως”. Προσπαθούσε να μας εμψυχώσει χωρίς να ξέρει ότι η αδερφή μου δεν ζει. Είχα σκόνη και χώμα στο στόμα μου αλλά δεν είχα την αντίληψη σαν μικρό παιδάκι, τότε, ότι είχε πέσει όλο το κτήριο πάνω μας. Ούτε πήγε το μυαλό μου ότι μπορεί η αδερφή μου να έχει πεθάνει.
Όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινα ότι αλλάζει η αναπνοή και ο τόνος της φωνής του πατέρα μου μέχρι που δεν ακουγόταν πια. Θυμάμαι ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν ξεψυχήσει μου έλεγε να μην φοβάμαι. Όταν σταμάτησα να ακούω τη φωνή του πατέρα άρχισα να φοβάμαι και να καταλαβαίνω ότι κάτι κακό έχει συμβεί. Δεν άκουγα κανέναν από την οικογένεια και κάποια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου κι εγώ».
«Έμεινα πεντέμισι ώρες κάτω από τα συντρίμμια και πονούσα πολύ. Ξαφνικά,εκεί που είχα χάσει τις αισθήσεις μου, ξύπνησα από μια φωνή να λέει: » Είναι κανείς εδώ» και τότε άρχισα να φωνάζω: » Βοήθεια, βοήθεια».
«Ο απεγκλωβισμός μου δεν ήταν γρήγορος. Πόναγε το κεφάλι μου γιατί είχαν πέσει κάποια ξύλα που πίεζαν τους κροτάφους μου και μου προκαλούσαν πόνο. Έκανε συνέχεια μετασεισμούς και τα ξύλα πίεζαν το κεφάλι μου. Στο υπόλοιπο σώμα μου είχαν πέσει μπάζα και δεν μπορούσα καθόλου να κουνηθώ. Τα πόδια και τα χέρια μου δεν μπορούσα να τα κουνήσω. Μόνο το στόμα που μπορούσα να μιλάω στους διασώστες και ευτυχώς κατάφεραν να με εντοπίσουν.
Φοβόμουν πολύ το κομπρεσέρ με το οποίο προσπαθούσαν να με απεγκλωβίσουν αλλά τα ξύλα που ήταν κοντά στο κεφάλι μου με πίεζαν όλο και περισσότερο και τους φώναζα να σταματήσουν. Κατάλαβα ότι έπεσε η πολυκατοικία όταν με απεγκλώβισαν. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη που νόμιζα ότι μόνο το δικό μας σπίτι είχε πρόβλημα γιατί ήμουν και 10 ετών τότε. Η μητέρα μου η οποία έλειπε από το σπίτι, είχε σοκαριστεί πάρα πολύ όταν γύρισε και μας είδε όλους κάτω από τα χαλάσματα. Η μητέρα μου είχε καταλάβει από την αρχή ότι η αδερφή μου δεν θα ζούσε γιατί γνώριζε ότι είχε αλλεργία στη σκόνη».
«Ήμουν ψύχραιμη. Ένιωθα ότι έπρεπε να βοηθήσω τη μητέρα μου. Όταν με απεγκλώβισαν, αγκάλιασα πολύ δυνατά τη μητέρα μου, η οποία έκλαιγε πολύ. Όταν ρώτησα τι απέγιναν ο πατέρας μου και η αδερφή μου, δεν μου έλεγαν την αλήθεια. Έμαθα για το χαμό της αδερφής μου και του πατέρα μου από τη μαμά μου δυο μέρες μετά.
Τον πρώτο καιρό ένιωθα πολύ άσχημα που εγώ ήμουν ζωντανή και οι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Από τα πέντε μέλη στην οικογένεια μείναμε μόνο εγώ και η μητέρα μου. Είχαμε πολύ θυμό και εγώ και η μητέρα μου για το τραγικό συμβάν. Τώρα πια δεν φοβάμαι τους σεισμούς. Φοβάμαι μην πάθουν κάτι κακό οι δικοί μου άνθρωποι. Σκέφτομαι κάθε μέρα το συμβάν, την αδερφή μου και τον μπαμπά μου και μου λείπουν πάρα πολύ. Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν ζούσαμε όλοι μαζί σαν οικογένεια και πως από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να αλλάξει η ζωή σου για πάντα».