Ο Θανάσης Αλευράς που συμμετέχει φέτος στο YFSF, έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό 7″ Μέρες TV” και τον Γιάννη Βίτσα και αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, πόσο άλλαξε η ζωή του μέσα από το αυτοάνοσο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
Δεν μπορώ να το κρίνω ακόμα ολοκληρωτικά. Σίγουρα μου έδωσε πολύ χρόνο με τον εαυτό μου. Είδα ξανά τις ανάγκες μου. Είχα χρόνο να σταθώ σε αυτά που έκανα και σε όσα επιθυμώ να δημιουργήσω. Συνειδητοποίησα ότι πολλές φορές, από κεκτημένη ταχύτητα, συνέχισα να κάνω πράγματα που δεν ήθελα πια. Προσδιορίστηκε μέσα μου η διαδρομή μου, όπως και το τι ονειρεύομαι από εδώ και πέρα. Είχα το χρόνο να ανακαλύψω πράγματα τα οποία μου δίνουν χαρά και ευχαρίστηση.
Προσωπικά δεν έχω βιώσει κάτι αντίστοιχο. Στη διάρκεια της επαγγελματικής μου διαδρομής μού έτυχαν εύκολες, δύσκολες, υπέροχες συνεργασίες, αλλά όχι κάτι που να αφορά αυτό το κομμάτι. Σαφώς, επειδή έχει να κάνει με το χώρο μου, νιώθω ένα βάρος για ό,τι έγινε. Δεν τα ξέραμε όλοι όλα. Από την άλλη, χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκουν τη δύναμη κάποιοι άνθρωποι που πραγματικά κακοποιήθηκαν, είτε σωματικά είτε ψυχικά, να μιλήσουν. Είμαι μαζί τους ψυχή τε και σώματι αν χρειαστεί.
Η τηλεόραση έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στο «μαύρο», το οποίο και προβάλλει σχεδόν ηδονικά. Εγώ με την τηλεόραση δεν έχω πια καμία επαφή. Δεν με αφορά το μέσο έτσι όπως εξελίσσεται. Δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον να δω. Το «YFSF» είναι το πιο χαρούμενο, καθαρό, έντιμο και οικογενειακό show αξιώσεων στην ελληνική τηλεόραση, ένα εξωστρεφές παιχνίδι χαράς, διασκέδασης, απενεχοποίησης. Είναι σαν φως. Παρακολουθείς ταλαντούχους ανθρώπους που συνδυάζουν μοναδικά την υποκριτική, το τραγούδι, τη μουσική. Είναι ένα παιχνίδι χωρίς ίντριγκες, γι’ αυτό και είμαι μέσα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και έχω έναν πολύ ισχυρό δεσμό μαζί του. Το έζησα στο χτίσιμό του. Ήμουν στον πρώτο κύκλο του.
Οι ασθένειες στο δικό μου κόσμο πεποιθήσεων έρχονται για να μας βοηθήσουν, για να μας μιλήσουν όταν πάμε κόντρα στις πραγματικές μας ανάγκες. Έτσι το σώμα μας βρίσκει διέξοδο και απευθύνεται σε εμάς με απόγνωση για να το ακούσουμε επιτέλους. Εγώ αντιμετώπισα το αυτοάνοσό μου ως δώρο. Διάβασα πολύ, ενημερώθηκα όχι τόσο από την κλασική ιατρική. Η κλασική ιατρική πιστεύει στη χημεία, εγώ, από την άλλη, στο μυαλό μας. Θεωρώ πως, όπως μόνοι μας καταφέρνουμε να αρρωστήσουμε, έτσι μόνοι μας μπορούμε και να ιαθούμε. Κινούμενος βάσει αυτής της αρχής, έχω δει να γίνονται θαύματα στο σώμα μου. Με βοήθησε να υπερασπίζομαι όσα θέλω, να οδηγούμαι εκεί που οι συνθήκες μού δίνουν χαρά. Αυτό δεν είναι λίγο. Το χρωστάω στην αρρώστια μου. Αφού την αντιμετώπισα έτσι, έγινε φίλη μου. Δεν τη χρειάζομαι άλλο, γιατί αρχίζω και δεν τη βλέπω πια. Σιγά σιγά με εγκαταλείπει.