Πριν από περίπου μία βδομάδα, η Ελεονώρα Μελέτη μίλησε στο 2ο Συνέδριο «Μαζί πιο Δυνατές» που πραγματοποιήθηκε στη Βόρεια Ελλάδα.
Η γνωστή παρουσιάστρια μίλησε για άγνωστες πτυχές της επαγγελματικής της πορείας, αναφερόμενη στο bullying που βίωσε τα πρώτα χρόνια που βρέθηκε στην τηλεόραση περιγράφοντας τα όσα άσχημα συναισθήματα της είχαν δημιουργηθεί.
«Το κορίτσι αυτό είναι ένας διάττοντας αστέρας. Είναι ξεκάθαρα αντιπαθής. Τις προάλλες που την είδα σε μια συναυλία, μασούσε τσίχλα σαν κατσίκα. Πραγματικά, ήθελα να της σκάσω μια στα μούτρα. Δεν αντέχω να τη βλέπω. Το κορίτσι αυτό είναι ένα κακέκτυπο. Έχει παρακολουθήσει άπειρες ώρες τηλεόρασης σημειώνοντας με το στυλό της όλα τα χαρακτηριστικά των επιτυχημένων ώστε να τα αντιγράψει. Αλλά, παραμένει ακόμα και στην αντιγραφή, βαθιά αποτυχημένη.
Το κορίτσι αυτό, δήλωσε ξεκάθαρα πως κάνει ψυχοθεραπεία. Παραδέχτηκε λοιπόν, γιατί μέχρι εκεί φτάνει το θράσος της να προκαλεί οίκτο και προσοχή, λέγοντας ότι είναι του γιατρού… Από κάτω, ο τίτλος που συνόδευε τις δηλώσεις και τον σχολιασμό ήταν, “φέρτε τον ζουρλομανδία για τη Μελέτη”» είπε η Ελεονώρα Μελέτη και συνέχισε με τρεμάμενη φωνή: «Μέσα σε όλο αυτό , υπάρχει μια έντονη δόση αλήθειας. Υπάρχει μια αλήθεια, μια αληθινή είδηση, το γεγονός ότι είχα ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο διότι επί τρία χρόνια, στο ξεκίνημα της πορείας μου, ντρεπόμουν να βγω από το σπίτι».
Στο σημείο εκείνο, η Ελεονώρα Μελέτη δεν κατάφερε να κρύψει την έντονη συναισθηματική φόρτιση στην οποία είχε περιέλθει και αφού πήρε μερικές ανάσες συνέχισε λέγοντας:
«Πηγαίνοντας λοιπόν στον ψυχολόγο, παρακαλούσα μέσα μου βαθιά να μου διαγνώσει κατάθλιψη διότι μόνο έτσι θα μπορούσα να ορίσω και να καταλάβω και να κατανοήσω την ψυχική οδύνη και τον συναισθηματικό πόνο τον οποίο ένιωθα και με είχε καθηλώσει και δε μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Ήμουν ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα όταν ξεκίνησα και είχα καταλήξει να είμαι η σκιά του εαυτού μου, να μη θέλω να βγω από το σπίτι.
Και όταν έβγαινα, έβγαινα καμουφλαρισμένη. Ντρεπόμουν να μιλήσω γιατί με αναγνωρίζανε από τη φωνή και φοβόμουν ότι θα έχω επιθέσεις ακόμα και από τον απλό κόσμο. Πήγαινα μέσα σε ένα εστιατόριο, σε μια ταβέρνα να φάω και με έπιαναν κρίσεις πανικού. Σηκωνόμουν και έφευγα με την παρέα μου. Ήμουν πλέον ανθρωποφοβική. Φοβόμουν τους ανθρώπους. Όταν έφτασα στην καρέκλα του ειδικού, του είπα “γειά σας, θέλω να μου πείτε ότι έχω κατάθλιψη”. Μου είπε ότι δε μπορεί να κάνει μια τέτοια διάγνωση επειδή το θες. Μετά από καιρό, μου διέγνωσε συναισθηματική κακοποίηση και αποστέρηση».