Η ανύπαντρη μητέρα αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα θέμα ταμπού, αφού πολλοί άνθρωποι, κυρίως μεγάλης ηλικίας, αρνούνται να δεχτούν πως μία γυναίκα μπορεί να είναι τόσο άξια ώστε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να στηρίξει τις επιλογές της.
«Η ιστορία που θα σας διηγηθώ ξεκίνησε πριν δώδεκα χρόνια, όταν ήμουν ακόμα 22 ετών, στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου. Ή αλλιώς, όταν γνώρισα τον Ανδρέα…
Ανύπαντρη μητέρα: Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει
Ο Ανδρέας ήταν συμφοιτητής μου και, όπως νόμιζα τότε, ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Από τη στιγμή που γνωριστήκαμε γίναμε αχώριστοι και τα βράδια κάναμε σχέδια για το κοινό μας μέλλον. Τα δικά μας όνειρα, βέβαια, δεν έμοιαζαν με των υπόλοιπων συμφοιτητών μας. Ο στόχος μας δεν ήταν να βρούμε μια δουλειά, να παντρευτούμε ή να κάνουμε παιδιά, αλλά να ταξιδέψουμε παρέα σ’ όλο τον κόσμο. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, όμως, ο Θεός γελάει.
Ανύπαντρη μητέρα: Η σχέση με τον σύντροφό της κλονίστηκε με την εγκυμοσύνη
Λίγο μετά από την αποφοίτησή μας, κι ενώ προγραμματίζαμε το πρώτο μας ταξίδι, συνέβη κάτι που δεν είχαμε προγραμματίσει. Έμεινα έγκυος. Ένα συμβάν που μας βρήκε απροετοίμαστους αλλά παρέμενε μια πραγματικότητα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματα.
Ο Ανδρέας επέμενε να ρίξουμε το παιδί, μια και δεν ήταν έτοιμος να γίνει πατέρας. Εγώ, από την άλλη, παρόλο που δεν ήμουν προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο της μητρότητας, ήθελα να το κρατήσουμε. Η σχέση μας κλονίστηκε σοβαρά και ένα πρωί έμαθα πως ο Ανδρέας είχε φύγει, αφήνοντας πίσω του ένα μικρό σημείωμα:
«Συγνώμη, αλλά δεν είμαι έτοιμος. Δεν θα αναγνωρίσω αυτό το παιδί. Σας εύχομαι κάθε ευτυχία.»
Ανύπαντρη μητέρα: Η άρνηση τον γονιών της να μείνουν στο πλευρό της και να της συμπαρασταθούν
Τον πρώτο καιρό βυθίστηκα στην θλίψη, νιώθοντας ανίκανη να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς εκείνον. Όπως συμβαίνει συνήθως, όμως, συνήλθα γρήγορα και μάλιστα πιο αποφασισμένη από ποτέ να κρατήσω το παιδί μου. Ήμουν ήδη δύο μηνών, και είχε έρθει η ώρα να το ανακοινώσω στους γονείς μου, από τους οποίους περίμενα την στήριξη και την συμπαράσταση που μου αρνήθηκε ο Ανδρέας.
Για μια φορά ακόμα, όμως, τα σχέδιά μου ναυάγησαν, αφού οι γονείς μου επέμεναν να μην κρατήσω το παιδί. Με απείλησαν, μάλιστα, πως αν γίνω μητέρα εκτός γάμου και χωρίς τον πατέρα του παιδιού μου κοντά, εκείνοι δεν θα με στήριζαν στο ελάχιστο.
Ένα δεύτερο κύμα θλίψης και απογοήτευσης με πλάκωσε, αυτή τη φορά για μεγαλύτερο διάστημα, αλλά παρέμενα αμετακίνητη στην απόφασή μου: θα κρατούσα το μωρό μου με όποιο τίμημα!
Ανύπαντρη μητέρα: Στο πλευρό της η καλύτερή της φίλη
Ετοίμασα τα πράγματά μου και μετακόμισα στο σπίτι της καλύτερής μου φίλης, η οποία ήταν δίπλα μου από την αρχή, έτοιμη να με στηρίξει στην όποια απόφασή μου. Μαζί πηγαίναμε στον μηνιαίο ραντεβού με τον γυναικολόγο, μαζί ψωνίσαμε τα πρώτα πράγματα του μωρού, εκείνη με βοήθησε να βρω δουλειά (παρότι έγκυος) και παρέα βρήκαμε ένα μικρό διαμέρισμα, το οποίο νοίκιασα κι έγινε το καταφύγιό μου.
Από τότε έχουν περάσει δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Δώδεκα χρόνια με τεράστιες δυσκολίες, αλλά και μεγάλες συγκινήσεις… Υπήρξαν στιγμές που το ψυγείο μου ήταν άδειο, που τρελαινόμουν αφού έκανα μήνες να βγω μια βόλτα, που ένιωθα την μοναξιά να σφίγγει το στομάχι μου ή που έκλαιγα με τις ώρες για τους απλήρωτους λογαριασμούς.
Ωστόσο, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συγκρίνονται με την ευτυχία μου όταν την κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, όταν άκουσα τη λέξη “μαμά” από τα χείλη της, όταν καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ βλέποντας ταινία, όταν περπατάμε με τις ώρες και συζητάμε, όταν μου κάνει αστεία ή μου εμπιστεύεται τα προβλήματά της…
Ανύπαντρη μητέρα: Η σχέση με την κόρη της την αποζημιώνει για όλα τα εμπόδια που συνάντησε
Η σχέση που ανέπτυξα με την κόρη μου με αποζημιώνει για όλα τα εμπόδια που συνάντησα! Μπορεί ο κοινός μας δρόμος να μην ήταν πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά παρέα ξεπεράσαμε τα πάντα. Σήμερα έχω μια καλή δουλειά, ένα όμορφο σπίτι και μία κόρη που την υπεραγαπώ!
Ανύπαντρη μητέρα: Έφτιαξε νέα οικογένεια, με φίλους
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως πλάι μας έχουμε ανθρώπους που μας αποδέχονται και μας αγαπάνε γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε και στηρίζουν τις επιλογές μας όποιες κι αν είναι αυτές! Μπορεί να μην έχουμε δημιουργήσει την κλασική, πατροπαράδοτη οικογένεια με μαμά – μπαμπά – γιαγιά – παππού, αλλά φτιάξαμε την δική μας οικογένεια, με τους φίλους μας, και ζούμε ευτυχισμένες.
Ανύπαντρη μητέρα: Λυπάται τον πρώην σύντροφο και τους γονείς της, που στερήθηκαν ένα παιδί στη ζωή τους
Δεν το μετάνιωσα ποτέ που αποφάσισα να κρατήσω την κόρη μου κι αν γύρναγα τον χρόνο πίσω, θα έκανα πάλι το ίδιο. Κι αν θέλετε να μάθετε για τον Ανδρέα ή τους γονείς μου, το μόνο που μπορώ να πως είναι πως τους λυπάμαι. Λυπάμαι που στάθηκαν τόσο “λίγοι” και στερήθηκαν το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο: ένα παιδί στην ζωή τους.»
