Η Μίνα Αδαμάκη που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον ρόλο της στις «Τρεις Χάριτες», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, «βυθίζοντας» στη θλίψη τον καλλιτεχνικό χώρο.
Η ηθοποιός γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1944 στο Βόλο, όπου και μεγάλωσε. Η ίδια κατέβηκε στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ στη συνέχεια σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν (1966). Σε νεανική ηλικία σπούδασε στο Λονδίνο κουκλοθέατρο και παντομίμα.
Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στο θέατρο, ως μαθήτρια ακόμα, με το Θέατρο Τέχνης, στο έργο «Η δολοφονία του Ζαν – Πωλ Μαρά».
Μίνα Αδαμάκη: Η απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική – Τι είχε εξομολογηθεί για τους γονείς της
Η Μίνα Αδαμάκη μιλώντας στο παρελθόν για τους γονείς της ανέφερε: «Η μαμά μου ήθελε να με βγάλει Χαρούλα. Ήμουν ένα ανοιχτό, χαρούμενο παιδί. Πήρα όμως το όνομα της γιαγιάς μου, από την πλευρά της μητέρας μου, Ασημίνα – Μίνα.
Πέρασα ωραία παιδικά χρόνια, φωτεινά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Είχα την αποδοχή όλων. Στην Αθήνα ήρθα για να σπουδάσω. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε στο Πήλιο, κυρίως στη Μακρυνίτσα, το χωριό του πατέρα μου που το λάτρευε αλλά και στο Μούρεσι, της μητέρας μου. Αν και με πόνεσε πολύ, πουλήσαμε τα σπίτια στο Πήλιο».
Όπως η ηθοποιός είχε πει: «Πρέπει να έχεις χρόνο να πηγαίνεις και πολλά λεφτά για να τα συντηρείς κι εμείς οι καλλιτέχνες δεν έχουμε. Ούτε στον Βόλο πηγαίνω πια συχνά. Η παιδική, κολλητή μου φίλη, ήταν εδώ στην Αθήνα. Μεγάλωσα σε ένα αστικό περιβάλλον. Ο πατέρας μου ήταν έμπορος. Στα 14-15 που είχα πέσει με τα μούτρα στη λογοτεχνία, είδα μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης στον Βόλο -με μονόπρακτα του Τσέχωφ, την Αίτηση σε γάμο, την Αρκούδα, την Επέτειο, και, κυριολεκτικά, τρελάθηκα. Γύρισα σπίτι και άρχισα να τα παίζω. Έτσι μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα να κάνω θέατρο και μάλιστα στο Τέχνης. Είχα μάθει ότι εκεί δουλεύουν σαν ομάδα, οικογενειακά.
Είχα την αφέλεια να το πω στους γονείς μου. Απλά και απονήρευτα. Και έγιναν απερίγραπτα πράγματα. Μου είπαν, εν ολίγοις, να τους ξεχάσω για πάντα και ότι από εδώ και πέρα θα πρέπει να ζήσω μόνη μου. Προστατευμένη όπως ήμουν, φοβήθηκα αλλά δεν παραιτήθηκα. Σκέφτηκα να έρθω στην Αθήνα και να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο ώστε να πάω στο θέατρο και πιάστηκα από αυτό.
‘’Πατερούλη θέλω να σπουδάσω’’, του είπα, πάντα στον πληθυντικό. Και του επεσήμανα ότι όσα χρήματα είχε προβλέψει για μένα, αρκούσαν για τις σπουδές μου, γιατί μετά εγώ σκόπευα να δουλέψω και να βγάλω τα δικά μου λεφτά. Ως έμπορος που ήταν το βρήκε καλή εμπορική συμφωνία και είπε το ‘’ναι’’».
