Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε το 1950 στη Βάστα Αρκαδίας μια Τετάρτη μεσημέρι όπου έζησε μέχρι τα 8 του χρόνια. Έχει δύο αδελφές και έναν αδελφό ενώ είναι ο βενιαμίν της οικογένειας. Λίγο πριν την εφηβεία απέκτησε την πρώτη του κιθάρα, με την οποία άρχισε να παίζει τα πρώτα του τραγούδια.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Λίγα χρόνια αργότερα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άρχισε να συμμετέχει σε διάφορα συγκροτήματα, ενώ δεν άργησε να φτιάξει και το δικό του που το ονόμασε «Crosswords».
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει ως δεύτερη οικογένειά του τους φίλους του. Στα 16 του χρόνια κατάλαβε πως έχει ροπή στη μουσική ενώ τα πρώτα του ακούσματα ήταν οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Animals και ο Eric Burdon.
Εκτός από τη μουσική, αγαπά ιδιαίτερα και την οικογένειά του. Ο γάμος του με την ηθοποιό Ελένη Ράντου το 1994, του χάρισε δύο χρόνια αργότερα την μοναχοκόρη του Νικολέτα.
Όταν ήταν φαντάρος τον κάλεσε ένας γνωστός του που είχε δισκοπωλείο στην Ομόνοια. Του είπε ότι οι δισκάδες είχαν κάνει μια νέα εταιρεία και την είχαν ονομάσει “Λίνδος”, κόντρα στους εταιρειάρχες που τους έδιναν πολύ ακριβά τα βινύλια. Έτσι τραγούδησε ενισχυτικά σε ένα τουριστικό δίσκο που ετοιμάσανε.
Λίγα χρόνια αργότερα πήγε στη Βαυαρία εργαζόμενος ως σερβιτόρος ενώ έβγαινε με μια κιθάρα και τραγουδούσε Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Λοΐζο. Παράλληλα με τον ”Κύκλο”, ένα μαγαζί στο Μόναχο πήγαινε και τραγουδούσε σε γερμανικές μπουάτ, κάτι σαν τις σημερινές ethnic μουσικές σκηνές που φιλοξενούσαν καλλιτέχνες από πολλές χώρες προκειμένου να βγάζει ένα μεροκάματο της προκοπής.
Αργότερα φεύγει για το Παρίσι, όπου συναντά τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο θα συνεργαστεί δύο χρόνια αργότερα στον δίσκο «Της Εξορίας». Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ξεκινά την επαγγελματική του καριέρα στο τραγούδι, ενώ συμμετέχει και στον δίσκο του Μάνου Λοίζου με τίτλο «Τα τραγούδια του δρόμου».
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα μαχητικός και να εκφράζει άποψη για τα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας, συμμετέχοντας σε πολλές απεργίες και συναυλίες αλληλεγγύης τόσο κατά του φασισμού όσο και κατά του ρατσισμού. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τη δεκαετία του ’80 αρχίζει να επηρεάζεται έντονα από τον ήχο της ξένης ροκ μουσικής. Κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο το 1979, ο οποίος φέρει ως τίτλο το όνομά του, ενώ το 1982 κυκλοφορεί τον δίσκο «Φοβάμαι» με τραγούδια που έχουν την υπογραφή του Μάνου Λοίζου, του Γιάννη Ζουγανέλη, του Λάκη Παπαδόπουλου και του Γιάννη Γλέζου. Ιδιαίτερη επίδραση άσκησε πάνω του η γνωριμία του με τον Νικόλα Άσιμο, με τον οποία συνεργάζεται τόσο στον δίσκο «Ο Ξαναπές» όσο και στον δίσκο «Χαιρετίσματα».
Η Ελένη Ράντου είχε πει: «Ο Βασίλης παιδεύεται πολλά χρόνια (σ.σ. με την κατάθλιψη), από τότε που τον γνώρισα. Νομίζω είναι καλύτερα τώρα. Όταν τον γνώρισα φλέρταρε και με πιο σκοτεινές σκέψεις και είχε περισσότερο άγχος. Όταν τον γνώρισα, ο Βασίλης ήθελε να του τηλεφωνώ ανά τέταρτο όχι από ζήλια, αλλά από τρομερό άγχος και αγωνία. Όταν δεν με έβρισκε, έπαιρνε όλα τα νοσοκομεία για να δει αν είμαι καλά, περιέγραψε.
Στο protothema ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είχε μιλήσει γι΄αυτό λέγοντας: «Η κατάθλιψη χτύπησε και σε μένα την πόρτα. Δεν είμαι καθόλου εύκολο πράγμα, ειδικά όταν έχεις ανθρώπους που στηρίζονται σε σένα και περιμένουν από σένα. Φυσικά ένα ποσοστό της ασθένειας αυτής έχει να κάνει με την κληρονομικότητα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος πιστεύω ότι συνδέεται με τη ζωή που φτιάχνεις ή που σε φτιάχνει. Η επιτυχία και οι προσδοκίες των ανθρώπων για μένα ήταν κάτι που δεν άντεξα. Πίστεψα ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους για μένα. Πίστευα ότι δεν μπορούσα να δώσω αυτά που ήθελαν. Είναι υπέροχο να σε χειροκροτούν, να σε θαυμάζουν και να φτιάχνουν συνθήματα για σένα, αλλά η ευθύνη είναι μεγάλη- όσο και αν αυτό ακούγεται ναρκισσιστικό. Όσον αφορά την κατάθλιψη δεν μπορούν μόνο οι ειδικοί και τα φάρμακα να σε βοηθήσουν. Χρειάζεται υποστήριξη από την οικογένειά σου. Και εγώ στάθηκα τυχερός γιατί την είχα σε υπέρτατο βαθμό. Όμως υπάρχει ένα πρόσωπο που μου έδωσε δύναμη και ελπίδα. Είναι η κόρη μου η Νικολέτα, η οποία είναι τεταρτοετής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Μου θύμισε ότι το φως της ζωής είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας. Της το χρωστάω. Αυτή είναι η σωτηρία μου».
Το ζευγάρι μετρά 26 χρόνια ευτυχισμένης ζωής. Όπως είπε ο Βασίλης το 2019 σε συνέντευξή του θα δεις μια απόλυτα φυσιολογική οικογένεια που πίνει τον καφέ της, συζητά και κάνει τα αστεία της. Κάποιες φορές μας χωρίζουν κατά καιρούς κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο. Δεν έχουμε περάσει καμία κρίση. Το μυστικό μας είναι ότι θέλουμε ο ένας να είναι ο βοηθός του άλλου. Κατά καιρούς ίσως η ρουτίνα κάνει κάτι, αλλά συνερχόμαστε αμέσως. Η Ελένη είναι ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, που μιλάει πολύ. Μιλάμε πολύ και για τα δικά μας θέματα, αλλά και για τα κοινωνικά.