Η Κάτια Δανδουλάκη και ο Μάριος Πλωρίτης υπήρξαν ένα από τα πιο γνωστά ζευγάρια που πέρασαν από τον καλλιτεχνικό χώρο.
Από το 1996 και για δέκα χρόνια υπήρξε παντρεμένη με τον Μάριο Πλωρίτη, ο οποίος απεβίωσε το 2006.
«Δε φανταζόμουν ότι η στεναχώρια μπορεί να έχει τόσο βάθος. Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου, δεν ήξερα ποια είμαι», είχε δηλώσει για τη μεγάλη αυτή απώλεια.
Το ζευγάρι ήταν για χρόνια μαζί και πριν το γάμο του και σύμφωνα με τα λεγόμενα της Κάτιας Δανδουλάκη η κοινή του πορεία κράτησε περίπου 35 χρόνια.
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε μεταφράσει και προσαρμόσει πολλά θεατρικά έργα στα οποία πρωταγωνίστησε η ίδια. Αυτό που δε γνωρίζει σχεδόν κανείς είναι η τεράστια διαφορά ηλικίας που είχαν μεταξύ τους, η οποία δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα στην κοινή τους ζωή.
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε γεννηθεί το 1919 ενώ η γνωστή ηθοποιός το 1948. Είχαν 29 χρόνια διαφορά ηλικίας, ενώ εκείνος είχε παντρευτεί άλλες δύο φορές: με την Έλλη Λαμπέτη το 1950, με την οποία χώρισε το 1953 και με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964.
«Είμαι ευγνώμων για την προσωπική μου ζωή. Είχα έναν άνθρωπο με τον οποίο έζησα μαζί του όλες τις μορφές της αγάπης. Για εμένα ο έρωτας ήταν μια συνολική μορφή αγάπης. Με τον Μάριο ήταν πολλές αγάπες μαζί. Ήμασταν ερωτευμένοι μέχρι που έφυγε, 32 χρόνια. Είχαμε 30 χρόνια διαφορά, ήμασταν μαζί σχεδόν όλη μου τη ζωή. Παντρεμένοι ήμασταν τα 12. Ζούσαμε ουσιαστικά 32 χρόνια μαζί, τα πιο δημιουργικά της ζωής μου.
Καμιά φορά με ρωτούν αν μου λείπει ένας σύντροφος… Είναι ακριβώς αυτό, είναι τόσο δύσκολο να βρεις την ομοψυχία. Ήμουν ευλογημένη πολύ. Έχω ευγνωμοσύνη στο σύμπαν, στον Θεό», είχε πει η ηθοποιός σε συνέντευξή της.
«Μετά τον θάνατο του Μάριου έπεσα σε κατάθλιψη. Δούλευα υστερικά και μετά από 3 χρόνια κατάλαβα ότι έχω ανάγκη από γιατρό γιατί πήγαινα στον θέατρο, άκουγα κόσμο κάτω και με έλουζε κρύος ιδρώτας. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω κόσμο.
Φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί ήταν η δουλειά μου και πήγα και σε ψυχίατρο και σε σύμβουλο αυτογνωσίας. Χρειαζόμουν και φάρμακο και να καταλάβω τι είναι αυτός ο πόνος και πώς φεύγει από μέσα μου. Ο πόνος δεν έφυγε ποτέ και όσο περνάει ο χρόνος γίνεται χάος το κενό. Αλλά, υπάρχει τρόπος να το διαχειρίζεσαι, υπάρχει τρόπος να γνωρίζεις την ψυχή σου και να καταλάβεις να αγαπήσεις αυτή την ανασφάλειά σου, να βρεις τρόπο να βάλεις άλλες αγάπες καθημερινές.
Ο πόνος δεν φεύγει ποτέ, υπάρχει, είναι σαν χαλί μέσα στην ψυχή. Ο χρόνος εμένα δεν μου θεράπευσε κανέναν πόνο, όμως, η δουλειά που έκανα με την ψυχή μου θεράπευσε την αιμορραγία. Δεν αιμορραγώ, υπάρχει η μελανιά. Η μελανιά δεν φεύγει».