Έφυγε σε ηλικία 68 ετών η γνωστή τραγουδίστρια Χριστιάνα μετά τη μάχη της με τον καρκίνο αλλά και την άνοια τα τελευταία χρόνια.
Η Χριστιάνα, που είχε γεννηθεί το 1953, έχασε τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο το απόγευμα της Κυριακής.
Η Χριστιάνα, μια τραγουδίστρια που είχε αφήσει εποχή με την καταπληκτική φωνή της, την εντυπωσιακή εμφάνισή της, το ερμηνευτικό της στυλ τις δεκαετίες ’70 και ’80 είναι γνωστό οτι εδώ και καιρό ταλαιπωρείται από άνοια. Μια καλλιτέχνιδα που έλαμψε όχι μόνο λόγω του τεράστιου ταλέντου της αλλά και λόγω της προσωπικότητά της και του καλλιτεχνικού της ήθους.
Στο πλευρό της ήταν η οικογένειά της, ο πρώην σύζυγός της, Δημήτρης Σταμάτης αλλά και τα δύο υπέροχα παιδιά τους.
Στη δισκογραφία της περιλαμβάνονται μεγάλες επιτυχίες όπως τα τραγούδια «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε», «Τα μάτια σου», «Τι να μας κάνει η νύχτα», «Σαριμπιντάμ», «Η νύχτα θέλει», «Εβγα, τελάλη μου», «Χόρεψε με ένα ταγκό», «Μίλα μου» (με τον Δάκη) και βέβαια το περίφημο «Τελειώσαμε λοιπόν».
Eίχε συγκλονίσει η γεμάτη ήθος, αξιοπρέπεια και δύναμη απάντηση του γιου της Χριστιάνας για το πρόβλημα υγείας της.
Ένα σχόλιο μιας χρήστριας του Facebook αποτέλεσε αφορμή για τον γιο της τραγουδίστριας, Γιώργο Σταμάτη να δώσει μια ανοιχτή, τολμηρή και γεμάτη αξιοπρέπεια απάντηση για το θέμα υγείας της μητέρας του, μέσα από το προσωπικό του προφιλ στο Facebook πριν από τρία χρόνια.
Ο πατέρας του, Δημήτρης Σταμάτης είχε ποστάρει την απάντηση του γιού του γράφοντας στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook: “Μια απάντηση με ήθος, αξιοπρέπεια κ δύναμη, από τον Γιώργο σε σχόλιο σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα της άνοιας , δηλαδή το πρόβλημα της μητέρας του αλλά κ της εποχής μας .Νοιώθω περήφανος ως πατέρας του !”
Σχετικά με τη μητέρα μου, την απόσυρσή της, και τους ασθενείς με άνοια.
Η μητέρα μου δεν έδινε μεγάλη σημασία η ίδια στην καριέρα της, όχι πως δεν αγαπούσε το τραγούδι, αλλα δεν ένιωθε οτι αυτό ήταν ο σκοπός στη ζωή της. Έτσι όταν αποσύρθηκε το έκανε με μεγάλη προθυμία. Ταυτόχρονα έδινε πολύ βάση στην καλλιέργεια της και στην οικογένειά της, και απο τη στιγμή που γεννήθηκα εγώ, που είμαι και ο μεγαλύτερος, δε θυμάμαι τη μητέρα μου σαν καλλιτέχνη πάρα μόνο σαν επαγγελματία μητέρα που αργά τα βράδια , αφού κοιμόμασταν, διάβαζε τα βιβλία της και άκουγε ηχογραφημένες απαγγελίες ποιημάτων.
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που την αγαπούν είναι πάρα πολλοί σε σημείο που δυσκολευόμαστε σαν οικογένεια να διαχειριστούμε τη συνεχή εκδήλωση ενδιαφέροντος και τις ερωτήσεις όλα αυτά τα χρόνια απο τόσο κόσμο,που πάντα ρωτάει με καλή πρόθεση, παράλληλα με την κατάσταση της υγείας της. Αν κάτι ήθελε πολύ η μαμά αφού σταμάτησε να τραγουδάει ήταν να είναι μακριά η προσωπική της ζωή απο τη δημοσιότητα, το οποίο δυστυχώς λόγω του επαγγέλματος και της “τραγικότητας” της ασθένειάς της δε συνέβη. Η σιγή ασυρμάτου από την πλευρά μας είναι επιθυμία της.
Επειδή όμως η σιωπή μας είχε ως αποτέλεσμα να περάσουν ασχολίαστοι μελοδραματικοί χαρακτηρισμοί όπως οτι οι ανοϊκοί ζούν στο σκοτάδι, ξεχασμένοι και μόνοι νιώθω οτι πρέπει να πω τα εξής:
Η άνοια είναι μια σκληρή ασθένεια για όλους, και για τον άρρωστο αλλα και για τους ανθρώπους γύρω του. Πέρα απο την συναισθηματική και την πρακτική δυσκολία ώστε να διασφαλίζεται η αυτονομία, η ασφάλεια και η ψυχική γαλήνη του ανοϊκού, υπάρχει και το υπαρξιακό κομμάτι του τι είναι ο εαυτός μας, τι μας κάνει να είμαστε εμείς, και άλλες τέτοιες δύσκολες ερωτήσεις. Χρειάζεται αντοχή. Την οποία όμως διαθέτουμε οι άνθρωποι. Και χρειάζεται και να αναγνωρίζεις τί ειναι ουσιαστικό και τι ανούσιο για τον άνθρωπο που βοηθάς.
Οι αρρώστιες συνήθως είναι έξω απο τον έλεγχο μας, αν θα μας συμβούν ή οχι. Δε βοηθάει να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια όταν συμβεί το κακό και να παραλύουμε απο τη μοιρολατρία. Πρέπει όσο μπορούμε να δουλεύουμε για να βοηθάμε εμάς και τους συνανθρώπους μας, να βγάζουμε απο μέσα μας την αγάπη μας για τη μητέρα, το γείτονα ή το συνάνθρωπο μας. Οι ασθενείς με άνοια μπορούν να ζήσουν μέσα σε αγάπη και φροντίδα, όλοι μπορούμε.
Όπως ζει και η μητέρα μου.