Ο Θανάσης Αλευράς αποφάσισε να αποσυρθεί από το θέατρο και σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό HELLO εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν να πάρει αυτή την απόφαση.
Εμείς οι θεατρίνοι -μου αρέσει αυτός ο όρος- είμαστε άνθρωποι της οικοδομής, εργάτες. Δεν είμαστε φρου φρου. Αυτήν τη στιγμή μετράμε ένα χρόνο κλεισμένοι. Το καταλαβαίνω μέχρι ενός σημείου, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Με ταράζει όμως που η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, έχει μια στάση σαν να την κουράζουμε, σαν να την ενοχλούμε που υπάρχουμε. Δεν βλέπω κάποιο σχέδιο για τον πολιτισμό και επί της ουσίας στήριξη. Δεν μου αρέσει να κλείνει κάποιος τη δουλειά σου χωρίς να σε απαλλάσσει από τα υπόλοιπα έξοδα, αλλά να σου λέει «ζήσε, δεν με ενδιαφέρει». Τον κλάδο μας δεν τον έχουν λάβει σοβαρά υπόψη.
Όχι! Αυτή είναι μια απόφαση που πήρα πολύ πριν από την εποχή του COVID. Περίμενα τη στιγμή για να τη δρομολογήσω και ήρθε τώρα, σε αυτήν τη συγκυρία. Είναι πολύ προσωπική υπόθεση το ότι εγώ έκανα έναν πρώτο κύκλο με το θέατρο, τον ολοκλήρωσα, και τώρα θέλω να πάρω την απόσταση μου από αυτό και να επιστρέψω όταν πια θα το έχω απεγνωσμένα ανάγκη.
Όταν κάνουμε ένα όνειρο, έρχεται κάποια στιγμή που το έχουμε υλοποιήσει. Δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πηγαίνουμε χέρι χέρι με ένα όνειρο μέχρι το τέλος μας. Τώρα έχω κι άλλα πράγματα να κάνω. Το θέατρο θα είναι πάντα εκεί κι εγώ θα μεγαλώνω και θα μπορώ να αναλαμβάνω κι άλλους ρόλους. Απλώς, δεν θέλω πια να ζω από το θέατρο. Είναι σκληρή η ρουτίνα του και μου στερούσε πολύ ωραίες στιγμές από την άλλη μου ζωή. Τα ζύγισα τα πράγματα και είπα «πάμε να ανοίξουμε έναν άλλο κύκλο».
Πάρα πολλά! Ό,τι κάνετε εσείς οι εκτός θεάτρου εμείς το πραγματοποιούμε με τρομερή δυσκολία. Έχω είκοσι χρόνια να πάω σινεμά στις 21:00 η ώρα. Οι άνθρωποι του χώρου μας δεν μπορούμε να πάμε σε ένα εστιατόριο ένα βράδυ. Τρώμε ξημερώματα σαν τους ξενύχτηδες. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά είμαστε μέσα στο θέατρο. Δεν μπορούμε να οργανώσουμε ούτε ένα τριήμερο ή ένα μεγάλο ταξίδι.
Ναι, γιατί αυτή είναι η ρουτίνα του επαγγέλματος. Η σεζόν κρατά έξι μήνες και είσαι εκεί με δίπλες παραστάσεις, Σαββατοκύριακα, και, όταν τελειώνει η σεζόν, προετοιμάζεσαι για την καλοκαιρινή – κάπως έτσι πέρασαν είκοσι χρόνια. Το θέατρο είναι πολύ διαταρακτική δουλειά. Η Λαμπέτη το είχε αποδώσει καταπληκτικά. Το όργανο των ηθοποιών είναι το νευρικό μας σύστημα. Με αυτό παίζουμε κάθε μέρα. Πώς, για παράδειγμα, καταπονείται η μέση του οικοδόμου; Σε μας τους ηθοποιούς αυτό που καταπονείται είναι το νευρικό σύστημα. Όταν λοιπόν κατάλαβα ότι κουράστηκα πολύ και δεν το απολαμβάνω πια, είπα πως θα ήταν αυτοκαταστροφικό αν συνέχιζα. Και είναι ωραίο να το συνειδητοποιείς, αλλά θέλει θάρρος γιατί υπάρχει και ο φόβος που σου λέει: «Κάτσε εδώ. Που θα πας;». Σε αυτόν το φόβο θέλω να αντισταθώ.
Όχι. Βγήκα στο δρόμο. Ασχολήθηκα με τον μαραθώνιο, όπου έκανα τον πιο ωραίο διαλογισμό στη ζωή μου. Εκεί πήρα τις μεγάλες μου αποφάσεις, στο δρόμο.
Δεν έχω απάντηση σε αυτό ακόμη, αλλά δεν με τρομάζει επειδή έχω εμπιστοσύνη στο εξής: Όταν ακολουθούμε την καρδιά μας, όλα έρχονται να μας βοηθήσουν και να μας στηρίξουν. Καθώς λοιπόν πρόκειται για μια πολύ συνειδητή απόφαση, περιμένω να μου αποκαλυφθεί η επόμενη διαδρομή μου.
Όχι. Έχω περάσει τη μισή μου ζωή να με απασχολεί η γνώμη των άλλων. Οπότε, μέσα σε όλα κι ξεκαθαρίσματα, το πέταξα κι αυτό.
Με τους φίλους μου το συζήτησα σε βάθος χρόνου, Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα «παιδιά, δεν θα ξανακάνω θέατρο». Όταν το έμαθαν, μου είπαν μπράβο γιατί έβλεπαν να με επηρεάζει αρνητικά η ρουτίνα του Θεάτρου. Ωστόσο, δεν το ανέλυσα ούτε ρώτησα κάποιον.
Πράγματι, με απελευθερώνει. Έχουν ανοίξει άλλες δεξαμενές ενέργειας. Θέλω να ταξιδέψω, να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα. Το κομμάτι της ψυχαγωγίας στην τηλεόραση μου αρέσει, και νομίζω ότι μπορώ να γίνω πολύ δημιουργικός.