Η Βασιλική Ανδρίτσου είναι ένας άνθρωπος άμεσος, αυθόρμητος, πηγαίος. Έτσι όπως είναι στην ζωή, είναι και στην δουλειά της, τόσο στο θέατρο, όσο και τηλεόραση. Πρώτη της προταιρεότητα αποτελεί πλέον η κόρη της.
«Μου λένε ότι από μικρή έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός. Δεν το θυμάμαι. Μετά άρχισα να λέω κι άλλα επαγγέλματα ως την στιγμή που κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ο μπαμπάς μου χάρηκε πολύ γιατί το είχε σπουδάσει και ο ίδιος. Μάλλον το είχα μέσα μου, αλλά σίγουρα το αποφάσισα αργότερα.
Όταν ήμουν στην σχολή έκανα ένα σίριαλ, την “Αγία Τετράδα” -δεν έκανε επιτυχία. Όσο περνούσαν τα χρόνια και έμενα στον χώρο, τόσο πιο πολύ δούλευα. Δεν δούλευα με στόχο τα χρήματα -εννοείται πως θέλω και να πληρώνομαι και να πληρώνομαι όσο καλύτερα μπορώ. Έναν ρόλο όμως δεν θα τον διαλέξω γιατί μου δίνουν πολλά λεφτά, θα πάω γιατί μου αρέσει. Θα πάω σε μια δουλειά γιατί μου αρέσουν οι συνεργάτες. Τα λεφτά είναι ο τρίτος, πολύ σημαντικός, λόγος.
«Μόνον κωμωδία παίζω, άρα; Μπορεί να έχω μια μανιέρα κωμική -και κάποιοι με έχουν κατηγορήσει γι΄αυτό αλλά αναγκαστικά έχεις μια μανιέρα, με την έννοια της εκφραστικότητας, ότι αυτά είναι τα εκφραστικά σου μέσα. Εγώ αντιμετωπίζω τον ρόλο ως ρόλο, ούτε κωμικά ούτε δραματικά.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ηθοποιών που η εμφάνιση έπαιξε ρόλο, όπως όλοι ξέρουμε. Έχω μια συμπαθητική εμφάνιση. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό το κομμάτι. Ίσως όταν ήμουν πιτσιρίκα, λίγο. Αλλά δεν έχω νοιώσει ποτέ να ψάχνουν για τον ρόλο μια όμορφη και να πάρουν εμένα. Εγώ έχω λίγο το πικάντικο, το τρελούτσικο. Σαν άνθρωπος δεν είμαι ακριβώς έτσι, αν και έχω μια δόση τρέλας, όπως όλοι οι ηθοποιοί.
Έχω δουλέψει πολλές φορές με τον Βασίλη Θωμόπουλο, συνεργάτη και φίλο πλέον που σκηνοθετεί το “Θα γίνει της πολυκατοικίας”. Μπορώ να πω επίσης ότι αυτή η σειρά βόλευε στο πρόγραμμά μου. Επειδή είναι πολυπληθής ο θίασος, τα δικά μου γυρίσματα είναι εφικτό να γκρουπαριστούν. Και όχι, δεν αισθάνομαι ότι επιστρέφω σε μια δουλειά που έχω ξανακάνει. Το concept έχει κάποια κοινά στοιχεία. Όπως τα “Φιλαράκια” με το “How I met your mother”.
Ειδικά φέτος δεν θα μπορούσα να δουλεύω με ρυθμούς κανονικούς. Έχω αποφασίσει, όσο μπορώ, να δουλεύω πιο οργανωμένα και βολικά σε σχέση με το παιδί».
«Οι ρυθμοί που δούλευα στο παρελθόν δεν ξαναγίνονται. Να φεύγω το πρωί και να γυρνάω το βράδυ. Τα δούλεψα, τα χάρηκα, μπράβο, αλλά τώρα όχι. Τώρα απόλυτη προτεραιότητα έχει η κόρη μου. Αγαπώ την δουλειά μου και δεν θα ήθελα να την κόψω τελείως, αλλά θα την μειώσω. Είμαι της άποψης ότι δεν γίνονται και τα δύο με τους ίδιους ρυθμούς. Κάτι πρέπει να μείνει λίγο πίσω. Αν δούλευα με τους παλιούς ρυθμούς θα άφηνα πίσω το μεγάλωμά της. Κι αυτό δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη ούτε σαν αστείο.
Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη. Υπάρχουν γυναίκες-μητέρες που δουλεύουν πολύ. Η κάθε μία ξέρει τα όρια και την αντοχή της.
Σε προσωπικό επίπεδο και μόνον, μπορώ να πω ότι από την στιγμή που έμεινα έγκυος η φιλοδοξία μου για την δουλειά, μειώθηκε. Έτσι έγινε μέσα μου. Όχι ότι δεν αγαπάω την δουλειά μου ή ότι δεν δουλεύω με κέφι ή όσο καλύτερα μπορώ. Απλώς δεν έχω την φιλοδοξία που είχα πριν το παιδί.
Αν ξεκινούσα τώρα με ένα παιδί, θα ήταν αλλιώς. Θα έπρεπε να βρω τα πατήματά μου, να σταθώ. Το να μπορείς να έχεις επιλογή σ΄αυτή την δουλειά είναι πολυτέλεια, όλοι το ξέρουμε. Και τώρα εγώ ρισκάρω, το ξέρω. Ρισκάρω λέγοντας κάποια παραπάνω όχι, αν και έλεγα αρκετά και στο παρελθόν. Βέβαια τότε τα όχι μου είχαν άλλον γνώμονα. Τώρα μπορεί να μου στοιχίσουν περισσότερο, αλλά δεν με νοιάζει».
«Το παιδί ήταν κάτι που το θέλαμε πολύ, κι εγώ και ο άντρας μου. Μια συνειδητή κίνηση. Με τον άντρα μου, που είμαστε πολλά χρόνια μαζί, από το 2005, θέλαμε οικογένεια, αλλά νομίζαμε ότι έχουμε χρόνο. Κάποια στιγμή, γυναικολογικά εννοώ, είδαμε ότι δεν είχαμε χρόνο. Και τότε συνειδητοποίησα τι κάνω, σκέφτηκα πως περνάει ο καιρός και ότι τα πράγματα δυσκολεύουν. Οπότε ξεκινήσαμε την διαδικασία να είναι προτεραιότητα να κάνουμε μωρό.
Στην δική μου την οικογένεια δεν υπήρχαν παρά κάτι μακρινές θείες και ξαδέλφες που ρωτούσαν, μαζί με τους δημοσιογράφους, πότε θα παντρευτώ, πότε θα κάνω παιδί. Τώρα έχουν αρχίσει να με ρωτάνε πότε θα κάνω δεύτερο. Μα με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένοι;
Δεν είναι ενοχλητικό ούτε προσβλητικό ούτε θυμώνω. Απλώς θεωρώ αυτές τις ερωτήσεις ανούσιες. Ο καθένας μας ξέρει τι θέλει, πότε το θέλει και ποια είναι η κατάλληλη στιγμή. Έτσι ήρθε και σε εμάς.
Έγινε κουβέντα για την ηλικία μου. ΟΚ. Δεν είναι όμως ωραίο να βλέπεις ότι και τόσο χρόνων μπορείς να κάνεις παιδί; Άλλωστε ηλικιακά κατάλαβα ότι τα πράγματα δυσκολεύουν. Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου να βγαίνω μπροστά και ως γυναίκα να λέω έμεινα έγκυος στα 46 μου και ελάτε να σας πω το μυστικό. Δεν με ενδιαφέρει όχι γιατί το σνομπάρω αλλά επειδή είναι πολύ λεπτό θέμα, κάθε γυναίκα ξέρει πότε και πώς. Άλλωστε μπορεί να μην θελήσει ποτέ να κάνει παιδί μια γυναίκα, δεν είναι κακό -αν και ακόμα δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό, κι ας είμαστε στο 2020, κι ας μην το λέμε.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, και δεν το ξέρουν -το μαθαίνουμε εμείς μετά από τις ειδήσεις».
«Μου λένε ότι δίνω αισιόδοξο μήνυμα. Εμένα δεν μου αρέσουν τα μηνύματα. Από την άλλη μια γυναίκα που προσπαθεί χρόνια μπορεί να το δει και να σκεφτεί ότι έχει ελπίδες…
Είναι ένας καημός να θες να κάνεις παιδί, να το προσπαθείς. Είναι ένας καημός αβάσταχτος, ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να μπορέσουν να κάνουν. Για μένα άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος.
Δεν ξέρω αν ισχύει ότι όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο πιο συνειδητοποιημένος για το παιδί είσαι, αλλά εγώ την απόλαυσα απόλυτα την εγκυμοσύνη. Είχα διακόψει την δουλειά πολύ πριν, όταν ήμουν έτοιμη να μπω στις διαδικασίες μου.
Ήταν μια τεράστια στιγμή για μένα όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος. Τα συναισθήματα που έρχονται κάθε μέρα είναι καινούργια. Όταν είπα στην κόρη μου, όταν ήταν 7 μηνών, να κλείσει ένα κουτάκι, και το έκλεισε, η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη».
«Θα ξαναπώ το όνομα του γιατρού μου, όχι για διαφήμιση, αλλά γιατί για μένα είναι πια οικογένειά μου, και πάνω από γιατρός είναι άνθρωπος. Ο Κωνσταντίνος Δημητρούλης. Του έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες του, όσο σκληρές κι αν ήταν και για την διατροφή μου και για τον τρόπο ζωής μου. Το απόλαυσα όμως όλο αυτό. Ήξερα ότι αυτό πρέπει να γίνει, ήταν στόχος.
Με την κόρη μου είμαστε αυτοκόλλητες. Τους πρώτους έξι μήνες που δεν δούλευα κιόλας ήμασταν από το πρωί ως το βράδυ μαζί. Και τώρα, όταν δεν έχω γύρισμα, δεν κάνω βήμα χωρίς το μωρό. Και το βράδυ γυρίζω πάντα σπίτι να την βάλω για ύπνο.
Αν με έχει κουράσει αυτός ο ρυθμός ζωής; Καθόλου. Τον προτιμώ. Αν και στην δουλειά καλά περνάω. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα να την αφήσω. Θηλάζω, πρωί και βράδυ, βέβαια. Κάποια στιγμή φαντάζομαι, έτσι φυσικά, ότι θα σταματήσει.
Η μικρή κοιμάται νωρίς κι έτσι το βράδυ έχουμε τον χρόνο με τον άντρα μου να καθίσουμε, να μιλήσουμε, να δούμε μια ταινία, να φάμε. Ο,τι κάναμε και πριν, όταν δουλεύαμε. Δεν άλλαξε κάτι στο πρόγραμμά μας. Ίσα-ίσα. Τώρα, ας πούμε, τις Κυριακές, τις αφιερώνουμε σε εμάς τους τρεις».
«Δεν βλέπω εγώ αν έχω παχύνει; Ξέρω ότι δεν έχω επανέλθει στα κιλά μου, αλλά δεν έχω αγωνία. Θα επανέλθω όταν επανέλθω. Άλλωστε έχω παχύνει κι άλλες φορές στο παρελθόν χωρίς εγκυμοσύνη. Βλέπω τον καθρέφτη και ξέρω. Φυσικά και δεν θέλω να αφεθώ. Γιατί όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος, ειδικά μια γυναίκα, αλλάζει ο μεταβολισμός της και κάποια πράματα σταθεροποιούνται. Δεν θα ήθελα να αφεθώ. Αλλά το να πάρω λίγα κιλά σε μια περίοδο, τι έγινε; Μετά θα τα χάσω. Δεν συμμετέχω σ΄αυτή την τρέλα της τελειότητας που μας περιτριγυρίζει. Αδιαφορώ και σνομπάρω. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Το Instagram έχει θετικά πράγματα, όπως το να επικοινωνείς την δουλειά σου. Έχει και αρνητικά. Προσωπικά δεν με ενοχλούν τα σχόλια πάχυνες, γέρασες, είσαι ανορεξική (όχι σε εμένα φυσικά), αλλά κάποια σχόλια που είναι πρόστυχα εκεί σοκάρομαι. Και το έχω δει να συμβαίνει σε συναδέλφους μου. Εμένα λοιπόν αυτό με ενοχλεί. Δεν υπάρχει ευγένεια στον κόσμο. Ιδίως όταν κρύβονται πίσω από μια ανωνυμία. Γιατί εγώ δεν κρύβομαι.
Είχα πίστη ότι θα καταφέρω να κάνω παιδί. Φευγαλέα είχα και την αγωνία και την ανησυχία, δεν ήμουν πιτσιρίκα κι αυτό έπαιζε μεγάλο ρόλο. Αλλά είχα πίστη και πολύ καλό γιατρό.
Δεν είναι τρομερό ότι δεν μπορείς να περιγράψεις τα συναισθήματα για το παιδί σου; Συγκινούμαι με την σκέψη. Όπως όταν την κράτησα για πρώτη φορά αγκαλιά. Πώς να περιγράψω το συναίσθημα; Δεν είναι σαν να τρως ένα τέλειο παγωτό ούτε σαν να πηγαίνεις μια τρομερή βόλτα ή ένα τέλειο ταξίδι. Ούτε όπως ο ενθουσιασμός όταν βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα. Είναι πολύ παραπάνω. Και οι γονείς ξέρουν πως είναι αυτό. Πριν κάνω παιδί, έλεγα ότι πρέπει να είναι καταπληκτικό. Είχα ανίψια. Αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει κι άλλο συναίσθημα, διαφορετικό, της μητέρας που κρατάει το παιδί της. Ναι, είναι άλλη διάσταση…
Είναι τόσο γεμάτες οι στιγμές κάθε μέρας μαζί με την κόρη μου. Αναρωτιέμαι τι χαρακτήρας θα είναι. Ως τώρα είναι ένα παιδάκι τόσο ευγενικό, κοινωνικό, χαμογελαστό. Αλλά ο χαρακτήρας της δεν έχει φανεί. Θέλω να δω τι επιλογές θα κάνει, τι επικοινωνία θα έχουμε. Θέλω να ζήσω κάθε στιγμή, να μην ξυπνήσω μετά από δέκα χρόνια και να αναρωτηθώ πως πέρασαν…
Το παιδί είναι η απόλυτη αγάπη. Το αγαπάς όσο δεν έχεις αγαπήσει κανέναν, ούτε τον εαυτό σου».
«Οταν γνώρισα τον άντρα μου είπα εδώ συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό. Αφήσαμε τον χρόνο να κυλήσει και το ευχαριστηθήκαμε. Κι αυτή η φάση, τώρα, μας έχει αναζωογονήσει, ξανανιώσαμε. Και δεν εννοώ ηλικιακά, γιατί νιώθω πολύ νέα και είμαι. Εννοώ ότι μια σχέση μετά από δέκα-δεκαπέντε χρόνια χρειάζεται ένα restart.
O άντρας μου ασχολείται με το παιδί, είναι πολύ καλός μπαμπάς. Και στα πρακτικά. Αλλά, ένας άντρας, ειδικά σ΄αυτή την ηλικία που είναι το μωρό, δεν μπορεί να κάνει τα περισσότερα από τα πρακτικά ζητήματα. Είναι της μάνας. Από την στιγμή που θηλάζει, όλα είναι εκεί γύρω. Αλλά η απόλυτη βοήθεια είναι ο άντρας μου -και οι γονείς μου και η πεθερά μου. Άλλωστε θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο στο παιδί, όπως γενικά θέλω να έχω τον έλεγχο, είμαι έτσι σαν χαρακτήρας…
Με ρωτάς αν είμαι ευτυχισμένη. Μα δεν σου ακούγομαι ευτυχισμένη; Ναι, είμαι πάρα πολύ».
Συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου
Πηγή: BOVARY