Ο Γιάννης Τσέρκης είναι 42 χρονών και ζει στην Καρπάθο, μεγαλώνοντας ολομόναχος τους τέσσερις γιους του, αφού ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή του.
Το αρχικό ρεπορτάζ ανήκει στον δημοσιογράφο κύριο Μανώλη Δημελλά και το προώθησε ο κύριος Τσέρκης στο singleparent.
Στη γιορτή της μητέρας, ο Γιάννης είχε την τιμητική του, καθώς τα παιδιά έκοψαν τριαντάφυλλα, ζωγράφισαν κάρτες και έγραψαν σε εκείνον «εμείς είμαστε τα τριαντάφυλλα και εσύ το νερό μας».
Ο Γιάννης Τσέρκης παντρεύτηκε, έκανε τέσσερα παιδιά και του ήρθαν τα πάνω-κάτω. Αρχικά τα τρία παιδιά και έπειτα το πιο μικρό, βρέθηκαν να μεγαλώνουν με τον πατέρα και αυτό είναι κάτι ασυνήθιστο για την κοινωνία μας, κυρίως για τους μικρούς τόπους, αλλά και ένα ξεχωριστό μάθημα ζωής.
Ο Γιάννης Τσέρκης είναι μάνα και πατέρας μαζί
Δεν προσπαθεί να κρύψει καμιά από τις δυσκολίες που έχει βιώσει, ούτε από τους αμέτρητους φόβους που τον κυνηγούσαν μέρα-νύχτα. Μάλιστα, έχουν περάσει ήδη οκτώ χρόνια και έχει μάθει να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρεύει, να φτιάχνει γλυκά, τις νυχτιές να σιδερώνει και να συμμαζεύει το σπίτι.
Τα πρωινά, αφού φτιάξει πρωινό, ντύσει και ετοιμάζει τα παιδιά για το σχολείο, πηγαίνει στη δουλειά του. Εδώ και λίγο καιρό εργάζεται μόνιμα στον Δήμο Καρπάθου, αλλά πέρασε από πολλές εργασίες κι όλες μπροστά στην «καθημερινότητα της μάνας», του φαίνονται παιχνιδάκι.
Μάνα είναι για κείνον όχι μόνο εκείνη που γεννά ένα μωρό, μα εκείνη ή εκείνος που δίνει τη ψυχή και το σώμα του για να το αναθρέψει. Κι όταν βλέπει κάποιους άντρες να αντιμετωπίζουν με απαξία το ρόλο της μάνας τότε θέλει να φωνάξει, να τους κάμει να δουν τι σημαίνει να έχεις τις ευθύνες του σπιτιού και να μεγαλώνεις παιδιά. Προτείνει λοιπόν σε όποιον αμφιβάλει να αναλάβει για λίγες μέρες αυτόν το ρόλο.
Η ζωή του Γιάννη είναι αφιερωμένη στους γιους του, από αυτούς αντλεί μια υπερφυσικά ανεξάντλητη δύναμη και ο ίδιος γίνεται πρότυπο ανθρώπου.
Στην αρχή του φαινόταν ένας καθημερινός Γολγοθάς. Να ταΐσει με το μπιμπερό το μωρό, να μαγειρέψει για τα άλλα τρία, να φροντίσει και να ασφαλίσει το σπίτι και κάπου στο ενδιάμεσο να βρει και να κάμει μια δουλειά, γιατί τα έξοδα έτρεχαν, ενώ εκείνος είχε μονάχα δυο χέρια, ήταν ολομόναχος σε ένα πέλαγος εξόδων. Κι όλα αυτά, έτσι αμάθητος και άσχετος, ήθελαν διπλή και τριπλή προσπάθεια για να γίνουν.
Θυμάται ότι ανάμεσα στις πολλές δουλειές και για λίγο διάστημα είχε βρει και κάποια νυχτερινά μεροκάματα. Έβαλε λοιπόν μια κάμερα κι έβλεπε τα παιδιά στο κινητό του. Μα ήταν τέτοιο το άγχος κι η αγωνία του, που κάθε φορά που ένα από τα παιδιά έκλαιγε κι έψαχνε την πιπίλα, εκείνος άφηνε το πόστο του και έτρεχε σπίτι να το φροντίσει.
Οι γιοι του βίωσαν το μπούλινγκ από μεγαλύτερα παιδιά μέσα στο σχολείο και εκείνος, αφού συμβουλεύτηκε ειδικούς επιστήμονες για την αντιμετώπιση του θέματος, πλησίασε και μίλησε με τους γονείς των παιδιών που πλήγωσαν τα δικά του.
Ο Γιάννης Τσέρκης δεν έχει παράπονα από την τοπική κοινωνία, αντίθετα, υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που στήριξαν τον αγώνα του. Όπως κάποια από τις γειτόνισσες που στάθηκε και τον βοήθησε όταν είχε φέρει τα παιδιά στο νησί, στις δύσκολες στιγμές της αρχής. Το ίδιο λέει και για τους ανθρώπους που βάφτισαν τα παιδιά του.
Πρώτη του σκέψη να κάμει τίμιους και ηθικούς ανθρώπους. Να έχουν τρόπους, να μάθουν να πιστεύουν και να προσεύχονται στο Θεό. Να σέβονται τους μεγαλύτερους. Τα παιδιά του ήθελε να μιλούν στον πληθυντικό, να μάθουν να λένε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ». Να προσφέρουν με την καρδιά τους φαγητό και νερό σε όλα τα ζώα.
Σήμερα ο μεγαλύτερος γιος του είναι δώδεκα χρονών κι ο μικρότερος επτά. Το κρεβάτι του είναι πάντα ανοιχτό κι όλο και κάποιο από τα αγόρια του σκαρφαλώνει και κοιμάται στο πλάι του.
Ο Γιάννης φρόντισε να μη φτάνουν στα αυτιά των παιδιών του πικρές κουβέντες για την άλλη πλευρά. Καμιά φορά, όπως λέει ο Γιάννης Τσέρκης, ακόμη και ένα μικρό ψέμα βοηθά ώστε να μην αφήσουμε σημάδια, να μην κάνουμε τραύματα στις παιδικές ψυχές. Όσο βέβαια μεγαλώνουν η ειλικρίνεια και η αλήθεια γίνεται μονόδρομος.
Η πληρωμή του Γιάννη είναι καθημερινή, ζει την αγάπη των γιων του κι ο ίδιος καμαρώνει για το χαρακτήρα τoυς. Η ζωή του μοιάζει με μυθιστόρημα, ο τρόπος που ανέλαβε τα παιδιά, έπειτα οι πρώτες μέρες, το δικαστήριο και ο αγώνας για να τα αναθρέψει.
Λίγους μήνες πριν περάσουν τα παιδιά στα χέρια του, όταν ζούσαν με τη μητέρα τους, εκείνος βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Κάθε βράδυ κοιμόταν μέσα στο παιδικό πάρκο κι άφηνε το σπίτι ξεκλείδωτο.
Στη γιορτή του πατέρα, οι γιοι του ετοίμασαν ακόμη μια τρυφερή έκπληξη που θα κάμει αυτόν τον πατέρα να δακρύσει από ευτυχία.
Πηγή: Singleparent.gr
