Η Ζέτα Μακρυπούλια σε συνέντευξή της στο «Βήμα» και στη Μυρτώ Λοβέρδου, με αφορμή τις προετοιμασίες για τη θεατρική της πρεμιέρα «Νύχτα στην Επίδαυρο», του Νίκου Καραθάνου, που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο, μιλάει για την παρεξήγηση με τον Χρήστο Λούλη.
Η Ζέτα Μακρυπούλια, για πρώτη φορά, συνεργάζεται με τον Χρήστο Λούλη, έχοντας αφήσει στο παρελθόν την παρεξήγησή τους, ενώ εξομολογείται πως στο παρελθόν πέρασε μια έντονη περίοδο που επηρέασε την ψυχική της υγεία.
Και συνεργάζεστε με τον Χρήστο Λούλη…
«Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Και για να είμαστε στην ίδια παράσταση, σημαίνει ότι κάπως το έχουμε σκεφτεί. Ο Νίκος μού ανέφερε εξαρχής για τον Χρήστο, για να δει αν θα έχω κάποιο θέμα. Δεν είχα κανένα, ούτε εκείνος. Με τον Χρήστο δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ. Μέσα στα χρόνια δώσαμε και οι δύο συνεντεύξεις και ξέρουμε ότι έχει τελειώσει. Σέβομαι και το γεγονός ότι αναγνώρισε και κάτι στο οποίο μπορεί να υπήρξε λίγο υπερβολικός. Οπότε τι; Ο κόσμος καίγεται κι εμείς θα μιλάμε γι’ αυτά; Όταν βρεθήκαμε με τον Χρήστο, μείναμε μόνοι μας ένα λεπτό, είπαμε ότι είμαστε ΟΚ και το λύσαμε μεταξύ μας. Είμαστε μια χαρά».
Στην τηλεόραση νιώθετε ο εαυτός σας;
«Η αλήθεια είναι ότι μέσα από το «Ρουκ Ζουκ» εξελίχθηκα. Δεν έχω πια την αγωνία της ταμπέλας. Με ρωτούσαν αν είμαι ηθοποιός ή παρουσιάστρια και έλεγα ηθοποιός. Έκανα αμάν και πώς να βάλω στην ταυτότητά μου το ηθοποιός, να αποδείξω στους άλλους… Ε, όχι, λοιπόν, ό,τι θέλετε είμαι».
Σας απασχολεί τι λένε οι άλλοι για εσάς;
«Μεγάλο πρόβλημα στη ζωή μας αυτό και δυστυχώς ξεκινάει από τα σπίτια μας. Προφανώς και οι δουλειές με δημοσιότητα το πολλαπλασιάζουν. Έζησα έντονα μια σκληροπυρηνική περίοδο κριτικής για τα πάντα. Έπαθα έναν πανικό και αποτραβήχτηκα. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ έχω θυσιάσει την ψυχική μου υγεία για πράγματα που δεν έχουν καμία σημασία. Κι αυτό έχει να κάνει με το μπούλινγκ που ‘χεις φάει. Κάποια άτομα αφορούν λίγο παραπάνω για λόγους που δεν ξέρω. Θυμάμαι περιόδους που είχα έντονο άγχος για μια συνέντευξη, τι θα με ρωτήσουν, αν θα γραφτεί κάτι παραπάνω για την προσωπική μου ζωή από αυτό που είπα. Τώρα που έχει περάσει καιρός, θέλω να πιστεύω ότι βλέπω πια τα ουσιαστικά. Και λέω πόσο ψωνάρες είμαστε σε αυτόν τον χώρο – νομίζουμε ότι όλα γυρίζουν γύρω από εμάς. Όταν αντιλήφθηκα ότι είμαστε μια κουκκίδα μέσα στο Σύμπαν, έβαλα τα πράγματα στη θέση τους – ηρέμησε η ψυχούλα μου».
Η ομορφιά είναι βάρος;
«Αν την αντιλαμβάνεσαι μπορεί και να είναι. Εγώ δεν μεγάλωσα σαν ωραία, δεν κυκλοφόρησα σαν ωραία, δεν πούλησα την ωραία. Ξέρω ότι έχω μια εμφάνιση, όπως ξέρω ότι όλα αυτά θα περάσουν. Μεγαλώνω κι εγώ… Αν το έχω πληρώσει; Μπορεί. Δεν είναι κι ανοιχτές οι πόρτες για τις ωραίες γυναίκες. Πρέπει να αποδείξουν κάτι παραπάνω. Για μένα όμως αυτά είναι λίγο ξεπερασμένα μέσα μου».
Μπήκατε μικρή σε έναν χώρο ενηλίκων. Θα το αλλάζατε;
«Χρωστάω πολλά σε αυτόν τον χώρο, αλλά δεν θα το έκανα στο παιδί μου. Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στους γονείς μου – παρά τα πρέπει που εκείνοι μου έβαλαν – ότι με μεγάλωσαν με ευγένεια, αρχές, ήθος. Κι αυτά ήταν η σωσίβια λέμβος μου. Μου φαίνεται λίγο βαρύ να πω ότι δεν θα το ξανάκανα, γιατί είναι η ζωή μου. Αλλά το παιδί μου δεν θα ήθελα να γίνει ούτε ηθοποιός ούτε τίποτε απ’ αυτά. Βέβαια και πού δεν είναι δύσκολα… Αλλά εδώ, επειδή τα ξέρω, θα το προστάτευα».