«Τον έχω χάσει εδώ και περίπου 2 χρόνια. Έχω σταματήσει να μετράω»: «Λύγισε» στον αέρα η Έλενα Χαραλαμπούδη

Στην εκπομπή, Μπαμπά-δες, βρέθηκε καλεσμένη η Έλενα Χαραλαμπούδη και μίλησε για τον σύντροφό της, την κόρη της αλλά και την απώλεια του πατέρα της.

«Με τον Λάζαρο είμαστε μαζί από το 2015 και η μικρή μου είναι 6 ετών. Έγιναν τα πράγματα πολύ ομαλά και γρήγορα. Ο Λάζαρος ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και εγώ ήξερα τι ήθελα από τη δική μου και συναντήθηκαν οι ζωές μας. Ο Λάζαρος είναι ερασιτέχνης φωτογράφος και εγώ τα Σαββατοκύριακα πόζαρα ως μοντέλο για το χαρτζιλίκι. Οπότε γνωριστήκαμε εκεί, μετά από 3 μήνες μου έστειλε μια φωτογραφία που είχε πάρει βραβείο και βγαίναμε για 2-3 μήνες. Με προσέγγισε έτσι! Στην αρχή της σχέσης μας οι φίλες μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως ταιριάξαμε. Ακόμη και όταν έμεινα έγκυος, η μαμά μου ήταν σε φάση “είσαι σίγουρη;”. Τους φάνηκε πολύ παράξενο που ο Λάζαρος ήταν πολύ σταθερός χαρακτήρας, με σταθερή δουλειά και ήταν σε φάση “Δεν βαριέσαι;” και λέω “όχι, με ηρεμεί”.

Η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάς μου ήταν ένας πολύ σταθερός χαρακτήρας, αερικό με μια άλλη οπτική. Αλλά ήταν ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος. Έχω δύο χρόνια που τον έχω χάσει, έχω σταματήσει να μετράω. Ήταν σίγουρος ότι θα πετύχω! Οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί, είμαι πολύ τυχερή που έχω πάρει αυτή την ανατροφή. Ο Λάζαρος έχει πολλά στοιχεία από τον μπαμπά μου, και τα καλά του και τα κακά του! Μου τον θυμίζει σε πολλά κυρίως στον αυθορμητισμό».

Bαρύ πένθος για τη Δανάη Μπάρκα: Ανακοίνωσε την μεγάλη απώλεια “Γίνομαι η πιο αδύναμη ύπαρξη”

Η εβδομάδα έκλεισε με έναν ιδιαίτερα δυσάρεστο τρόπο για τη Δανάη Μπάρκα, καθώς έχασε ένα αγαπημένο της πρόσωπο. Η γνωστή παρουσιάστρια, μέσα από τη συγκινητική της ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα την Παρασκευή 10 Μαΐου, μοιράστηκε τη θλίψη της με τους ακόλουθούς της, κρατώντας όμως την ταυτότητα του αποθανόντος εμπιστευτική.

«Κάποια ταξίδια γίνονται για πολύ δυσάρεστους λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι ο αποχαιρετισμός. Όταν δηλαδή φτάνει η ώρα που πρέπει να δεχτείς πως κάποιους ανθρώπους δεν θα τους ξανά συναντήσεις, δεν θα τους ξανά αγκαλιάσεις, δεν θα ξανά ακούσεις τη φωνή τους.

Ένα από αυτά τα ταξίδια ήταν το σημερινό. Ποτέ δεν τα πήγαινα ή δεν θα τα πάω καλά με το «φευγιό» των γύρω μου. Είτε είναι πιο κοντινοί είτε πιο μακρινοί. Ο θάνατος είναι κάτι που με συνταράσσει και προσπαθώ με διάφορους τρόπους να το ξορκίσω. Όταν αντιλαμβάνομαι πως δεν έχω την ευκαιρία να δω κάποιον που έχω συνδυάσει με συγκεκριμένες φάσεις της ζωής μου ή ότι δεν θα ρωτάω πια «τι κάνει?», εκεί γίνομαι η πιο αδύναμη ύπαρξη που ξέρω. Μπορεί να μην έχει η κάθε περίπτωση την ίδια διάρκεια αλλά τις πρώτες ώρες συμβαίνει πάντα το ίδιο. Φόβος, στεναχώρια και απορία.

Δεν θα μείνω στο ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος σήμερα ή ποσό κοντά ήμασταν ή πώς τον γνώρισα …αυτό που σκέφτομαι γυρνώντας είναι η σημαντικότητα του «εμείς». Η σημαντικότητα του δεσίματος που δημιουργείται με τις μικρές οικογένειες που αποκτούμε στην ζωή μας και που στο τέλος όλα ξεπερνιούνται πιο εύκολα όταν είμαστε κοντά ο ένας με τον άλλον.

Οι σχέσεις αλλάζουν μορφή περνώντας τα χρόνια, ίσως τοποθετούνται διαφορετικά μέσα μας οι καταστάσεις αλλά όταν υπάρχει αληθινή αγάπη και στήριξη όλα μα όλα είναι πιο ομαλά. Η αγκαλιά είναι γιατρικό. Πάντα το συνειδητοποιώ στα μεγάλα γεγονότα που μου συμβαίνουν ή καλούμαι να αντιμετωπίσω.

Στους χαμούς, στα δύσκολα, στις αποφάσεις και στις χαρές. Παντού η αγκαλιά. Ακόμα κι από αγνώστους αν το σκεφτείς, όταν είναι αγνή κι αληθινή η αγκαλιά μόνο χαμόγελο σου αφήνει. Μόνο γαλήνη. Να αγκαλιάζετε και να αγκαλιάζεστε. Ένας κόσμος με περισσότερες αγκαλιές (θα) είναι πιο υποφερτός. Καλό ταξίδι σπάνιε Σ. μας. Όλες οι φωτογραφίες που έχω μαζί σου είναι μόνο με ένα πλατύ χαμόγελο κι αυτό θα μείνει και θα το λέω πάντα. Η θέα αυτή δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.»