Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: Στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” του Νίκου Χατζηνικολάου, μίλησε ανοικτά για τη ζωή του, την καριέρα του στο θέατρο, τις οικογενειακές του ρίζες και την πολιτική του ταυτότητα.
Στη διάρκεια της συνέντευξης, ο Αντωνόπουλος αναφέρθηκε στους διάσημους προγόνους του, την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή, δηλώνοντας ότι η κληρονομιά τους ήταν βαριά και συχνά αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία.
Τα λόγια του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου:
«Δεν είχα την Παξινού γιατί όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στο θέατρο δεν ήταν εύκολα τα πράγματα και με τον παππού μου δεν είχα τις καλύτερες σχέσεις», είπε χαρακτηριστικά.
Επίσης, εξέφρασε την αλλαγή στις πολιτικές του πεποιθήσεις, από την αριστερά στη Νέα Δημοκρατία, αναγνωρίζοντας στον Κυριάκο Μητσοτάκη έναν ηγέτη που «χρειάζεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή». Τόνισε την αυστηρότητα και το χιούμορ του Μινωτή, περιγράφοντας τον ως έναν δύσκολο, αλλά χαρισματικό άνθρωπο.
«Ο Μινωτής ήταν ένας πολύ αυταρχικός άνθρωπος, πραγματικά τσιγκούνης και σκληρός», δήλωσε ο Αντωνόπουλος, αποκαλύπτοντας επίσης διαφορές που είχαν οδηγήσει σε ρήξεις μεταξύ τους. Αυτές οι διαφορές ωστόσο δεν εμπόδισαν τη συνεργασία τους στο Εθνικό Θέατρο, όπου ο Αντωνόπουλος είχε την ευκαιρία να εργαστεί εκτενώς και να αποκτήσει πολύτιμες εμπειρίες.
Η συζήτηση έκλεισε με τον Αντωνόπουλο να αναλογίζεται την επίδραση που είχαν αυτές οι σχέσεις στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, καθώς και τις συνεχείς προκλήσεις που συνάντησε στον δρόμο προς την καλλιτεχνική του επιτυχία.
“Ήμουν στον χώρο του ΚΚΕ Εσωτερικού. Θαύμαζα πολύ τον Λεωνίδα Κύρκο. Δεν είχα όμως ποτέ τη φιλοδοξία να γίνω πολιτικός. Σαν νέος ήμουν αριστερός. Τώρα, Νέα Δημοκρατία και ξερό ψωμί. Και γιατί το λέω. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουμε αλλά, είναι το καλύτερο που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Έχω την καλύτερη γνώμη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται αυτή την στιγμή η Ελλάδα. Με όλα τα λάθη. Δυστυχώς δεν περιστοιχίζεται από ό,τι καλύτερο υπάρχει”, είπε συγκεκριμένα.
Αναφερόμενος στη γιαγιά του είπε: “Δύσκολη κληρονομιά. Ασήκωτη. Το αντιμετώπισαν οι απ’ έξω με μεγάλη δυσπιστία. “Ποιος ξέρει τι μέσον έχει αυτός που έχει την Παξινού”… Εγώ την Παξινού δεν την είχα γιατί όταν βγήκα στο θέατρο δεν υπήρχε και με τον παππού μου δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις. Εγώ ό,τι έκανα, το έκανα μόνος μου”.
Στη συνέχεια, αναφερόμενος στον παππού του, Αλέξη Μινωτή, είπε: “Όταν έφυγε από τη ζωή η Παξινού τα χαλάσαμε για τα… γνωστά. Τα κληρονομικά… Είχε δωρίσει όλα τα χρήματα της Παξινού και τα δικά του στην τράπεζα. Απίστευτα πράγματα. Μετά από ένα διάστημα πέσανε λυτοί και δεμένοι να τα ξαναβρούμε. Και με πήρε στο Εθνικό Θέατρο. Κι έπαιξα 24 έργα σε 5 χρόνια. Μεγάλο σχολείο. Αλλά πιστεύω ότι δεν ήμουν καλός”, είπε.
“Και δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν ξανατσακωνόμασταν για τα συνδικαλιστικά με τον Μινωτή. Στην αρχή ήμουν αριστερός, μετά συνήλθα. Αυτό μου έκανε καλό. Γιατί βγήκα στην ελεύθερη θεατρική αγορά κι αυτή η αγορά με οδήγησε στην κωμωδία”, πρόσθεσε.
“Ο Μινωτής ήταν πολύ χαρισματικός άνθρωπος. Είχε πολύ χιούμορ. Ήταν άνθρωπος του βιβλίου. Ήταν όμως, πολύ δύσκολος. Τσιγκούνης. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ αυταρχικός. Μόνο την Παξινού δεν μπορούσε να την κάνει καλά”, είπε μεταξύ άλλων ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος.
“Ήταν σκληρός και προσβλητικός ο Μινωτής”
“Σε μία παράσταση, στην οποία ήμουν παρών, το είδα δηλαδή με τα μάτια μου. Ήταν ένας πρωτόβγαλτος ηθοποιός, ο οποίος ξαφνικά βρέθηκε στη σκηνή με τα τέρατα. Με την Χατζηαργύρη, με τον Μινωτή, με τον Βόκοβιτς, με τον Τσακίρογλου… Και ήταν ο Μινωτής ο οποίος είχε νεύρα. Και λέει ο ηθοποιός “με συγχωρείτε κύριε Μινωτή, τι είπατε;”. Ήταν τρακαρισμένο το παιδί. Και του λέει ο Μινωτής: Πώς λέγεσαι παιδί μου;”… Δεν μπορώ να πω το όνομα του. Του λέει αυτός: “…τάδε. “Αύριο το πρωί θα μου φέρεις μία ληξιαρχική πράξη γέννησης για να μου αποδείξεις ότι υπάρχεις και μετά θα μου απευθύνεις τον λόγο”. Αυτό πώς το χαρακτηρίζεις; Τώρα, λέγεται μπούλινγκ”, κατέληξε ο σπουδαίος ηθοποιός.
