Η Νίκη Σερέτη έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από τον ρόλο της Δεβόρα στο επιτυχημένο σήριαλ του ΑΝΤ1, «Εκείνες κι εγώ» με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο αλλά και από τον ρόλο της Ράντα στο επίσης δημοφιλές σήριαλ «Μαύρος ωκεανός».
Παράλληλα με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις της, συμμετείχε σε πρωτοποριακές θεατρικές παραστάσεις ενώ από την δεκαετία του 2000 και μετά αποφάσισε να αποχωρήσει από την τηλεόραση για να στραφεί αποκλειστικά στο καλλιτεχνικό θέατρο.
Η Νίκη Σερέτη γεννήθηκε στο τότε Βελγικό Κογκό (σήμερα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) από μητέρα αυτόχθονα και πατέρα Έλληνα επιχειρηματία -χρόνια εγκατεστημένο στην σε αυτή την αφρικανική χώρα- από την Μυτιλήνη.
Με αφορμή την επιστροφή της στην τηλεόραση με τη σειρά “Το αύριο μας ανήκει” μετά από 12 χρόνια απουσίας, η Νίκη Σερέτη είχε μιλήσει στον Άρη Καβατζίκη και στην κάμερα του «Πάμε Δανάη».
«Μένω σταθερή στις αξίες μου, που αφορούν στερεότυπα και την τυποποίησή μου ως ηθοποιό. Δεν θέλω να τυποποιούμαι ως ηθοποιός. Μου έρχονταν συνέχεια ρόλοι που εστίαζαν στο χρώμα μου και αυτό με κούρασε. Αναφέρομαι ως η πρώτη μιγάδα Ελληνίδα ηθοποιός και μακάρι να άνοιξα τον δρόμο για τα παιδιά της επόμενης γενιάς», είχε πει.
Για το ενδεχόμενο να γίνει μαμά ανέφερε: «Στην ηλικία μου δεν θα έκανα παιδί, γιατί ένα παιδί χρειάζεται αντοχές. Απωθούσα την ιδέα ενός παιδιού, έχω γαμοφοβία και με έλκυαν οι νάρκισσοι που χρειάζονταν ντάντεμα. Θέλω πλέον να νταντέψουν και εμένα». Σε άλλο σημείο η ηθοποιός εξομολογήθηκε πως «φοβόμουν να κάνω παιδί γιατί σκεφτόμουν το χρώμα του και σε τι κόσμο θα το φέρω. Δεν ήθελα να βιώσει όσα βίωσα εγώ.»
Νίκη Σερέτη: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια της
Η Νίκη Σερέτη είχε μιλήσει και για τα παιδικά της χρόνια. «Με το δίδυμο αδελφό μου μεγαλώσαμε με ανάδοχη οικογένεια και χρειάστηκε να φροντίσω την ανάδοχη μητέρα μου ως το τέλος. Δεν ζει ούτε ο βιολογικός μου πατέρας και δεν τον έχω ζησει ποτέ στην καθημερινότητά μου.
Δεν έχω συναντήσει ποτέ τη βιολογική μου μητέρα και δεν ήμουν ποτέ σίγουρη έαν ήθελα να την αναζητήσω, αλλά μέσα μου όλα αυτά είναι τακτοποιημένα. Στο σχολείο ήμουν μοναχική, αδύνατη, αδιάφορη, με γυαλάκια. Καθόμουν στο τελευταίο θρανίο. Bulling τότε ονομάζαμε διάφορα πράγματα που τρυπούσαν την ψυχούλα μου και τα έπαιρνα μέσα μου.
Με έβλεπα στον καθρέπτη και δεν μου άρεσα. Δεν με ήθελα, αλλά χαίρομαι που τα πέρασα όλα αυτά.Πριν από μια δεκαετία, αφού τελείωσα την ψυχοθεραπεία και στάθηκα στα πόδια μου χωρίς πατερίτσες, άρχισα να με βλέπω πιο καθαρά».
