Ο Στράτος Διονυσίου αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές που πέρασαν από την Ελλάδα, αφήνοντας τεράστια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές και ενώ έζησε μία ζωή γεμάτη πάθη, έφυγε πρόωρα .
Όπως χαρακτηριστικά είχε πει κάποιος «Άσπρο κοστούμι, χωρίς να φανούν αστείοι, μπορούν να βάλουν μόνο ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Στράτος Διονυσίου».
Ο αείμνηστος λαϊκός τραγουδιστής ξεκίνησε από τη Νιγρίτα Σερρών, έκανε πάταγο στη Θεσσαλονίκη τραγουδώντας στο «Φαρίντα» και από το ’60 είδε σταδιακά ολόκληρη την Αθήνα να υποκλίνεται στο ταλέντο του.
Ειλικρινής, ευθύς και ντόμπρος, δεν πουλούσε φούμαρα και ερωτηθείς αν τα τραγούδια για απατημένους που ερμήνευε συχνά, τον εξέφραζαν, είχε απαντήσει «οι γυναίκες με πιάνανε κορόιδο, αλλά σε μία απόρριψη εγώ ποτέ δεν προσκυνούσα, ποτέ δεν παρακαλούσα».
Έζησε μία ζωή γεμάτη και οι ροκ καταστάσεις, που βγήκαν στην επιφάνεια προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60, τον οδήγησαν μέχρι και τη φυλακή της Τίρυνθας.
Συγκεκριμένα, σε έλεγχο της αστυνομίας στο αμάξι του, βρέθηκε ένα περίστροφο και μερικά πακέτα τσιγάρα που είχε στείλει ένας φίλος από Αμερική, τα οποία βαφτίστηκαν «λαθραία», ενώ αργότερα προστέθηκε και μια μαρτυρία ότι είχε αγοράσει 600 γραμμάρια κάνναβης για 24.000 δραχμές, τότε, μετά από «καρφωτή» και ψάξιμο και στο σπίτι του χωρίς αποτέλεσμα.
Αθωώθηκε για το όπλο, αφού είχε άδεια, όχι όμως και για τα ναρκωτικά και σύμφωνα με το περιβάλλον του, καταδικάστηκε λόγω του ότι πίστεψε στα λόγια των αστυνομικών κατά τη διάρκεια μιας φιλικής κουβέντας, χωρίς την παρουσία δικηγόρου.
«Βάλε εδώ μια υπογραφή ρε Στράτο να μην τρέχεις στην Αθήνα», του είπαν κι αυτός το έκανε. Αποδείχτηκε πως ήταν η «ομολογία» του για χρήση χασίς που οδήγησε στην τριετή καταδίκη του.
Εξέτισε τους 9 μήνες, αλλά ακόμη κι έτσι, είχε καταστραφεί κι ήταν αναγκασμένος να ξεκινήσει σχεδόν από την αρχή, αλλά δεν ήταν από εκείνους που τα παρατάνε.
Ο δίσκος «Υποκρίνεσαι» ήταν το στοίχημα της ζωής του. Αν οι πωλήσεις δεν πήγαιναν καλά, θα σήμαινε το επαγγελματικό του τέλος, αλλά μέσα σε λίγους μήνες, ξεπέρασαν τα 100.000 κομμάτια.
Ο Στράτος Διονυσίου ήταν ο Μίδας του τραγουδιού, αφού ό,τι κι αν ηχογραφούσε, πουλούσε σαν τρελό. Αυτός όμως έμενε ίδιος κι απαράλλαχτος και μιλούσε για τα πάθη του χωρίς ντρίπλες και φανφάρες, όπως για το πάθος που είχε για τον τζόγο, κάτι το οποίο δεν προσπάθησε να κρύψει, αλλά αντρίκια, μίλησε γι’ αυτό.
«Είναι αλήθεια πως μ’ αρέσει ο ιππόδρομος και είναι λάθος μου. Όμως έτσι είναι οι άνθρωποι. Άλλος έχει το τάδε λάθος άλλος το δείνα. Εγώ έχω κάποια αλογάκια και μαζί με τα άλογα μου παίζω κιόλας. Είναι κακό όμως αυτό. Τα λάθη μου μπορεί να έβλαψαν εμένα και να τα πλήρωσα ακριβά, αλλά δεν έβλαψα ποτέ κανένα, παρά μόνο τον εαυτό μου», είχε επισημάνει, μιλώντας για τα πάθη του.
Ενώ βρισκόταν σε σουίτα ξενοδοχείου στη Συγγρού, που τη νοίκιαζε για να παρακολουθεί ιπποδρομίες στο Νέο Φάληρο, δεν ένιωσε καλά και αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή στο ταξί που τον μετέφερε στο νοσοκομείο, με το πόρισμα να κάνει λόγο για ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής.
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Μαΐου 1990 και ο Στράτος Διονυσίου, που το προηγούμενο βράδυ είχε προκαλέσει ακόμα ένα χαμό στο μαγαζί που έφερε το όνομά του, στη Φιλελλήνων, στο Σύνταγμα, δεν ήταν καν 55 ετών.
Στην κηδεία του, η λατρεία του κόσμου έδειξε τι ακριβώς σημαίνει «λαϊκό προσκύνημα» σε αυτόν που υπήρξε ο πρώτος και μάλλον ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα.