Η Πέννυ Μπαλτατζή ξεκίνησε να δουλεύει στα 17 της σε ένα πιάνο-μπαρ, κάνοντας φοιτητικό πρόγραμμα 6-9 μ.μ. Έκτοτε δούλεψε στα πάντα: «Από πιάνο-ρεστοράν μέχρι σε μαγαζιά με λαϊκό πρόγραμμα, λέγοντας κυρίως παλιά λαϊκά, ακόμα και σε πανηγύρια.
Της: Έπη Τρίμη
Τον Μάιο του 2013 η Πέννυ Μπαλτατζή και ο Γιώργος Ζερβός δημιούργησαν την “Penny & The Great Big Band” η οποία απαρτίζεται από 20 μουσικούς (9 πνευστά, τύμπανα, κρουστά, 2 κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα, κοντραμπάσο, κουαρτέτο εγχόρδων). Διατηρεί το πνεύμα των Penny & The Swingin’ Cats αλλά ως πολυμελής μπάντα, προσθέτει την αίγλη και την λάμψη των μεγάλων ορχηστρών, δίνοντας την ευκαιρία να παρουσιάζουν μοναδικά live.
«Στη ζωή μου έμαθα να επιβιώνω. Πλέον βλέπω το σπίτι μου και λέω “τι όμορφο που είναι’’. Έμενα πάντα σε παλιά σπίτια, αλλά με έναν τρόπο κατάφερνα να τα φέρνω στα μέτρα μου. Όταν έμενα στον Άγιο Ιωάννη για έναν χρόνο κοιμόμουν σε υπόστρωμα επειδή δεν είχα χρήματα. Μάλιστα όταν νοίκιασα το σπίτι, ο σπιτονοικοκύρης μού είπε “αυτό ξέμεινε, θα το πετάξουμε’’ και του απάντησα “δεν πειράζει, θα το πετάξω εγώ’’. Είχε και ένα ψυγείο με χαλασμένη κατάψυξη. Την έβγαλα για πολύ καιρό έτσι. Αυτές οι καταστάσεις με σκληραγώγησαν», είπε η Πέννυ Μπαλτατζή.
«Από παιδί έχω περάσει δύσκολα. Η μητέρα μου ήταν ψυχικά ασθενής. Τη διαφορετικότητά της άρχισα να την καταλαβαίνω μετά τα 20. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος με τον οποίο μεγαλώνεις είναι κλινική περίπτωση. Είχε αγχώδη διαταραχή, ψυχαναγκαστική υστερία και κατάθλιψη. Έφτασε στο σημείο της αποπροσωποποίησης. Ήταν δίπλα μας, μιλούσαμε και ένιωθε σαν να βρίσκεται αλλού. Δεν δέχτηκε να πάρει από νωρίς αγωγή γιατί θεωρούσε ότι αγωγή παίρνουν οι τρελοί», αποκάλυψε η Πέννυ Μπαλτατζή.
Μπόρεσε να επιβιώσει ούτε συναισθηματικά ούτε σωματικά. Νόσησε από ALS (Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση). Πρόκειται για τη νευρολογική πάθηση που είχε και ο Stephen Hawking. Όλο αυτό ήταν πολύ σκληρό, με έμαθε όμως να είμαι ευαισθητοποιημένη με διάφορα θέματα. Με τους ψυχικά ασθενείς, τους πρόσφυγες και γενικά τους ανθρώπους που βιώνουν δυσκολίες. Στη ζωή μου νιώθω ότι θέλω να πατάξω τα ταμπού. Θέλω να αγκαλιάζω και να στηρίζω αυτούς τους ανθρώπους» σημείωσε η Πέννυ Μπαλτατζή.
Η τραγουδίστρια έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, ένα υγιέστατο αγοράκι, καρπό του έρωτά της με τον σύζυγό της, Χρήστο Τζούτη.
Η Πέννυ Μπαλτατζή αποκάλυψε πως πριν γίνει μαμά είχε τέσσερις άτυχες εγκυμοσύνες και μάλιστα την πρώτη φορά γέννησε με τεχνητούς πόνους.
«Το μωρό είναι στο καμαρίνι, δε μπορώ να το αποχωριστώ, είμαι θηλάζουσα μαμά. Την άλλη Παρασκευή γίνεται 4 μηνών. Γεννήθηκε πρόωρα, την 35η εβδομάδα, αλλά όλα καλά. Είμαστε με τον σύζυγό μου έξι χρόνια μαζί. Είχα τέσσερις άτυχες εγκυμοσύνες. Το πρώτο ήταν κανονική γέννα με τεχνητούς πόνους για να αποβληθεί το έμβρυο. Ο οργανισμός δεν μπήκε στην διαδικασία τοκετού, δεν πρόλαβε. Ήταν ζωντανό το μωράκι και έπρεπε να το τελειώσουν, λόγω ανεπάρκειας πλακούντα. Δε θα έβγαινε υγιές αυτό το παιδάκι, αν θα έβγαινε. Το δεύτερο ήταν εξωμήτριο και τα άλλα δυο παλίνδρομες.
Το σώμα μας είναι πολύ σοφά πλασμένο. Πρέπει να το εμπιστευτούμε. Τα παλίνδρομα ήταν από εξωσωματικές. Οι δυο πρώτες εγκυμοσύνες ήταν φυσιολογικές. Το πιο ψυχοφθόρο ήταν οι εξωσωματικές. Έχασα τα έμβρυα στο μήνα.
Είπα πως δεν θα ξαναμπώ σε αυτή τη δοκιμασία. Ένιωθα πως το σώμα μου βιάζεται. Δεν ήθελα να κάνω παιδί από απωθημένο. Όταν έφυγε αυτή η σκέψη και προσπαθήσαμε κανονικά, έμεινα έγκυος αμέσως. Το σώμα ξέρει όταν το αφήσουμε στην ησυχία του» είπε, μεταξύ άλλων, η Πέννυ Μπαλτατζή.
«Το παιδί είναι το μεγαλύτερο κίνητρο που θα μπορούσα να έχω. Καθετί δικό μου, τα προτερήματα και τα ελαττώματά μου, έχουν μπει κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Αυτό, άλλωστε, νομίζω ότι κάνει η μητρότητα. Με κάνει να θέλω να γίνω πιο συνεπής, ως προς τον εαυτό μου και τους άλλους, ως προς την τέχνη μου και την οικογένειά μου. Επίσης, να γίνω πιο δεκτική, πιο διαλλακτική, να αρχίσω να λέω περισσότερα «ναι» χωρίς να φοβάμαι ότι αυτά μπορεί να κηλιδώσουν την αξιοπρέπειά μου, «το καθαρό μου κούτελο». Να είμαι πιο ανοιχτή χωρίς, παράλληλα, να προδίδω ποτέ τον εαυτό μου. Γιατί λέω πολλά «όχι», τελικά. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Δεν βγαίνω προς τα έξω όσο θα έπρεπε, ώστε να βοηθήσω και τον εαυτό μου και τη δουλειά μου. Αυτό θεωρώ πως είναι ένα από τα μειονεκτήματά μου, που το παιδί με έχει κάνει να θέλω να διορθώσω… Στο επίπεδο της δημιουργίας, ασχολούμαι αυτή την περίοδο με πολλά πράγματα, τα οποία δεν έχω κάνει ακόμη γνωστά. Έχω, πιστέψτε με, πολλές διαφορετικές πτυχές και θα ήθελα ο κόσμος να τις γνωρίσει όλες. Και την πρόθεση να κρατήσω ζωντανό αυτό που λέμε πολιτισμό, όσο μπορώ από το δικό μου μικρό πόστο παρά τις δυσκολίες της εποχής».
«Θυμάμαι πάντα μία που μου έχει δώσει ο πατέρας μου, αλλά προτιμώ να μοιραστώ μαζί σας τη συμβουλή που μου έδωσαν τελευταία και μου άρεσε πολύ. Ήταν μια κυρία που καθάριζε το δωμάτιό μας σε ένα πρόσφατο ταξίδι που κάναμε μαζί με τον άνδρα μου τον Χρήστο στα Κουφονήσια, η οποία μου είπε: «Κορίτσι μου, να θυμάσαι ότι σημασία έχουν αυτοί που μένουν όταν κλείνει η πόρτα σου». Οι πολύ δικοί μας άνθρωποι δηλαδή. Αν είμαστε καλά με αυτούς, τότε έχουμε ισορροπία».