Πέθανε στα 78 της χρόνια η Ισπανίδα ηθοποιός Μαρίσα Παρέδες.
Την Ισπανίδα ηθοποιό Μαρίσα Παρέδες αποχαιρέτησε ο γνωστός σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Στον λογαριασμό του στο Instagram, ο Ισπανός σκηνοθέτης δημοσίευσε φωτογραφίες της ηθοποιού, η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία στις ταινίες του “Ψηλά Τακούνια”, “Το Μυστικό μου Λουλούδι”, “Όλα για τη Μητέρα Μου”, “Μίλα Της”, “Το Δέρμα που Κατοικώ” και “Αμαρτωλές Καλόγριες”.
Γεννημένη στις 3 Απριλίου 1946 στη Μαδρίτη, η Παρέδες ξεκίνησε την καριέρα της ως έφηβη σταρ τη δεκαετία του 1960, όμως έγινε ευρέως γνωστή όταν άρχισε να συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ, στις οποίες ενσάρκωσε συχνά δυναμικές, πολύπλοκες και συναισθηματικά φορτισμένες γυναικείες φιγούρες.
Λίγες από τις πρώτες της ταινίες είδαμε πέρα από την πατρίδα της, την Ισπανία (εξαίρεση αποτελεί η ταινία τρόμου του Jess Franco, “The Awful Dr. Orlof”, το 1962), αλλά το 1983 εμφανίστηκε ως μία από τις εθισμένες στα ναρκωτικά καλόγριες στην πρώιμη μαύρη κωμωδία του Almodovar, “Αμαρτωλές Καλόγριες”.
Καθώς η καριέρα του Αλμοδόβαρ συνεχιζόταν, συνεργάστηκε με την Παρέδες σε πολλές ταινίες του, όπως τις “”Ψηλά Τακούνια” του 1991, “Το Μυστικό μου Λουλούδι” του 1995 και “Όλα για τη Μητέρα Μου” του 1999 -πάντα ως μεσήλικη γυναίκα με περίπλοκα, άλυτα προβλήματα.
Εκτός από τη συνεργασία της με τον Αλμοδόβαρ, η Παρέδες υποδύθηκε τη δυστυχισμένη πεθερά του χαρακτήρα του Ρομπέρτο Μπενινί στο δράμα του Ολοκαυτώματος “Η ζωή είναι ωραία” και την επικεφαλής του στοιχειωμένου ορφανοτροφείου στην ιστορία φαντασμάτων του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο “Η ραχοκοκαλιά του διαβόλου” του 2001.
Από το 2000 έως το 2003, διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Ισπανίας, συμβάλλοντας σημαντικά στην προώθηση του ισπανικού κινηματογράφου.
Είχε προταθεί δύο φορές για το βραβείο Γκόγια Α’ Γυναικείου ρόλου για τις ταινίες “Cara de acelga” και “Το μυστικό μου λουλούδι” και μία φορά για το βραβείο Σωματείου Ηθοποιών καλύτερου καστ για την ταινία “Η ζωή είναι ωραία”.
Η Νίκη Τριανταφυλλίδη υπήρξε μια εμβληματική ηθοποιός που συνδύαζε σπάνιο ταλέντο, εντυπωσιακή εμφάνιση και ακλόνητη αφοσίωση στις αρχές της. Με ποντιακές ρίζες και καλλιτεχνικό υπόβαθρο από την οικογένειά της, η πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο υπήρξε αξιοσημείωτη, αλλά και γεμάτη προκλήσεις.
Γεννημένη στην Αθήνα το 1942, η Νίκη επηρεάστηκε από τον πατέρα της, τον συνθέτη Νίκο Τριανταφυλλίδη, ακολουθώντας τον καλλιτεχνικό δρόμο. Με σπουδές στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Πέλου Κατσέλη, η εξωτική της ομορφιά και το υποκριτικό της ταλέντο την κατέστησαν μια από τις αγαπημένες ηθοποιούς της δεκαετίας του ’60. Συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες, με έργα όπως «Ο Ουρανός» και «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» να ξεχωρίζουν. Ανάλογες ήταν οι επιτυχίες της στο «Λεωφορείο ο Πόθος» και στις ταινίες «Ο Τάφος των Εραστών» και «Αστραπόγιαννος».
Η Νίκη Τριανταφυλλίδη δεν δίσταζε να εκφράσει τη γνώμη της. Σε συνέντευξή της το 1969 στο περιοδικό Ρομάντζο δήλωσε: «Οι κωμωδίες που παίζονται στον κινηματογράφο είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Βέβαια και ένα μέρος του κοινού είναι ακαλλιέργητο και αποστολή μας είναι να το καλλιεργήσουμε. Η καλύτερη ταινία που έχω γυρίσει μέχρι τώρα είναι Ο τάφος των εραστών και η χειρότερη μια ταινία που έκανα την τυφλή.[…] Δεν προσαρμόζομαι εύκολα γιατί δεν κάνω συμβιβασμούς στη ζωή μου. Και επειδή τη ζωή μας την διαμορφώνουμε συνήθως οι ίδιοι, είμαι αρνητική σε κάθε συμβιβασμό». Τα λόγια της ανέδειξαν την ασυμβίβαστη στάση που χαρακτήριζε την καριέρα και τη ζωή της.
Παρά τις επαγγελματικές διακρίσεις, η ζωή της δεν ήταν χωρίς δοκιμασίες. Το 1992, ίδρυσε το δικό της θέατρο, το Θέατρο Νίκη Τριανταφυλλίδη στην πλατεία Βάθης, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει κάτι δικό της. Ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις για στήριξη, συνάντησε πολλές δυσκολίες που επηρέασαν την επαγγελματική και προσωπική της ζωή.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Νίκη αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας. Το 1997, συγκίνησε το κοινό με μια συνέντευξη Τύπου, όπου εξέφρασε τον φόβο ότι ίσως να ήταν η τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο. Παρά τις δυσκολίες, η αφοσίωσή της στην τέχνη παρέμεινε ακλόνητη.
Η Νίκη Τριανταφυλλίδη απεβίωσε το 2013, αφήνοντας πίσω της ένα αξιοσημείωτο έργο που συνεχίζει να εμπνέει. Η ζωή της, γεμάτη πάθος για την τέχνη και αποφασιστικότητα, αποτελεί παράδειγμα δύναμης και επιμονής. Η συμβολή της στο ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο παραμένει ανεκτίμητη, ενώ η ιστορία της μας θυμίζει τη σημασία της αυθεντικότητας και της πίστης στις αξίες.