Η Τένια Μακρή γεννήθηκε στο Βόλο ενώ κατάγεται από το Πήλιο. Έχει σπουδάσει Κοινωνική Εργασία και Εφαρμοσμένη Ψυχολογία στην Ελλάδα και στην Αμερική, και είναι κάτοχος M.Sc. στην Επαγγελματική Αποκατάσταση Ατόμων με Αναπηρία.
Της: Έπη Τρίμη
Είναι πολύ γνωστή από την 20ετή και πλέον ιδιαίτερα επιτυχημένη τηλεοπτική πορεία της καθώς και για το πρόσφατο συγγραφικό της έργο, αφού τα βιβλία της «Αγάπη με το Ζόρι;», «Γιατί Σ’αγαπώ;», «Φτάνει μόνο η Αγάπη;» και «Αφού Αγαπιόμαστε Γιατι Δεν Τα Καταφέρνουμε;» μπήκαν αμέσως στη λίστα των best sellers.
Έχει μια κόρη η οποία είναι μάχιμη ψυχολόγος στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στη συμβουλευτική εφήβων, στην κλινική ψυχολογική αξιολόγηση και στη σωματική ψυχοθεραπεία με τη μέθοδο της Βιοσύνθεσης.
Η Τένια Μακρή είναι πρωτοπόρος στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα στον τομέα της επαγγελματικής αποκατάστασης στην αγορά εργασίας των ατόμων με αναπηρία. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη χρήση βοηθημάτων κατά των αρχιτεκτονικών εμποδίων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της καθημερινότητας από άτομα με αναπηρία και εργάστηκε σε αυτό το αντικείμενο τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεταξύ άλλων, υπήρξε ιδρύτρια του τμήματος επαγγελματικής αποκατάστασης στους Η/Υ στο Χατζηπατέρειο Ίδρυμα, καθώς και ιδρυτικό μέλος του Ιατρείου Αναπτυξιακής Παιδιατρικής της Α΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Ίδρυσε τη Σχολή Γονέων στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων και καθιέρωσε τον επαγγελματικό προσανατολισμό για τους μαθητές του Λυκείου στο ίδιο σχολείο. Αυτήν την πρωτοπορία ακολούθησαν πολλά σχολεία της χώρας.
Πήρα μια υποτροφία και πήγα να σπουδάσω οικονομικά στο Μπάφαλο. Επειδή όμως ήμουν άριστη στα θεωρητικά μαθήματα, μου πρότειναν -με τη βοήθεια του επαγγελματικού προσανατολισμού- να σπουδάσω θέατρο ή κοινωνικές επιστήμες. Επέλεξα το δεύτερο. Όταν πήγα εκεί διαπιστώθηκε πως ήμουν δεκαεπτάμισι χρόνων και μέχρι να γίνω δεκαοκτώ και να ενηλικιωθώ έπρεπε να με φιλοξενήσει κάποια αμερικανική οικογένεια, ειδάλλως θα με γύριζαν στην Ελλάδα.
Τελικά βρέθηκα να φιλοξενούμαι στο σπίτι της βιβλιοθηκαρίου του σχολείου μου, η οποία ήταν παντρεμένη με τον τότε πρόεδρο της Boeing, και έζησα πράγματα τα οποία για μένα -που ζούσα σε μια επαρχιακή πόλη και μόνο μία φορά είχα επισκεφθεί την Αθήνα- ήταν πολιτισμικό σοκ.
Έμενα σε ένα μεγάλο σπίτι με υπηρετικό προσωπικό και εκεί πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα φράουλες και κάθισα σε μια πολυθρόνα που παράλληλα σου έκανε μασάζ… Όσο για τον κύριο του σπιτιού -που τελικά με τη γυναίκα του έγιναν οι δεύτεροι γονείς μου και τους αποκαλούσα «μπαμπά» και «μαμά» μέχρι το τέλος της ζωής τους-, κυκλοφορούσε με ελικόπτερο, το οποίο απογειωνόταν από την αυλή του σπιτιού και πήγαινε στο Οντάριο του Καναδά, όπου ήταν το εργοστάσιο της Boeing.
Οι πραγματικοί μου γονείς ήταν ευχαριστημένοι, γιατί έβλεπαν πόσο με αγαπούσαν και πόσο καλό μού έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι πραγματικά -αν και είχαν τρία παιδιά- με αγάπησαν σαν παιδί τους. Μάλιστα, όταν γεννήθηκε η κόρη μου με ένα πρόβλημα στην καρδούλα της, μου στάθηκαν φοβερά. Μέχρι και στη διαθήκη τους με έβαλαν, με αποτέλεσμα να κληρονομήσω ένα οικόπεδο στη Βόρεια Καρολίνα. Ολα αυτά τα λέω πρώτη φορά δημόσια και συγκινούμαι πολύ!
Η Τένια παντρεύτηκε τον συνάδελφό της Δημήτρη Μακρή, από τον οποίο πήρεκαι το επίθετό του. Μάλιστα η ίδια είχε πει για το γάμο της: “Παντρευτήκαμε το 1972 από μεγάλο έρωτα. Ο γάμος μας κράτησε 27 χρόνια, καθώς ο Δημητράκης μου πέθανε το 1999. Ήταν ένας πανέμορφος και πολύ ξεχωριστός άντρας, ο οποίος με βοήθησε πολύ στο να εξελιχθώ επαγγελματικά. Ήταν συμπαραστάτης μου σε όλα και με παρότρυνε να κάνω πράγματα στα οποία, όπως έλεγε, είμαι ταγμένη.
Ο ερχομός της κόρης μας, της Βιργινίας, που τώρα είναι κι εκείνη ψυχολόγος, και το μεγάλωμά της – «κέντημα» που κάναμε με τον άντρα μου”.
Για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε το 2015 όταν διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος αλλά και πόσο τη βοήθησε η περιπέτειά της να γίνει δυνατότερη, μίλησε τότε με μεγάλη δύναμη ψυχής η Τένια Μακρή.
Όταν της το ανακοίνωσε ο γιατρός, δεν έκλαψε όπως λέει η ίδια, αλλά τον ρώτησε, «τι κάνουμε τώρα;».
«Δεν φοβήθηκα, είχα πίστη. Γνώριζα ότι αυτό που μου συνέβη ήταν δικό μου, και έπρεπε να ξέρω τι θα κάνω. Ζήτησα να εγχειριστώ αμέσως, γιατί ήμουν πανέτοιμη γι’ αυτό. Και την επόμενη ημέρα πήγα για εγχείρηση. Δεν έκλαψα ποτέ γι’ αυτό που μου έτυχε. Έχω σαν μότο μου πως ότι γίνεται θέλει κάτι να μας πει και αυτό το μήνυμα προσπάθησα να καταλάβω».
«Ακόμα και ο καρκίνος μου ήταν ευλογία, γιατί με έκανε δυνατότερη. Έμαθα ότι είμαι άνθρωπος, ότι είμαι θνητή. Αντιλήφθηκα πως για να ξεπεράσω τα προσωπικά μου δεινά πρέπει να είμαι σε επαφή με τον εαυτό μου και αυτό το είχα παραμελήσει. Για εννέα μήνες έκανα απόλυτη σιωπή και ακολουθούσα όσα μου έλεγαν οι γιατροί. Εργαζόμουν, όμως βρισκόμουν σε αυτοσυγκέντρωση και δεν ξόδευα την ενέργειά μου. Μπήκα στην προσωπική μου αυτοΐαση».
Τέλος, δεν έκρυψε ότι ακόμα και όταν έχασε τα μαλλιά αλλά και το ένα της στήθος, δεν έπεσε ψυχολογικά:
«Δεν με άγγιξε γι’ αυτό δεν διανοήθηκα να κρύψω το κεφάλι μου με τουρμπάνι. Ήμουν έτσι όπως κατέληξε ο εαυτός μου κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Άφησα τα μαλλιά μου λευκά, γιατί έκρυβαν έναν ασημένιο θησαυρό που δεν τον ήξερα. Ακόμη και τώρα, που έχω ένα στήθος, κάνω τόπλες μπάνιο στην παραλία. Δεν με νοιάζει. Ακόμα και όταν μου πρότεινε ο γιατρός να κάνω εγχείρηση αποκατάστασης του στήθους μου γιατί είναι νέα, αρνήθηκα. Το είχα. Αν έχει φύγει, έφυγε. Συμπεριφέρομαι με το κορμί μου όπως είμαι. Άσε που οι αμαζόνες δεν είναι πολλές».
Ο Ανδρέας ήταν ένα μεγάλο τηλεοπτικό σχολείο και για εμένα είναι μοναδικός. Θα μπορούσε να κάνει ακόμα πιο πολλά και επιτυχημένα πράγματα, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στη μουσική και στο τραγούδι. Στη συνεργασία μας με σεβάστηκε και δεν είχε ποτέ αντίρρηση σε αυτά που άκουγε από μένα. Είχαμε καταπληκτική χημεία και δεθήκαμε συναισθηματικά. Τον πρόσεχα και με πρόσεχε πάρα πολύ. Μου συμπαραστάθηκε αρκετά στον θάνατο του άντρα μου κι εγώ στις δυσκολίες που είχε με τον γιο του. Γενικά δημιουργήθηκε μια οικογενειακή σχέση μεταξύ μας, είχε πει η Τένια Μακρή.