Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση έφερε στον κόσμο το δεύτερο παιδί της, ένα αγοράκι που θα πάρει το όνομα Λέων. Το χαρμόσυνο γεγονός συνέβη την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου, ενώ η μητέρα και το μωρό επέστρεψαν στο σπίτι τους μετά από 9 ημέρες νοσηλείας. Η ίδια μοιράστηκε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της μέσω των κοινωνικών δικτύων, ευχαριστώντας όσους τη στήριξαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Ο Λέων γεννήθηκε μετά από σχεδόν 20 ώρες φυσικού τοκετού, μια εμπειρία που η Εριέττα περιέγραψε ως «μοναδική». Λόγω προωρότητας, το νεογέννητο παρουσίασε δυσκολίες στην αναπνοή και νοσηλεύτηκε στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας (ΜΕΝ) για περίπου τρία εικοσιτετράωρα.
Η ίδια εξέφρασε τη βαθιά ευγνωμοσύνη της προς το προσωπικό του μαιευτηρίου για τη φροντίδα και την υποστήριξή τους. Ειδική αναφορά έκανε στον διευθυντή νεογνών, κύριο Μαυρογιώργο, για την ανθρωπιά και την αφοσίωσή του, καθώς και στον γυναικολόγο της, κύριο Κώστα Πάντο, για τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη που έδειξε προς την ίδια και την ομάδα της κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Η επιστροφή της οικογένειας στο σπίτι συνοδεύτηκε από χαρά και ευχαριστίες προς όλους όσοι ευχήθηκαν και στήριξαν ηθικά τη νέα μητέρα. «Η θετική σας ενέργεια μας βοήθησε να επιστρέψουμε σπίτι μας με το μωράκι μας αγκαλιά!», σημείωσε.
Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση ανέβασε φωτογραφίες από τη στιγμή του τοκετού και ευχήθηκε καλωσόρισμα στον μικρό Λέων, γράφοντας: «Μικρέ μας Λέων, καλωσήρθες! Έχεις ήδη αποδείξει ότι το όνομα που επιλέξαμε δεν ήταν τυχαίο».
Σε μια από τις πιο προσωπικές συνεντεύξεις της, η Εριέττα Κούρκουλου εμφανίστηκε στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και μίλησε στους Νάνσυ Ζαμπέτογλου και Θανάση Αναγνωστόπουλο για τις σχέσεις της με την οικογένειά της, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μεγαλώνοντας, αλλά και τις αξίες που της δίδαξαν οι γονείς της. Μέσα από τις εξομολογήσεις της, αναδύονται σημαντικά στοιχεία για τη ζωή της, την απώλεια του πατέρα της και τη διαχείριση της δημόσιας εικόνας της.
Η Εριέττα αναφέρθηκε με βαθιά συγκίνηση στον πατέρα της, Νίκο Κούρκουλο, περιγράφοντάς τον ως άνθρωπο που παρά την επιτυχία του στον κινηματογράφο και στο θέατρο, διατήρησε επαφή με τις ρίζες και την πραγματικότητα. Όπως είπε, τόσο ο πατέρας της όσο και ο παππούς της ξεκίνησαν από φτωχά περιβάλλοντα και κατάφεραν με κόπο να δημιουργήσουν μια άνετη ζωή. Ο πατέρας της προσπαθούσε να την κρατήσει σε επαφή με τον «κανονικό κόσμο» και τους ανθρώπους με τις καθημερινές τους δυσκολίες, αποφεύγοντας να της δημιουργήσει την αίσθηση ότι η πραγματικότητά της ήταν η μόνη.
Εκμυστηρεύτηκε πως ο Νίκος Κούρκουλος τη μεγάλωνε με τη φιλοσοφία ότι δεν θα έπρεπε να ζει μέσα σε μια «φούσκα», αλλά να θυμάται ότι πολλοί γύρω της δεν είχαν τις ίδιες ευκολίες. Κάθε βράδυ, της μετέδιδε αυτή την ιδέα μέσα από συζητήσεις, τονίζοντας τη σημασία της ειλικρίνειας, της προσφοράς και της σεμνότητας.
«Αρχικά και ο παππούς μου γεννήθηκε ένας πολύ φτωχός άνθρωπος κι απέκτησε περιουσία από το μηδέν και ο πατέρας μου το ίδιο. Σίγουρα είναι κι αυτό ένα κομμάτι που μοιράζομαι. Το πως περιέγραφε και πως απέκτησε ο πατέρας μου τον πλούτο. Δημιούργησε κι αυτό μια παραπάνω ενοχή, μέσα από το δικό του άγχος να μη γίνουμε κακομαθημένα πλουσιόπαιδα. Αλλά αυτό που δημιουργεί έναν προβληματισμό, είναι η επαφή με τον κανονικό κόσμο. Αυτοί οι άλλοι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεστε, που ενδεχομένως να βρίσκονται σε μια παρόμοια οικονομική κατάσταση και δεν προβληματίζονται, εγώ πιστεύω ότι δεν έρχονται σε επαφή με το διαφορετικό. Εγώ δεν ήμουν σε τόσο προστατευμένο περιβάλλον, από την άποψη ότι οι φίλοι των γονιών μου, η δουλειά του πατέρα μου ήταν πάντα με ανθρώπους φυσιολογικούς, που έβγαζαν έναν βασικό μισθό, που είχαν ανθρώπινα φυσιολογικά προβλήματα. Δεν ήταν ποτέ οι γονείς μου οι άνθρωποι που κάναν παρέα μόνο με ανθρώπους συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Ήταν πολύ αληθινοί άνθρωποι.»
Η απώλεια του πατέρα της ήταν ένα σημείο καμπής στη ζωή της Εριέττας, όπως περιέγραψε με έντονη συγκίνηση. Η είδηση του θανάτου του, που την έμαθε μέσω της τηλεόρασης, ήταν μια στιγμή ανεξίτηλη, με την εμπειρία της κηδείας να αποτελεί μια αίσθηση σχεδόν εξωπραγματική, καθώς αντιλήφθηκε ότι ο πατέρας της ήταν ένα πρόσωπο που ανήκε όχι μόνο στην οικογένεια αλλά και στο ευρύτερο κοινό.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στη μητέρα της, η οποία συνέχισε να διατηρεί έναν βαθύ και διαχρονικό δεσμό με τον πατέρα της. Μέσα από τα λόγια της, έγινε σαφές ότι η μητέρα της στάθηκε δίπλα της σε κάθε δύσκολη στιγμή, με αδιάκοπη στήριξη και αποδοχή, χωρίς ποτέ να την κρίνει ή να την επικρίνει, ακόμα και όταν έκανε λάθη.
Η Εριέττα παραδέχτηκε ότι τα εφηβικά της χρόνια ήταν γεμάτα προκλήσεις, τόσο για την ίδια όσο και για τη μητέρα της. Αν και μεγάλωσε σε ένα προνομιούχο περιβάλλον, δεν αισθανόταν ποτέ άνετα με τη δημοσιότητα. Όταν φοιτούσε σε σχολείο που έφερε το όνομα της οικογένειάς της, βίωνε έντονη πίεση και αντιπαλότητα. Θυμάται μάλιστα πώς, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την ταυτότητά της χωρίς το “βάρος” του επώνυμου, συνειδητά επέλεξε να παραλείψει το Λάτση σε μια εργασία της – κάτι που ο πατέρας της την παρότρυνε να μην επαναλάβει.
Η μητέρα της Εριέττας, πιστή σε μια ουσιαστική μορφή φιλανθρωπίας, είχε αναπτύξει ιδιαίτερο δέσιμο με όσους βρίσκονταν σε ανάγκη, χωρίς ποτέ να αποζητά τη δημοσιότητα. Από εκείνη, η Εριέττα έμαθε τη σημασία της βοήθειας προς τους άλλους χωρίς επιδεικτικές χειρονομίες. Οι αξίες της φιλανθρωπίας, ενισχυμένες από τον ζωντανό χαρακτήρα και των δύο γονέων, καθόρισαν την αντίληψή της για το κοινωνικό της καθήκον.
Σε μια από τις πιο συγκινητικές εξομολογήσεις της, η Εριέττα μίλησε για τη διακοπή κύησης που αποφάσισε να κάνει σε νεαρή ηλικία. Παρόλο που είχε τη δυνατότητα να μην αποκαλύψει ποτέ αυτή την προσωπική απόφαση, θεώρησε σημαντικό να μιλήσει ανοιχτά για να συμβάλει στην απομάκρυνση του στίγματος γύρω από το ζήτημα. Εξήρε τη στάση της μητέρας της, η οποία της παρείχε την αμέριστη υποστήριξή της και τη διαβεβαίωση ότι δεν θα ήταν ποτέ μόνη της στις δύσκολες αποφάσεις που θα χρειαζόταν να λάβει.
Η Εριέττα κατέληξε μιλώντας για το πώς η προσωπική της πορεία την οδήγησε σε ενδοσκόπηση και αναζήτηση της αυθεντικής ταυτότητάς της. Αν και συνειδητοποιεί την προνομιακή της θέση, εξηγεί ότι αυτό συνοδεύεται από μια εσωτερική ανάγκη να δικαιολογήσει την ύπαρξη και τις επιλογές της, αποδεχόμενη τις κριτικές αλλά και το προσωπικό της ταξίδι στη ζωή.