Με αφορμή τη δημοφιλή σειρά του Alpha, «Σασμός», η Μαρία Τζομπανάκη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Hello.
Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στην περίοδο που ήταν μόνη ενώ μίλησε για την πιο επώδυνη αλήθεια που κλήθηκε να έρθει αντιμέτωπη.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μαρίας Τζομπανάκη
Έφυγαν οι γονείς μου και το αποδέχθηκα, αν και ήταν πολύ σκληρό. Η μητέρα μου πέθανε πολύ νωρίς και ξαφνικά από καρδιά, υποφέραμε όλοι, τραυματίστηκα με από τον πόνο . Ο πατέρας μου έφυγε δώδεκα χρόνια αργότερα και ήταν εξίσου επώδυνο. Έχασα το μέντορα μου, τον αγαπημένο μου άνθρωπο. Άντεξα όμως και τα δύο τραυματικά αυτά γεγονότα . Πριν από τέσσερα χρόνια, έχασα την πρώτη μου εξαδέλφη, τη μοναδική από την πλευρά της μητέρας μου . Ήταν συνομήλικη μου, ήμαστε ομογάλακτες, μεγαλώσαμε μαζί. Η μητέρα μου επειδή δεν είχε γάλα η αδελφή της, είχε από τη μία πλευρά εμένα και από την άλλη την εξαδέλφη μου, τη Βαγγελιώ. Εκείνη ήταν κατάξανθη , εγώ μελαχρινή . Μεγαλώσαμε σαν να ήμαστε δίδυμες, η μία ένιωθε την άλλη. Η Βαγγελιώ έφυγε και πήρε μαζί της αυτά που κανείς άλλος δεν ξέρει για μένα, ήταν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Ενώ ήμουν δίπλα της, μπόρεσα να της κλείσω τα μάτια, να τη στολίσω, να την αποχαιρετήσω, να γίνει ό,τι βοηθά την ψυχή του ανθρώπου να μαλακώσει στο πένθος, ήταν τόσο μεγάλο το σοκ που είχα περάσει που, έπειτα από την κηδεία της, ήμουν μια άλλη . Εκεί συνειδητοποίησα πραγματικά ότι σήμερα είμαστε εδώ και το επόμενο δευτερόλεπτο δεν είμαστε. Ακόμη μου λείπει πολύ. Ήμουν λίγο θυμωμένη μαζί της. Πήγαινα στον τάφο της και της έλεγα: «Γιατί με κορόιδεψες και έφυγες; Δεν είχαμε πει ότι θα γεράσουμε μαζί;».
Θα ήθελα να ζήσω πολύ για να χαρώ και τον εγγονό μου , να πάει 30 χρονών και να δω την αντρειοσύνη, τη λεβεντιά και την καλοσύνη του. Να έχω τα μυαλά μου στη θέση τους, να με στηρίζουν τα πόδια μου και να είμαι όρθια.
Ο μεγάλος μου φόβος είναι μήπως δεν ξυπνήσουν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για να φρενάρουν το κακό που εμείς δημιουργήσαμε και που έρχεται. Τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Όχι, δεν είχε καμία δυσκολία. Ζούσα με έναν πνευματικό τρόπο, ο οποίος τώρα συμπορεύεται με το γήινο κομμάτι μου. Τότε ίσως το είχα ανάγκη. Έκανε πολλή φασαρία τ ο σώμα μου και ήθελα να ησυχάσει για να ακούσω την ψυχή μου.
Ότι στην πραγματικότητα το εγώ είναι ένα τίποτα . Επειδή είμαστε ένα κομμάτι του σύμπαντος, της ενέργειας της ζωής , η αληθινή συντροφιά μας είμαστε εμείς, ο ίδιος ο εαυτός μας , αυτά που πιστεύουμε, αυτά που αγαπάμε. Είπα στον εαυτό μου : «Όλα εκείνα που θυμάσαι και έζησες έφτιαξαν αυτό που είσαι σήμερα. Διέσχισες τον πόνο, τη χαρά, τις αμφιβολίες και το φόβο, αλλά είναι πολύ σπουδαίο που υπάρχεις». Θεωρώ , ε ν κατακλείδι, ότι οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουμε, αλλά και να γνωρίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Η πιο σημαντική είναι η γέννηση του παιδιού μου . Η άλλη τεράστια αλλαγή συνέβη όταν πέθανε η μάνα μου και άλλαξε για πάντα χρώμα ο ουρανό και η τρίτη όταν παράτησα τα πάντα εδώ και πήγα σε μια ξένη χώρα, σε μια ξένη ήπειρο, και ξανάρχισα σχεδόν από την αρχή.
Πηγή:Hello