Στα 92 της χρόνια έφυγε από τη ζωή η Τζούλια Δημακοπούλου, εμβληματική προσωπικότητα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης.
Η Τζούλια Δημακοπούλου ίδρυσε την γκαλερί Νέες Μορφές, την οποία λειτούργησε από το 1959 έως και το 2009 και υπήρξε διευθύντρια του Ινστιτούτου Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης
Πέθανε σε ηλικία 92 ετών η γκαλερίστα και ιδρύτρια του ΙΣΕΤ (Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης) Τζούλια Δημακοπούλου, μια από τις προσωπικότητες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην προβολή και την ανάδειξη της σύγχρονης τέχνης στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Στην Τζούλια Δημακοπούλου ο κόσμος της τέχνης αλλά και ο κόσμος που ενδιαφέρεται για την τέχνη χρωστά πολλά. Στην γκαλερί Νέες Μορφές, μια ιστορική γκαλερί της Αθήνας, δεν παρουσίαζε μόνο ατομικές εκθέσεις καθιερωμένων και νέων καλλιτεχνών, αλλά και θεματικές εκθέσεις, σε συνεργασία με ιστορικούς της τέχνης και επιμελητές.
Αυτές οι διοργανώσεις συνοδεύονταν από ενημερωτικούς καταλόγους, διαλέξεις και συζητήσεις, ώστε να διαμορφώνουν αποδέκτες με κριτική στάση απέναντι στις καλλιτεχνικές εξελίξεις. Στα πενήντα χρόνια λειτουργίας της, μέχρι το 2009, οι Νέες Μορφές συνέβαλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής τέχνης.
Η Τζούλια Δημακοπούλου με τους βασικούς συντελεστές της γκαλερί αποφάσισαν να ιδρύσουν το ΙΣΕΤ (Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης) το οποίο αποτελεί ίσως την πιο σημαντική προσφορά της στην σύγχρονη τέχνη. Σκοπός του είναι η συγκέντρωση αρχειακού υλικού, για την καταγραφή, όσο το δυνατό πληρέστερα, της πορείας της ελληνικής τέχνης από το 1945 έως τις μέρες μας.
Η Τζούλια Δημακοπούλου γεννήθηκε σε μια μεσοαστική οικογένεια που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1940. «Έμαθα λίγο πιάνο και λίγα γαλλικά σε πολύ μικρή ηλικία. Πήγα σε πολλά σχολεία, αλλά από το σχολείο βγήκα αμόρφωτη, γιατί τις βασικές τάξεις τις κάναμε όπως νάναι, ήταν μέσα στον πόλεμο. Βγάζαμε τις τάξεις δυο – δυο. Μέναμε στη μεριά της Πατησίων από την κάτω μεριά που τότε ακόμα ήταν πολύ ωραία».
Δεν κατάφερε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών. «Έδωσα στην Καλών Τεχνών αλλά με κόψανε. Πήγε λοιπόν ένας φίλος μου γλύπτης και ρώτησε τον Τόμπρο: «Καλή ήταν η Δημακοπούλου, γιατί την κόψατε; Έ! Όχι και να παίρνουμε όλο γυναίκες, του απάντησε, καλύτερα να μείνουν οι θέσεις για τους άντρες». Στην πραγματικότητα ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά δούλεψε σαν σχεδιάστρια στο Υπουργείο Συντονισμού.
Πήγε στο Παρίσι και έμεινε έξι μήνες τριγυρνώντας και βλέποντας ό,τι μπορούσε να δει ενώ στη συνέχεια μετακόμισε στο Μιλάνο. Έκανε σκηνογραφία και ζωγραφική, τέλειωσε κοστούμι και μόδα και από εκεί βρέθηκε στη Βενετία».
Στη Βενετία καταφέρνει να επισκεφθεί τον αρχιτέκτονα Κάρλο Σκάρπα, ένα εξαιρετικό και ιδιοφυή άνθρωπο όπως τον αποκαλούσε, ο οποίος επηρέασε τη ζωή της. «Μου λέει ο Σκάρπα: διαβάζουμε την ελληνική ποίηση σε ερασμιακά, εσύ πώς τη διαβάζεις; Και μου δίνει ένα βιβλίο με ποιήματα της Σαπφούς. Άρχισα λοιπόν να του διαβάζω. Όταν έφτασα στη λέξη θάλασσα, μου λέει τι σημαίνει αυτό; Λέω «mare”. Ε γιαυτό μου λέει, είσαστε μεγάλος λαός. Γιατί η λέξη έχει τον ήχο της θάλασσας. Είναι η θάλασσα. Σαν ευαίσθητος άνθρωπος, έπιασε αμέσως τη διαφορά της γλώσσας. Μούπε αμέσως να μείνω και με έστειλε να μάθω αρχιτεκτονικό και προοπτικό σχέδιο. Αργότερα, με έστειλε μετά στην Πάντοβα να δούμε ένα σπίτι και να το επανασχεδιάσουμε. Πριν πάω μου είπε ότι αυτή είναι μουσικός και αυτός συγγραφέας. Και ότι έπρεπε να το λάβουμε υπόψιν μας αυτό. Ποτέ δεν πρέπει να σχεδιάζεις κάτι σαν να πρόκειται να κατοικήσεις εσύ. Θα το φτιάξεις για αυτούς που θα το χρησιμοποιήσουν. Αν ακούσεις κάποια πράγματα τόσο βασικά, με άδειο μυαλό, όπως ήμουν εγώ, σου δημιουργούν μια κατάσταση, μια φυσιογνωμία. Θέλω να πω ότι μερικά γεγονότα μου ήρθαν βολικά και έτσι ξεκίνησα. Όταν γύρισα εργάσθηκα σαν διακοσμήτρια και ξαναγύρισα στην Ιταλία για να σπουδάσω με μια υποτροφία ζωγραφική και ιστορία της τέχνης».
