Στα προσωπικά της θέματα εμβάθυνε η Βάσω Λασκαράκη αναφερόμενη στη σχέση της με τον Λευτέρη Σουλτάτο και τις ανησυχίες για την κόρη της.
Μια εφ’όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η ηθοποιός στο περιοδικό Vita και στη δημοσιογράφο, Φωτεινή Βασιλοπούλου.
Επέστρεψες ξανά στο Mega με τη νέα σειρά «Μαίρη, Μαίρη, Μαίρη». Πως έγινε η επαφή;
Με τον Μιχάλη Ρέππα και τον Θανάση Παπαθανασίου γνωριζόμαστε προσωπικά. Πάντα μάλιστα με άλλους συναδέλφους λέγαμε πότε θα επιστρέψουν στην τηλεόραση και ανυπομονούσαμε για αυτό. Έτσι όταν επέστρεψαν πέρυσι στο Mega με τους «Συμπέθερους από τα Τίρανα», ελπίζαμε κάποια στιγμή να δουλέψουμε μαζί τους σε κάποια από τις επόμενες δουλειές τους. Όταν λοιπόν έμαθα ότι ετοιμάζουν μια νέα σειρά μιλήσαμε, μου είπαν ότι η μία Μαίρη από τις τρεις μου ταιριάζει πολύ και έτσι πολύ φιλικά και χαλαρά το συναποφασίσαμε.
Η ρουτίνα σου μια μέρα χωρίς γύρισμα;
Συνήθως όταν δεν έχω γύρισμα κάπου θα τρέχω να καλύψω κανένα κενό, πηγαινοφέρνω την Εύα ρυθμική, πιάνο, χορωδία. Ασχολούμαι με το σπίτι. Τα καθημερινά δηλαδή.
Με σύζυγο σεφ και μάλιστα από την Κρήτη ποιος κυριαρχεί στην κουζίνα;
Τον χειμώνα αφήνω τον Λευτέρη να κάνει τα δικά του στην κουζίνα επειδή του αρέσει πολύ, αλλά και γιατί εγώ δουλεύω. Ο Λευτέρης είναι ένας άνθρωπος που αν δεν ταΐζει τον κόσμο γύρω του πιστεύω θα είναι δυστυχισμένος. Θέλει όλοι οι άνθρωποι που είναι γύρω του να τρώνε. Μας φτιάχνει δύο τρία φαγητά, ταυτόχρονα μαγειρεύει και η μαμά μου κάτι άλλο, οπότε τρώμε όλη την ημέρα στο σπίτι μας. Ποτέ δεν λείπει φαγητό.
Ως μαμά, που δίνει περισσότερη έμφαση στην ανατροφή του παιδιού σου;
Τα πρώτα χρόνια ήμουν πολύ σχολαστική με το πρόγραμμα του ύπνου, της τροφής, του μπάνιο, κ.λπ. και μπορώ να πω ότι η ρουτίνα ενός σταθερού προγράμματος βοήθησε αρκετά την Εύα. Ήταν ένα παιδί που πάντα έτρωγε και κοιμόταν χωρίς δυσκολία. Από αυτό ξεφεύγαμε μόνο το καλοκαίρι και κυρίως στην Κρήτη. Δηλαδή, η Κρήτη είναι το λούνα παρκ, όταν όμως μπούμε στο πλοίο ή στο αεροπλάνο της επιστροφής αφήνουμε τα πάντα πίσω μας και ξαναμπαίνουμε σε πρόγραμμα.
Τα τελευταία τρία περίπου χρόνια οι ανησυχίες μου για εκείνη είναι περισσότερο συναισθηματικής φύσης, πώς το παιδί θα είναι καλά, προστατευμένο, οχυρωμένο, γιατί οι εποχές είναι δύσκολες. Και αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι πώς θα μάθουμε τα παιδιά μας χωρίς να είναι φοβικά, να προστατεύουν τον εαυτό τους από όλα αυτά που μπορεί να τους συμβούν. Να χαρούν την παιδικότητά τους, την εφηβεία τους, την ενηλικίωσή τους χωρίς να είμαστε από πάνω τους συνεχώς, αλλά δίπλα τους υποστηρικτικά και πανέτοιμοι για όλα.