Την Τετάρτη το βράδυ, ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου συμμετείχε σε μια εξαιρετικά συγκινητική συνέντευξη στην εκπομπή “Κεραία” του ERTNews. Ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής άνοιξε την καρδιά του και μίλησε με βαθιά ειλικρίνεια για την απώλεια του αδελφού του, αναδεικνύοντας τη δριμύτητα αυτής της προσωπικής τραγωδίας.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, μοιράστηκε τις τελευταίες στιγμές που πέρασε μαζί με τον αδελφό του πριν τον χαμό, εξιστορώντας τις στιγμές αγάπης και συναισθηματικής σύνδεσης που τους ενώνουν. Επίσης, αναφέρθηκε στο δύσκολο χρονικό διάστημα που ακολούθησε μετά τον χαμό του αδελφού του, επισημαίνοντας τον πόνο και την προσπάθεια που απαιτείται για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας απώλειας.
Δημήτρης Γιαγτζόγλου: Τα όσα ανέφερε
Συγκεκριμένα, ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου σημείωσε χαρακτηριστικά πως «με πονάνε ακόμα τα μάτια του, κυρίως η αίσθηση ότι ένιωθε πάρα πολύ μόνος. Δηλαδή νομίζω ότι αυτή η αρρώστια έχει πολύ μοναξιά. Η άλλη εικόνα ήταν Μεγάλη Παρασκευή πριν τον Ιούνιο, το Πάσχα το τελευταίο που περνάει ο Επιτάφιος έξω από το σπίτι, ο Νίκος στεκόταν – δεν στεκόταν πια και καθόταν μόνος και έβλεπε τον Επιτάφιο και έκλαιγε γιατί καταλάβαινε».
«Και φτάνουμε δυστυχώς στον θάνατο» υπογραμμίζει η Ρέα Βιτάλη με τον καλεσμένο της να σχολιάζει τα εξής. «Ανακούφιση. Υπέφερε, παρακαλούσα… Παρακαλούσα… Μια εβδομάδα πριν πεθάνει είχε ξαναπέσει σε κώμα και η μητέρα μου μού είχε πει «σε παρακαλώ, δεν είμαι έτοιμη».
«Τον επανέφεραν μετά από 20 λεπτά και την παρακάλεσα «την επόμενη φορά, σε παρακαλώ πολύ, ταλαιπωρείται. Δεν υπάρχει». Ή όταν πέθανε, η μητέρα μου μού είπε με ένα κλάμα χαμηλόφωνα «σε παρακαλώ, μπορούμε να τον πάρουμε σπίτι;». Εγώ δεν έκλαιγα και της είπα, «στο σπίτι ή εγώ ή ο Νίκος». Έπρεπε να διευθετήσω και αυτά τα θέματα»
«Το μετά έχει να κάνει με αυτή την παύση. Ο Δημήτρης δεν ξαναέγινε Δημήτρης, έτσι κι αλλιώς, είχα ένα δίκοπο μαχαίρι. Άρχισα να φέρομαι λίγο αλαζονικά στη ζωή. Νόμιζα ότι η ζωή μου χρωστούσε, το πέρασα αυτό το στάδιο αλλά η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν και τίποτα. Πέρασα ένα ζόρι που νόμιζα ότι είμαι μονίμως άρρωστος. Δεν μπορούσα τη φθορά του σώματος, αυτό που αισθανόμουν ότι ο αδελφός μου έχανε την αίσθηση, αυτή την απώλεια του εφηβικού – νεανικού σώματος… Ποιος το αντέχει και σε λάθος ηλικία;» πρόσθεσε, εμφανώς συγκινημένος και φορτισμένος συναισθηματικά, ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου στην πρεμιέρα του νέου κύκλου της εκπομπής «Κεραία» στη δημόσια τηλεόραση.
Δημήτρης Γιαγτζόγλου: Παραχώρησε ακόμη μια συνέντευξη στο okmag
Ακόμα βρίσκουμε τον γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό να ανοίγει την καρδιά του και στο okmag και να αφηγείται όχι μόνο τα επαγγελματικά του κατορθώματα, αλλά και να αποκαλύπτει κομμάτια της προσωπικής του ζωής. Μιλά για τις αγάπες του, την σχέση του με τη μητέρα του, για την οποία έχει αδυναμία, αλλά και για τον πόνο που ένιωσε με τη μεγάλη απώλεια που τον συγκλόνισε.
Πώς τα πάτε με την τηλεόραση; Βλέπω ότι σου πάει. Εσύ πως νιώθεις;
Ευχαριστώ πολύ για το «βλέπω ότι σου πάει». Για να πω την αλήθεια, μου πήρε καιρό να αρχίσω να περνάω καλά και να χαλαρώσω. Πρώτα απ’ όλα, είχα χρόνια να κάνω τηλεόραση. Δεύτερο και σημαντικότερο, σε πλατό είχα κάνει μόνο ένα χρόνο και αυτό ήταν ενημερωτική εκπομπή το 2007 στον ΣΚΑΪ. Και άλλα πέντε χρόνια ό,τι έκανα ήταν σε εξωτερικά γυρίσματα. Στην αρχή, λοιπόν, μου ήταν δύσκολο να «ορίσω» τον εαυτό μου μέσα στο πλατό. Όποιος μου έκανε κοντινά πλάνα έπρεπε να ήταν ζογκλέρ! Τώρα πια καλύτερα. Αλλά από την άλλη έχω μια αρχή: θα βγαίνω στο γυαλί (και βγαίνω), όπως πραγματικά είμαι. Μου αρέσει να είμαι ο εαυτός μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Θα άφηνες ποτέ το ραδιόφωνο το οποίο υπηρετείς 31 χρόνια για χάρη της τηλεόρασης;
Ποτέ μην λες ποτέ. Αλλά το ραδιόφωνο για μένα είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι δουλειά. Από την άλλη, αν μου έκαναν μια πρόταση για κάτι τηλεοπτικό καθημερινό, που θα μου άρεσε πολύ, θα είχε πολλές απαιτήσεις και θα με κάλυπτε οικονομικά (ως μόνη και κύρια δουλειά), ναι, για ένα διάστημα θα το άφηνα. Αρχίζει και μου αρέσει η τηλεόραση!
Σε ποια αγορά έχεις ξοδέψει το μεγαλύτερο ποσό;
Α! Έχω φάει μια περιουσία στα αυτοκίνητα. Έχω χάσει τον αριθμό. Έχω αλλάξει 13 αυτοκίνητα. Και τα πιο ακριβά ήταν Jeep μεγάλου κυβισμού. Πήρα τα αυτοκίνητα που ήθελα. Δυστυχώς, το τελευταίο μου ένα ολοκαίνουριο Yaris, μου το έκλεψαν (ένα μεγάλο μέρος του για ανταλλακτικά). Και τώρα περιμένω το καινούργιο μου. Η οδήγηση είναι η ψυχοθεραπεία μου. Για πλάκα πάω μέχρι το Σούνιο. Παίρνω μια μπίρα από τον δρόμο και κάθομαι σε ένα σημείο που λατρεύω και απλώς κοιτάζω τη θάλασσα.
Πως είναι να δουλεύεις 7 μέρες την εβδομάδα;
Πονάει αυτό! Δεν είναι εύκολο. Έχω αλλάξει πολλές από τις συνήθειές μου. Έβγαινα αρκετά έβλεπα καμιά 30αριά παραστάσεις, έκανα μπάνιο χειμώνα (όποτε είχε καλό καιρό)! Τώρα πια με το κιάλι όλα! Και δεν είναι μόνο το 7ήμερο. Είναι το ότι τόσο το ραδιόφωνο (γιατί κάνω ενημερωτική εκπομπή) όσο και η τηλεόραση απαιτούν αρκετές ώρες προετοιμασίας και διαβάσματος. Αφιερώνω πολλές ώρες σε αυτό, γιατί έτσι έχω μάθει. Έπιασα τον εαυτό μου προχθές να κοιτάζω απλώς το ταβάνι και να μην σκέφτομαι τίποτα! Αυτό είχα ανάγκη να αποφορτιστώ εκείνη την ώρα. Ή πολλές φορές με ξεκουράζει να ασχολούμαι με τις βιβλιοθήκες μου, να φτιάχνω βιβλιογραφίες και το αρχείο μου. Ο παράδεισός μου!
Είσαι ένας άνθρωπος που σου αρέσει να φροντίζεις τον εαυτό σου, να ντύνεσαι όμορφα. Θα έκανες στο μέλλον μια αισθητική επέμβαση;
Συνήθως ντύνομαι πολύ απλά. Τζινάκι, T-shirt και αθλητικά παπούτσια ή τα Μάρτινς μου. Σακάκια φοράω στην εκπομπή. Και γιλέκα. Αλλά πάντα με Τ-shirt. Είμαι 52 και νομίζω ότι μεγαλώνω ωραία. Σημασία έχει ότι τα έχω καλά με τον εαυτό μου και μου αρέσω έτσι. Πάντα έχω ένα θεματάκι με τη λαιμαργία μου. Από τότε που έχασα κάποια κιλά γενικά προσέχω. Και είναι το μόνο πράγμα που προσέχω. Μαλλιά δεν είχα ποτέ πολλά. Άσπρισα νωρίς. Και δεν θα πείραζα ποτέ το παραμικρό.
Από τότε που έφυγε ο μπαμπάς σου σε βλέπουμε στα social συχνά με την μητέρα σου. Ποια είναι η σχέση σας; Σου κάνει παρατηρήσεις όταν σε βλέπει στην εκπομπή ή της φαίνεσαι τέλειος;
Η μητέρα μου. Μείναμε οι δυο μας πια. Μια γυναίκα πολύ δυνατή. Με μια σπάνια αξιοπρέπεια. Έχασε τον ένα της γιο, τον αδελφό μου, στα 35 του όταν εκείνη ήταν μόλις 54. Ήταν πάντα Κυρία. Στα πάντα. Θυμάμαι όταν πέθανε ο αδελφός μου άκουσα ένα σιγανό «παιδί μου, Νίκο μου» χωρίς κραυγές. Πέρσι ξαφνικά πέθανε και ο πατέρας μου από ανακοπή. Ειλικρινά θαυμάζω στη μητέρα μου το ότι δεν μιζέριασε ποτέ. Ποτέ δεν τα έβαλε με θεούς, δαίμονες. Η χαρά μου είναι να πηγαίνω μαζί της στο σούπερ μάρκετ. Παιδική χαρά. Ποτέ δεν έχει λίστα με το τι θέλει. Εμείς δεν ψωνίζουμε ανάλογα με το τι θέλουμε. Ακούς μια φωνή στους διαδρόμους. «Εδώ τι έχει;»… Η μάνα μου. Και ό,τι έχει το βάζει στο καρότσι. Και, ναι, δεν χαρίζει κάστανα. Είναι πολύ αυστηρή. Θυμάμαι μου είπε κάποτε, στις πρώτες μου ραδιοφωνικές εκπομπές στον ΣΚΑΪ, το 1995, είπε σε οδηγό ταξί να αλλάξει σταθμό γιατί δεν της άρεσα. Ευτυχώς, δεν είπε ότι ήμουν γιος της. Με το πέρασμα των χρόνων της αρέσω.
Ποια πιστεύεις ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής που ένιωσες να λυγίζεις;
Μόνο μια στιγμή; Τέσσερα χρόνια που ήταν άρρωστος ο αδελφός μου. Άπειρες στιγμές. Καρκίνος στα 31 του κι εγώ 29. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο από αυτά τα χρόνια. Κάθε στιγμή. Τα ψέματα που του έλεγα. Τα ψέματα που μου έλεγα. Το ψέμα μερικές φορές πόσο ανάγκη το έχουμε. Εγώ του έκλεισα τα μάτια. Παρακαλούσα να τελειώνει. Έλιωσε. Έρχεται συχνά στον ύπνο μου. Και μονίμως στη σκέψη μου τα ωραία μας χρόνια. Με άλλαξε πολύ αυτή η ιστορία.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Έχω ένα τατουάζ στο χέρι μου. To My Way από το γνωστό τραγούδι. Αυτό με φοβίζει. Όσο στέκομαι στα πόδια μου να μην ξεθωριάσει. Είναι η στάση μου, η αρχή για τη ζωή μου. Να έχω τον τρόπο μου. Να είμαι αληθινός, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να μην φέρομαι αλαζονικά στην ίδια τη ζωή και σε κανέναν. Και αν κάτι δεν μου αρέσει απλώς να φεύγω! Αυτά δεν θέλω να χάσω.
Πώς αντέχεις το πρωινό ξύπνημα; Κοιμάσαι νωρίς;
Διάβαζα προσφάτως ότι όποιος δεν κοιμάται πολύ μπορεί να πάθει χίλια δυο. Ξυπνάω στις 03.20 κάθε πρωί, Δευτέρα με Παρασκευή για το ραδιόφωνο. Συνήθως το πάω σερί μέχρι τις 20.30. Δεν αντέχεται ούτε πάντα, ούτε εύκολα. Θα το σκεφτώ κάποια στιγμή να το αλλάξω.
