Ο Βασίλης Ζούλιας έγραψε ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα στο facebook, αποχαιρετώντας τον επί 47 χρόνια πατριό του, ο οποίος έφυγε νικημένος από τον καρκίνο.
Βασίλης Ζούλιας: Έχασε πατριό και αδελφό από την ίδια νόσο
Ειδικότερα, ο πατριός του Βασίλη Ζούλια, ο οποίος παντρεύτηκε τη μητέρα του όταν ο σχεδιαστής ήταν 9 ετών, πάλεψε σκληρά με τον καρκίνο το τελευταίο εξάμηνο, όπως ακριβώς και ο γιος του.
Βασίλης Ζούλιας: Το συγκινητικό μήνυμα στο facebook
“καλό σου ταξίδι Πατέρα μου και ας μην ήσουν…
Ο πατριός μου ο Κύριος Μάκης του βιβλίου Το παλτό μου Μαμά..που με τόσο όμορφα και αληθινά λόγια είχε περιγράψει η φίλη μου @reavitali έφυγε χτες το βράδυ έτσι αθόρυβα όπως αθόρυβα είχε αντιμετωπίσει και τον καρκίνο του τους τελευταίους 6 μήνες…
Ακριβώς ο ίδιος καρκίνος με τον γιο του…τον Χρήστο μας…
6 μήνες και εκείνος…από Σεπτέμβριο σε Ιανουάριο πριν λίγα χρόνια..
Πατριός μου απο τα 9 μου χρόνια όταν παντρεύτηκε την μητέρα μου …
Πατέρας μου για 47….
Ένας βράχος δίπλα της σε όλες τις δυσκολίες που πέρασε μαζί μου πάντα σιωπηλά υποστηρικτικός …πάντα δυνατός …
ποτέ όμως δεν ακούστηκε η φωνή του πιο δυνατά…ποτέ…ούτε προς την μητέρα μου ούτε ποτέ προς εμένα…
Τόση αγάπη που της είχε …τόση αγάπη που του είχε…
Τους τελευταίους μήνες τον είχαμε στο σπίτι μιας και το νοσοκομείο ήταν περιττό και έζησα από κοντά την αγάπη όσων τον είχαν γνωρίσει …
γείτονες…συγγενείς …μαγαζάτορες στην γειτονιά .γιατροί…τόση αγάπη όλοι για τον Κυριο Μάκη που σχεδόν την ζήλεψα…
Έλεγα μακάρι όλοι να φτάνουν στο τέλος έτσι πλημμυρισμένοι από αγάπη…τι άλλο να ζητάει κανείς για το τέλος …όταν φτάνει το τέλος…από αγάπη…τι??
Θα Θυμάμαι πάντα το χάδι στην πλάτη μου όταν ήμουν παιδί
ξάπλωνα στα πόδια του και μου χάιδευε την πλάτη και εγώ ένοιωθα σαν να μην με είχε χαιδέψει κανείς ποτέ…ήταν τόσο ανακουφιστικό μιας και χάδι απ τον πατέρα μου δεν είχα….
και ας καθόταν πάντα ο Χρήστος μπροστά…
στο πράσινο Philip Morris …
το πρώτο μας αμάξι σαν οικογένεια…
αυτός ήταν και ο μοναδικός καυγάς μας…για το ποιος θα καθόταν μπροστά …
Διεκδικούσαμε και οι δύο με τον αδελφό μου…
και ας μην ήταν και αυτός…
την μπροστινή θέση …
κάπως σαν να διεκδικούσαμε και τον ίδιο σαν Πατέρα μας ….
Για μένα πάντα θα είναι ο Πατέρας μου …και ας μην ήταν…”
