Η Βίκυ Βανίτα η ενζενί του ελληνικού κινηματογράφου που είχαμε όλοι αγαπήσει ήταν μία γυναίκα με πολλές ευαισθησίες αν και ιδιαίτερα μοναχική και αξιοπρεπής μέχρι τέλους.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Η Βίκυ Βανίτα γεννήθηκε στις 15 Μαΐου του 1948 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Για τα παιδικά της χρόνια δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Μεγαλώνοντας, όμως, αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της Υποκριτικής, της μίας από τις δύο μεγάλες της αγάπες. Η άλλη ήταν η δημοσιογραφία, την οποία επίσης, υπηρέτησε μέσα από τον περιοδικό Τύπο και συγκεκριμένα μέσα από τις συνεντεύξεις που κανε στο περιοδικό “Τηλέραμα”.
Η Βίκυ Βανίτα σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε το 1968 με την ταινία «Θύελλα στο σπίτι των ανέμων», στο πλευρό του Βύρωνα Πάλλη και της Αφροδίτης Γρηγοριάδου. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά της ραδιοφωνικής αστυνομικής σειράς της δεκαετίας του ’60, που είχε κάνει τους Έλληνες να κολλάνε κάθε φορά στο ραδιόφωνο για να ακούνε τον δικηγόρο Ορέστη Λαμπίρη (Βύρων Πάλλης).
Στη συνέχεια, η όμορφη ηθοποιός με το πανέμορφο και φρέσκο πρόσωπο έπαιξε κυρίως το ρόλο της ενζενί στο πλευρό σπουδαίων ηθοποιών, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στον «Τρελοπενηντάρη». Ενώ πρωταγωνίστησε και στην τριλογία του «Μανωλιού» με τον Γιώργο Παπαζήση. Χαρακτηριστικές ήταν οι εμφανίσεις της στις ταινίες «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου και «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, όπου ενσάρκωσε τη ρεμπέτισσα Ρόζα.
Συνολικά, η Βίκυ Βανίτα έπαιξε σε 16 ταινίες. Η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1984 στην ταινία «Εδώ είναι Βαλκάνια».
Η Βίκυ Βανίτα χαρακτηρίστηκε και τηλεοπτική ηθοποιός, αφού είχε πρωταγωνιστήσει σε πάρα πολλές σειρές, από τα χρόνια κιόλας της ΥΕΝΕΔ. Τη δεκαετία του ’80 ήταν η οικοδέσποινα του θρυλικού «Ταχυδακτυλουργού» στο δεύτερο κανάλι της ΕΡΤ.
Με τον Μάικ Λαμάρ, τον ταχυδακτυλουργό των παιδικών μας χρόνων, παρουσίαζαν ένα πρωτοποριακό για την εποχή show με μαγικά που καθήλωναν τότε μικρούς και μεγάλους (περισσότερο τους μικρούς), όπως οι λαγοί που έβγαιναν από τα καπέλα, τα μαγικά ραβδιά, τα κόλπα με την τράπουλα και πολλά άλλα που τότε φάνταζαν, απίστευτα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κι ενώ η ιδιωτική τηλεόραση είχε μπει στη ζωή μας, έκανε πρεμιέρα μία σειρά που έμελλε να μείνει στην ιστορία της τηλεόρασης, το «Ρετιρέ» του Mega. Η Βίκυ Βανίτα είναι η Νόρα Ζαχαροπούλου, η διευθύντρια της εταιρείας, όπου εργάζεται η Κατερίνα Σοφιανού (Κατερίνα Γιουλάκη). Η Ζαχαροπούλου είναι μια εκκεντρική πλούσια με ευαισθησίες, αλλά και επιπολαιότητα στη ζωή της. Και ήταν ένας ρόλος που αγαπήθηκε από το τηλεοπτικό κοινό.
Ο ρόλος, όμως, της Βανίτα που σίγουρα αγαπήθηκε από τους τηλεθεατές ήταν εκείνος της θείας Αιμιλίας στην άκρως πετυχημένη σειρά του Mega, πάλι, «Είσαι το ταίρι μου».
Η θεία Αιμιλία ήταν εκ γενετής τυφλή, η οποία προτιμούσε τη μοναχικότητα και να μένει μόνη στο δωμάτιό της και στην ησυχία της. Αν και τυφλή, «έβλεπε» και καταλάβαινε πολλά, ενώ ήταν ένας ιδιαίτερα γλυκός ρόλος. Και όσοι την γνώριζαν από κοντά, έβλεπαν στο ρόλο αυτό – κυρίως ως προς τη μοναχικότητα – πολλά χαρακτηριστικά της Βανίτα.
Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 2006 στη σειρά του Mega, «Στο Παρά 5», όπου έπαιξε σε δύο επεισόδια.
Η Βίκυ Βανίτα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη και πολύ φιλόζωη. Είναι γνωστή σε όλους η αγάπη που είχε στο γάτο της Ντέμιαν, για τον οποίο έγραψε ένα απίστευτο γράμμα στο περιοδικό Symbol, όταν τον έχασε. Ένα γράμμα που αναδημοσιεύθηκε από τη Lifo και περιέκλειε σε κάθε του αράδα όλη την ευαισθησία της ηθοποιού, αποκαλύπτοντας και τη μοναχικότητά της.
Παρακάτω ακολουθούν κάποια αποσπάσματα:
«Κατόπιν κοινής συμφωνίας –της δικής μας μυστικής επικοινωνίας– αρχίσαμε να οργανώνουμε τη ζωή μας από την αρχή. Τώρα αφιέρωνε πολλές ώρες στον ύπνο του. Έτσι έγινε και ο περίφημος «λόφος Ντέμιαν». Χωνόταν κάτω από τα σκεπάσματα όταν κρύωνε κι έκανε ένα βουναλάκι με το σώμα του. Εγώ, για να ξεχάσω, το ‘ριξα στην κηπουρική. Από κοντά αυτός, ό,τι κι αν έκανα. Κι έτσι περνούσαν καλοκαίρια και χειμώνες, Χριστούγεννα και Πάσχα. Οι προσωπικές μας επέτειοι και οι γιορτούλες που κάναμε σπίτι με τους λιγοστούς πια φίλους μας. Τους πολλούς δεν τους επέτρεπε ούτε ο χώρος μου ούτε η επιλογή του «αφέντη» μου. Απεχθανόταν οποιαδήποτε υποψία φλερτ στην ατμόσφαιρα. Αλλιώς, πήγαινε ήρεμα στον «υποψήφιο», τον μύριζε και ύστερα του έδινε μια «ουριά», που υποθέτω θα θυμάται ακόμα ο άνθρωπος. Λοιπόν, αδελφοποιτοί ή τίποτα. Ας είναι…».
«Λοιπόν: 1998. Και γυναίκα και γάτος – αυτοί οι δύο που κάνουν μια μεγάλη διαδήλωση σε ένα μικρό σπίτι παίζουν τον ρόλο και των 40 παίδων στο καμίνι. Εγώ στη γνωστή θέση. Γράφω στο γραφείο μου. Ο Ντέμιαν στον καναπέ δίπλα μου κοιμάται. Ξυπνάει και βγάζει φωνή μεγάλη: «Αααχ”. Φεύγει σφαίρα στον «κήπο» και επιστρέφει κουτσαίνοντας! Μου ρίχνει μια περίλυπη ματιά και κουρνιάζει στα πόδια μου. “Μαμά, πονάω, μαμά”. Τότε ήταν που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση…».
«Πέρασαν κι αυτά. Και φτάσαμε στην τελευταία πράξη. Της Αγίας Παρασκευής και ξημερώνοντας του Αγίου Παντελεήμονα η χάρη, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ντέμιαν με ένα “αχ» στα χέρια μου ξεψύχησε. Αυτό ήταν. Τετέλεσται. Κι εγώ η παραλογισμένη να το χτενίζω το γατί μου και να του λέω: “Άφτιαχτο κι αστόλιστο του Χάρου δεν σε δίνω. Και τώρα πάω μια βόλτα κι άμα γυρίσω, ξέρεις εσύ”».
Η Βίκυ Βανίτα έζησε και τον έρωτα, αλλά και τον πόνο που μπορούσε να σου προκαλέσει. Ο Βαγγέλης Σειληνός ήταν ένας από τους μεγάλους έρωτες της ηθοποιού, μία σχέση στο ξεκίνημα της καριέρας της, που όμως δεν είχε ευτυχή κατάληξη.
Είχε, λένε, αρκετές ερωτικές απογοητεύσεις. Είχε, όμως και πολύτιμους φίλους δίπλα της. .
Η ηθοποιός είχε καρκίνο στους πνεύμονες, όμως, εκείνη θέλησε να το κρατήσει κρυφό και να δώσει μόνη της μεγάλη μάχη για τον καρκίνο. Στους δικούς της έλεγε ότι είχε το άσμα. Μόνη τη βρήκε και ο θάνατος στο διαμέρισμά της στο Νέο Κόσμο. Ήταν 8 Μαρτίου του 2007 όταν έφυγε από τη ζωή. Τη βρήκε η μητέρα της νεκρή στο σπίτι της.
Ο μοναχικός θάνατός της έφερε σε πολλούς στη μνήμη τη Σαπφώ Νοταρά, η οποία επίσης έφυγε από τη ζωή μόνη στο σπίτι της. Και τι σύμπτωση. Οι δύο γυναίκες εκτός από μοναχικές στη ζωή τους, υπήρξαν και γειτόνισσες στο Κουκάκι.