Η Σοφία Αλιμπέρτη έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Πάρο, γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει να ζει εκεί, ωστόσο, πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στην Αθήνα, για το χειμώνα, μαζί με τους δύο γιους της, good job nicky και Μιχαήλ Βαρθακούρη.
Σοφία, γιατί αυτή η αποχή; Γιατί αποφάσισες το peak της καριέρας σου, να τ’ αφήσεις όλα πίσω και να ζήσεις μόνιμα στην Πάρο; Δραστηριοποιείσαι με μεγάλη επιτυχία στο χώρο της εστίασης δημιουργώντας τα δικά σου all day restaurant και καφέ.
Nα το εξηγήσουμε και αυτό, ότι έπρεπε να δουλέψω για να ζήσω. Δεν το έκανα από χόμπι, αλλά για βιοπορισμό. Γιατί πολλοί φαντάζονται και νομίζουν πολλά…
Πώς αισθάνεσαι για την πορεία των παιδιών σου;
Eίμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη για αυτούς τους δύο ανθρώπους, για τις προσωπικότητες τους, πέρα από την επαγγελματική τους ιδιότητα. Χαίρομαι για την κάνουν με την καρδιά τους αυτό που αγαπούν. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κάποιος να βρει το δρόμο του από πολύ νωρίς και να ακολουθήσει αυτό που του δίνει χαρά. Δεν είναι όλοι άνθρωποι το ίδιο τυχεροί, να ξέρουν από νωρίς τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, και αγωνίζονται σκληρά ακολουθώντας, πιθανότατα, άλλα επαγγέλματα μέχρι να το βρουν, και αν το βρουν.
Η απόφαση της Σοφίας Αλιμπέρτη ν’ ασχοληθεί με το θέατρο
Εσύ ξεκίνησες από πολύ μικρή ηλικία. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Ξεκίνησα από πολύ μικρή, από τα 12 μου χρόνια, όταν με «ξερίζωσαν» από την Κέρκυρα, όπου ζούσα, και με έφεραν στην Αθήνα. Ήταν τεράστιο το σοκ για μένα. Σε μία πολύ ευαίσθητη ηλικία, έχασα φίλους, παρέες, έχασα την αίσθηση της ασφάλειας και της ελευθερίας και έπαθα κατάθλιψη.
Τότε η μητέρα μου – ίσως ήταν και δικό της απωθημένο – με πήγε στη σχολή. Εγώ ήθελα να γίνω παιδίατρος ή αεροσυνοδός. Καμία σχέση μεταξύ τους τα επαγγέλματα, αλλά και καμία σχέση με το θέατρο. Μπήκα σε ένα νέο περιβάλλον εκεί γύρω στα 18 μου και είπα: «τώρα θα παίξω με τους δικούς μου κανόνες», και το έκανα. Δεν ήταν εύκολο εκείνο που ζούσα καθώς, σε αντίθεση με τους συμμαθητές μου, από τη μία είχα ένα πολύ σκληρό ωράριο και από την άλλη έπρεπε να σταθώ δίπλα σε τεράστιους ηθοποιούς και να είμαι επαγγελματίας. Έκανα την πρώτη μου ταινία, τους «Απέναντι», με τον Πανουσόπουλο και μετά ξεκίνησε η συνεργασία μου με τον Δαλιανίδη. Δούλευα σε τρελούς ρυθμούς.
Ένιωσες ποτέ να… πετάς;
Όχι, δεν καβάλησα το καλάμι γιατί ποτέ δεν είδα όλο αυτό που έκανα πιο σοβαρά απ’ όσο έπρεπε. Άργησα πολύ, μεγάλωσα μέσα σε αυτή τη δουλειά. Δε μου έτυχε ξαφνικά ώστε να τρελαθώ. Είχα την ωριμότητα να καταλάβω τι μου συνέβαινε.
Η Σοφία Αλιμπέρτη μεγαλώνει και φοβάται να μείνει μόνη
Θα μπορούσες να το κάνεις τώρα, που αποφάσισες να αφήσεις την Πάρο τον χειμώνα και να έρθεις στην Αθήνα. Πώς και πήρες αυτή την απόφαση; Πώς πέρασες στο νησί την πανδημία;
Καλύτερα από ό,τι θα την περνούσα στην Αθήνα φαντάζομαι. Σε άλλη ατμόσφαιρα, με άλλες εικόνες, πιο ξεκούραστο βλέμμα. Η μοναξιά όμως και το κλείσιμο ήταν τα ίδια. Για κανέναν άνθρωπο δεν ήταν εύκολα. Μετά από όλα αυτά, φέτος αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα για να βρεθώ στην αγκαλιά των παιδιών μου, στην ασφάλεια τους. Μεγαλώνω και φοβάμαι να είμαι μόνη. Θέλω κοντά μου την οικογένεια μου και τους φίλους μου.
