Ο Βασίλης Ζούλιας πάλεψε με τους δαίμονες που κάθε έφηβος έχει και τους νίκησε. Σήμερα είναι ένας από τους πιο πετυχημένους και αγαπητούς Έλληνες σχεδιαστές. Και συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει με τις δημιουργίες του.
Της: Έπη Τρίμη
Ο Βασίλης Ζούλιας εργάστηκε επί 20 χρόνια ως στυλίστας στα κορυφαία περιοδικά μόδας, δίνοντας το προσωπικό του στίγμα, το οποίο τον χαρακτηρίζει μέχρι και σήμερα από τη θέση του σχεδιαστή πλέον. Συνεργάστηκε με κορυφαίους σχεδιαστές μόδας, όπως ο Έλληνας Billy Bo και ο Yves Saint Laurent, λαμπερές επιδείξεις μόδας, φωτογραφήσεις σε παραμυθένια σημεία του πλανήτη, διάσημοι φίλοι, λαμπερά editorials την ημέρα, ξέφρενα πάρτι τις νύχτες σε Αθήνα και Παρίσι.
«Γεννήθηκα στη Μήλο, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, και τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα εκεί. Μετά χώρισαν οι γονείς μου και ήρθαμε με τη μητέρα μου στην Αθήνα. Μέχρι τα 10 έζησα σε μια άστατη οικογενειακή κατάσταση, αισθανόμουν σαν μια βαλίτσα που πηγαινοερχόταν από σπίτι σε σπίτι, γιατί οι γονείς μου τα έβρισκαν και ξαναχώριζαν, οπότε πήγαμε για λίγο και στην Άνδρο.
Ήταν δύσκολα χρόνια αυτά, η μητέρα μου έκανε διάφορες δουλειές για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ήταν μια θαρραλέα γυναίκα εκείνη την εποχή, αφού αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κακοποίηση και να φύγει, αλλά επειδή έκανε προσπάθειες να είναι ξανά με τον πατέρα μου, τα πιο πολλά χρόνια αλλάζαμε συνεχώς σπίτια, πόλεις, νησιά.
Είχα μια δύσκολη παιδική ηλικία, αλλά υπήρξαν και ωραίες στιγμές. Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω ως παιδί είναι μια ευτυχισμένη στιγμή στην Άνδρο, μ’ εμένα να τρέχω ανέμελος στον ήλιο, ανάμεσα στα ζουμπούλια, και στο βάθος η θάλασσα. Είχα μια πολύ έντονη αίσθηση χαράς και ελευθερίας, έτσι, η αύρα της θάλασσας και ο ήλιος επανέρχονται στη μνήμη μου κάθε φορά που μυρίζω ζουμπούλια.
Μια άλλη ωραία παιδική ανάμνηση είναι το θυρωρείο που είχε η θεία μου σε μία από τις μοντέρνες πολυκατοικίες που χτίστηκαν τη δεκαετία του ’60 στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, πολύ in περιοχή εκείνη την περίοδο. Ήταν το καταφύγιο της μητέρας μου, ένα υπόγειο με ένα δωμάτιο όλο κι όλο, με το μπάνιο έξω και μια μικρή κουζίνα» είχε αναφέρει ο Βασίλης Ζούλιας.
«Ως παιδί έβλεπα τις ενωμένες οικογένειες και ήθελα η μητέρα μου να βρει κάποιον και να γίνουμε πάλι οικογένεια. Αυτό ονειρευόμουν ως παιδί, να σταματήσει να δουλεύει, να σταματήσει να είναι στενοχωρημένη. Κι αυτό έγινε, βρέθηκε ο πατριός μου, με τον οποίο είναι μέχρι σήμερα μαζί, σαράντα πέντε χρόνια. Μια μέρα με πήγε η μητέρα μου στη Σόνια, το ζαχαροπλαστείο, για να κάνουμε την πρώτη γνωριμία, και στο εξής με αντιμετώπισε σαν ενήλικα. Καθίσαμε οι δυο μας και μου είπε: «Αυτός ο κύριος θέλει να με παντρευτεί, τι λες;». Της είπα «ναι», γιατί ήθελα να είναι ευτυχισμένη και να έχω κι εγώ μια κανονική οικογένεια».
Ο Βασίλης Ζούλιας εντυπωσίασε με τις δημιουργίες του αλλά και συγκίνησε τους διαδικτυακούς του φίλους στο Instagram με μία συγκλονιστική ανάρτηση – flash back, βγαλμένη από τις μνήμες του.
«40 χρόνια στη Μύκονο. Κοιτάζω τον εαυτό μου 40 χρόνια πριν, στην ηλικία των 16 και δεν μπορώ να αναγνωρίσω πια τα συναισθήματα μου εκείνης της εποχής. Ήμουν αδύνατος και αισθανόμουν χοντρός. Ήμουν νέος και αισθανόμουν γέρος. Ήμουν όμορφος και αισθανόμουν άσχημος. Ήμουν ταλαντούχος και αισθανόμουν… λιγότερο από το τίποτα»…
Και ήμουν έτοιμος να μπω σε έναν εθισμό στα ναρκωτικά που κράτησε 13 χρόνια και παραλίγο να μου κοστίζει τη ζωή μου που τόσο αγαπώ σήμερα. Και που της είμαι ευγνώμων. Σήμερα είμαι ένας πολύ αλλαγμένος άνθρωπος. Και δεν είναι μόνο τα γένια… Και ευχαριστώ που δεν είναι μόνο τα γένια»…
«Έφτασα στα όρια της απελπισίας, μέσα σ΄αυτή την ασθένεια, έχει εξομολογηθεί ο Βασίλης Ζούλιας. Γιατί και τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, είναι ασθένεια, σου αλλάζουν την ψυχική διάθεση. Ούτε τα διαχωρίζω σε ελαφρά και σκληρά. Η ασθένεια είναι ο εθισμός, αλλά υπάρχει αντιμετώπιση -μέσα από τις ομάδες με τα δώδεκα βήματα, κι όχι όπως παλιά, που έδεναν τους αλκοολικούς στα ψυχιατρεία. Διατηρώ πάντα επαφή με την ομάδα, γιατί όπως εγώ βρήκα εκεί ανθρώπους να με στηρίξουν, έτσι θέλω να βρουν κι εκείνοι που έρχονται τώρα. Έκανα φίλους ζωής.Τα δύσκολα σε δένουν. Τώρα είμαι στο άλλο μάθημα: Να μάθω από την χαρά».
Ο Βασίλης Ζούλιας είχε πει για την απόπειρα αυτοκτονίας τους:« Όταν ξανασκέφτομαι την απόπειρα αυτοκτονίας, πράγματι δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό που έκανα. Πώς το έκανες; με ρωτάνε. Μετά κυκλοφορούσα με ένα μπαστούνι και έρχονταν άνθρωποι να μου δώσουν συγχαρητήρια για την πράξη θάρρους. Αλλά εγώ το έκανα γιατί φοβόμουν να ζήσω. Δεν ήταν θάρρος το να πηδήξεις στο κενό -ήταν όντως η απόλυτη εκδοχή της αυτοκτονίας. Είχα κάνει κι άλλου είδους απόπειρες πριν από αυτό, απόπειρες προσοχής, θα τις έλεγα, αλλά αυτή η τελευταία ήταν διαφορετική.
Φυσικά και αισθάνεσαι μόνος, μόνος και διαφορετικός, μέσα σε ένα στάδιο με χιλιάδες ανθρώπους. Σαν να υπάρχει από πάνω σου ένα μαύρο τούλι. Σιγά σιγά μέσα από το σκοτάδι, βγήκα στο φως. Είχα την δουλειά μου και ο κόσμος με συγχωρούσε, επειδή ήμουν ταλαντούχος. Ήταν καλοί άνθρωποι, μου έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες. Είχαν υποφέρει μαζί μου οι εργοδότες μου, ο Άρης Τερζόπουλος, η Λάουρα ντε Νίγκρις, ο Λυμπέρης».
«Μπήκα σφήνα σε μια αγορά που είχε τα πάντα, αλλά όχι αυτό που πρόσφερα εγώ. Να μπορείς να κάνεις παραγγελία τα παπούτσια. Είχα φέρει το παλιό στυλ, εξ ου και Old Athens, στο σήμερα. Το μαγαζί ήταν πολύ όμορφο και ο κόσμος σταματούσε στην βιτρίνα. Από την αρχή είχε μεγάλη επιτυχία. Τα παπούτσια ήταν ωραία, ευφάνταστα και παραμένουν διαχρονικά. Σαν σχεδιαστής εγώ δεν θέλω να ανακαλύψω την πυρίτιδα. Θέλω να ευχαριστήσω τις γυναίκες που φοράνε τα ρούχα και τα παπούτσια μου και τους άντρες που τις βλέπουν να τα φοράνε. Είμαι νοσταλγός του παρελθόντος. Δεν κάνω τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανε και η Amy Winehouse τραγουδώντας αυτά τα υπέροχα τραγούδια ή ένας αρχιτέκτονας που δημιουργεί εμπνεόμενος από τα ΄60, ή τα barber shop που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο.», είχε πει ο Βασίλης Ζούλιας.
«Με θεωρούσαν πάντα καλοντυμένο, με έβαζαν στη λίστα των πιο καλοντυμένων. Μόνος μου βρήκα το στυλ μου. Από μικρός είχα την ικανότητα να ντύνομαι και να κάνω την διαφορά. Ολες μου τις δουλειές τις πήρα λόγω εμφάνισης. Όλοι έρχονταν σε μένα και μου έλεγαν, εσύ πρέπει να κάνεις styling. Η Λάουρα ντε Νίγκρις με έβλεπε στα κλαμπ και μου το πρότεινε. Ο Τάκης ο Παρθένης με είδε που κοιτούσα την βιτρίνα του μαγαζιού του και μου είπε έλα μέσα… Το εξέπεμπα. Αυτή ήταν και η είσοδός μου στα ντεφιλέ στο Παρίσι. Κι όταν δεν είχα πρόσκληση, με έβλεπαν έξω, στην ουρά, φορούσα τα καπέλα μου, και μου έλεγαν, εσείς με το καπέλο, περάστε..», είχε αναφέρει ο Βασίλης Ζούλιας.
Τις πιο δύσκολες ώρες βίωσε στις αρχές του νέου έτους ο Βασίλης Ζούλιας και τον Ιανουάριο είχε μιλήσει για τον θάνατο που τον «τσάκισε» με αυτό το σπαρακτικό μήνυμα που είχε δημοσιεύεσει.
Ο διάσημος σχεδιαστή μόδας, Βασίλης Ζούλιας αποχαιρέτησε ένα αγαπημένο του πρόσωπο που «έφυγε» ξαφνικά από την ζωή.
Τον Ιανουάριο πέθανε ο πατριός του, που τον μεγάλωσε και τον είχε σαν πραγματικό του πατέρα και περιέγραψε εκείνη την περίοδο με ένα μήνυμα που σπάραξε καρδιές, περιγράφοντας με συγκίνηση τη μάχη του με τον καρκίνο αλλά και τη σχέση που είχε μαζί του.
«Καλό σου ταξίδι Πατέρα μου …και ας μην ήσουν…»