Μια ανάρτηση κατάθεση-ψυχής έκανε η Εριέττα Κούρκουλου στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram το μεσημέρι της Πέμπτης.
Η ίδια αναφέρθηκε με λεπτομέρειες στις ανασφάλειες που έχει περάσει, κατά καιρούς, για την εμφάνισή της, αλλά και για τις ακραίες δίαιτες που έκανε.
Η Εριέττα Κούρκουλου έστειλε παράλληλα ένα μήνυμα αισιοδοξίας, τονίζοντας πως το πιο σημαντικό είναι να είμαστε υγιείς και να αγαπάμε το σώμα μας.
Η ανάρτηση της Εριέττας Κούρκουλου
«Λίγες ώρες αφού τράβηξα αυτή την φωτογραφία, έκλαιγα στην αγκαλιά του άντρα μου γιατί «αισθανόμουν χοντρή»… λες και το ῾῾χοντρή είναι συναίσθημα῾῾.
Δεν είχα ποτέ ανασφάλεια με το σώμα μου, παρόλο που δεν θεωρούσα επίσης ποτέ ότι ήταν ιδανικό. Πριν από έναν χρόνο περίπου όμως, όταν ήμουν ακόμα Αμερική, έκανα μια αποτοξίνωση και έχασα πέντε κιλά σε μια εβδομάδα. Ζορίστηκε τόσο ο οργανισμός μου με όλη αυτή την διαδικασία, που μου κόπηκε η περίοδος, αλλά ήμουν πανευτυχής, μιας και το «καινούριο» μου σώμα μου άρεσε πολύ.
Κάπως έτσι, ξεκίνησε μια τρέλα με το τι έτρωγα και πόσο, μέχρι που ξεσπούσα και έτρωγα χωρίς όριο και μετά δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Το μετάνιωνα αμέσως και έκλαιγα ώρες ατελείωτες στην αγκαλιά του άντρα μου. Ό,τι και να μου έλεγε ο άνθρωπος που τόσο αγαπούσα για το πόσο όμορφη είμαι και πόσο άσχημο είναι αυτό που κάνω στον εαυτό μου, δεν άκουγα. Δεν με ένοιαζε ούτε η υγεία μου προκειμένου να διατηρηθώ στα κιλά μου.
Τώρα που έχει περάσει λίγος καιρός συνειδητοποιώ την τραγικότητα της φάσης αυτής. Χαζεύοντας το Instagram, μπαίνουν στο υποσυνείδητό μας εικόνες που αρχικά, δεν είναι αληθινές. Πειραγμένες φωτογραφίες ανθρώπων με περισσότερες ανασφάλειες από τις δικές μας και κορίτσια που προμοτάρουν μια ιδανική εικόνα, την οποία δεν μπορεί να φτάσει κάποιος που δεν ασχολείται όλη μέρα με αυτό. Πραγματικά απορώ…
Πότε άρχισε να μας ενδιαφέρει η εικόνα μας περισσότερο από το να είμαστε υγιής; Πότε ξεκινήσαμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με 18χρονα μοντέλα του εξωτερικού; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε την δίαιτα πάνω από την καλοπέραση και να χάσουμε όμορφες στιγμές με τους φίλους μας τρώγοντας τα φαγητά που αγαπάμε και πίνοντας όσο κρασί γουστάρουμε; Πότε έγινα εγώ κομπλεξική; Ούτε που κατάλαβα πώς και πότε…
Τα γράφω όλα αυτά, γιατί ακόμα παλεύω και εγώ η ίδια να φέρω πίσω την γυναίκα που ήμουν και την αυτοπεποίθηση που είχα πριν με πιάσει αυτή η τρέλα. Όλα τα σώματα είναι τέλεια, γιατί αυτά τα σώματα δουλεύουν νυχθημερόν για να μας κρατήσουν ζωντανούς και στην περίπτωση των γυναικών, να φέρουν κάποια στιγμή στον κόσμο μια νέα ζωή. Τι θα μάθουμε όμως στις κόρες μας αν δεν καταφέρουμε να αγαπήσουμε πρώτα το δικό μας σώμα; Πόσες στιγμές ακόμα θα θυσιάσουμε;».
