Η Βέρα Κρούσκα αποτελούσε μια από τις πλέον εντυπωσιακές γυναίκες του χώρου της υποκριτικής, συμμετέχοντας σε εξαιρετικά επιτυχημένες συνεργασίες τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Παρότι η ηθοποιός παρακολουθεί τα θεατρικά γεγονότα και τις σημαντικές καλλιτεχνικές παραγωγές, ειδικά όταν αυτές ξεχωρίζουν, τα τελευταία χρόνια δεν έχει ανέβει στη θεατρική σκηνή.
Παρ’ όλο που δεν αποκλείει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια αξιόλογη θεατρική παράσταση από την πρώτη σειρά της αίθουσας ή να επικοινωνήσει με αγαπημένους συναδέλφους της που δεν έχει δει εδώ και καιρό, η Βέρα Κρούσκα παρευρέθηκε στην πρεμιέρα της παράστασης «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλερ, που σκηνοθετήθηκε από τον Θανάση Σαράντο στο θέατρο «Από Μηχανής».
Οι πρωταγωνιστές της παράστασης, Χρήστος Βασιλόπουλος και Κερασία Σαμαρά, ανέδειξαν την ποιότητα του έργου, με την Βέρα Κρούσκα να κρατάει ένα χαμηλό προφίλ, προτιμώντας να μην τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας, αν και η παρουσία της δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη μιας και έκανε δημόσια εμφάνιση μετά από αρκετό διάστημα.
Σε ηλικία 15 ετών, η Βέρα Κρούσκα λάμβανε άδεια από την επιτροπή «Εξαιρετικών Ταλέντων» για να εγγραφεί στη Δραματική Σχολή του Μουσικού Θεάτρου του Ωδείου Αθηνών. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα κλασικού και μοντέρνου χορού υπό τη διδασκαλία των Σόνια Μοριάνοβα, Μύριαμ Σουάζι, και Κέι Χόλντεν. Αν και λίγοι είναι εκείνοι που το γνωρίζουν, ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία ως χορεύτρια στο μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου, πριν εισέλθει στον κινηματογράφο και πάρει μικρούς υποστηρικτικούς ρόλους στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο ήταν στην ταινία «Ο ταξιτζής» (1962), ενώ ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε πέντε χρόνια αργότερα με την ταινία «Έρωτες στη Λέσβο» (1967). Συνεχίζοντας, έλαβε ένα τετραετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον παραγωγό Τζέιμς Πάρις. Επίσης, η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1968 με το έργο «Σαράντα Καράτια», ενώ έλαβε μέρος ως πρωταγωνίστρια σε πολλές άλλες παραστάσεις.
«Το άνθος του κάκτου» με τον θίασο της Έλλης Λαμπέτη και «Ταβάριτς», «Πικ νικ», «Όσκαρ», με το θίασο του Κώστα Μουσούρη. Στη συνέχεια ακολούθησε η συνεργασία της με το Εθνικό Θέατρο και με τα έργα «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1991), «Οι εγκληματίες» (1992), «Ο έμπορος της Βενετίας» (1995), «Βίρα τις άγκυρες» (1997) και «Άμλετ» (2003).
Το 2019 στο πλαίσιο του 5ου Πανοράματος του Ελληνικού Κινηματογράφου «Θόδωρος Αγγελόπουλος» που διεξήχθη στη Λάρισα η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και η Κινηματογραφική Λέσχη Λάρισας βράβευσαν την ηθοποιό για τη συνολική πορεία στη καριέρα της αλλά και γενικότερα για τη στάση ζωής της.
Όσον αφορά την προσωπική της ζωή, παρά τον γάμο της με τον ηθοποιό Κώστα Αρζόγλου το 1976, η οποία είχε πρωταγωνιστήσει μαζί του στην τηλεοπτική σειρά «Εν Αθήναις», διατήρησε μια στάση μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πέντε χρόνια αργότερα, διαζεύγονται.
Η Βέρα Κρούσκα είναι γέννημα-θρέμμα Αθηναία. Γεννήθηκε στον Άγιο Λουκά στα Πατήσια το 1947και ξεκίνησε να δουλεύει αρκετά νωρίς, προκειμένου να είναι ανεξάρτητη από μικρή.
Της Έπη Τρίμη
Η ίδια είχε πει σχετικά με τα νεανικά της χρόνια: Μεγάλωσα σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε «το τέλος της αθωότητας», είχε έντονα πολιτικά γεγονότα, αλλά και ελπίδα. Τώρα προσπαθούν με κάθε τρόπο να την εξαφανίσουν. Είμαι, όμως, ένας άνθρωπος που πιστεύει στο αύριο και επειδή γίνονται πολλές ανατροπές, θέλω να ελπίζω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.
Η Βέρα Κρούσκα πήρε άδεια από την επιτροπή «εξαιρετικών ταλέντων» για να φοιτήσει στη σχολή του Ωδείου Αθηνών σε ηλικία 15 χρονών.
Στη συνέχεια πήρε μαθήματα κλασικού και μοντέρνου χορού και φωνητικής.
Ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια στο μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου, ενώ άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο σε υποστηρικτικούς μικρούς ρόλους στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς ρόλους της είναι στις ταινίες: «Κατηγορώ το κορμί μου (1969)», «Άγιος Νεκτάριος (1969)», «Ο Τελευταίος των Κομιτατζήδων (1970)», «Οι τελευταίοι του Ρούπελ (1971)» και «Δώστε τα χέρια (1971)».
Πρώτη εμφάνιση στο θέατρο στο έργο «Σαράντα καράτια» πλάι στην Έλλη Λαμπέτη. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Αλέξη Σολομό, Μιχάλη Κακογιάννη, Νίκο Κούνδουρο, Σταμάτη Φασουλή, Κώστα Μπάκα, Γιώργο Αρμένη, Παντελή Βούλγαρη, Κοραή Δαμάτη, Γιώργο Θεοδοσιάδη, Γιάννη Ιορδανίδη, Γιώργο Ρεμούνδο.
Έχει λάβει μέρος σε 13 ταινίες με σημαντικότερες τις: «Όχι», «Χρυσομαλλούσα», «Ο ασυμβίβαστος», «Το αίμα των αγαλμάτων», «Και ξανά προς τη δόξα τραβά» κ.α.
Σε σίριαλ την έχουμε δει στα: «Το κορίτσι της Κυριακής», «Ο δρόμος χωρίς γυρισμό», «Εν Αθήναις», «Μεθυσμένη πολιτεία», «Οι εντιμότατοι», «Το ταξίδι», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Οι επαγγελματίες», «Αν υπήρχες θα σε χώριζα», «Γεώργιος Βυζηινός», «7 θανάσιμες πεθερές» και «Safe sex».
Πάντα αυτό ήθελα να γίνω. Κάθε Κυριακή ο πατέρας μου με πήγαινε στο σινεμά. Καθόμασταν και βλέπαμε το έργο αρκετές φορές και, όταν γυρίζαμε, το πρόβαρα μόνη μου, στο δωμάτιό μου. Οι γονείς μου κατάγονταν από τη Σπάρτη και ήταν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι. Ο μπαμπάς μου ξεκίνησε ως στρατιωτικός, αλλά παραιτήθηκε νωρίς, γιατί δεν συμφωνούσε με όσα γίνονταν αυτά τα χρόνια τα περίεργα. Η μάνα μου του έλεγε: «Πώς πήγες να γίνεις κι εσύ στρατιωτικός, κρατώντας ένα ακορντεόν στα χέρια;». Μετά πήρε τη δουλειά του πατέρα του, του παππού μου, που ήταν κουρέας. Η μαμά μου είχε μια μικρή βιοτεχνία με ασπρόρουχα και μετά με φόρμες γυμναστικής. Πήγα πολύ νωρίς σε σχολή χορού και ξεκίνησα τη δραματική πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο. Τα έκανα όλα μαζί, είχε πει η Βέρα Κρούσκα.
Δεν είχε καταλάβει κανείς τίποτα αλλά εγώ ήξερα πως δεν ήμουν εκεί. Δεν μπορούσα να ακυρώσω την παράσταση, την πρώτη φορά έμαθα για τον απρόσμενο θάνατο λίγο πριν βγω στη σκηνή και τη δεύτερη είχα γενική δοκιμή στο Εθνικό. Αυτό που έκανα τότε ήταν απάνθρωπο για μένα.
Δεν είναι πολλοί οι φίλοι μου, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικοί. Δεν έχω πολλές σχέσεις μέσα στο θέατρο. Λίγες και καλές. Γιατί θέλω να κοιτάζω τον άλλον στα μάτια, όχι να βρίσκομαι απλώς μαζί του. Θέλω να υπάρχουμε. Δεν είμαι άλλωστε και του πολύ έξω. Μόνον σε παραστάσεις θα με δει κάποιος, πουθενά αλλού. Από τις παρέες στο θέατρο έχω κρατήσει μόνον έναν, τον Σταμάτη Φασουλή.
Ο πιο μεγάλος μου φόβος όμως είναι μη χρειαστεί να γίνω βάρος σε κάποιον. Θέλω να φύγω χωρίς να βαρύνω κανέναν, δεν θέλω να ταλαιπωρήσω κανέναν δίπλα μου. Αισθάνομαι πολύ δυνατός άνθρωπος. Όλα τα αντιμετωπίζω μόνη μου. Δεν με φοβίζει η μοναξιά, είναι δημιουργική για μένα. Το ότι μπορώ να αποσύρομαι για να καθίσω λίγο μ’ εμένα μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσω πολλά πράγματα. Ούτε τον εαυτό μου», είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή της η Βέρα Κρούσκα.
Είναι επιλογή το να είσαι μόνος σου. Γιατί μπορείς να κάνεις πολλές υποχωρήσεις, να διαλέξεις. Το να ζεις μόνος σου είναι πολύ σκληρό και πολύ δυνατό. Όχι, δεν είναι γοητευτικό. Η αυτάρκεια υπάρχει ούτως ή άλλως, και δεν με γοητεύει. Αυτό που δεν μπορώ είναι να ζήσω χωρίς φίλους, κι ας είναι μετρημένοι στα πέντε δάχτυλά μου. Αυτούς τους έχω ανάγκη.Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά και πιστεύω στην οικογένεια, αλλά δεν νομίζω ότι εγώ θα έκανα οικογένεια. Είναι ένας άλλος δρόμος, μια άλλη ζωή.
Η γραμμή του προβάλλομαι από το προβάλλω είναι λεπτή. Δεν θέλω να μιλήσω για έναν άνθρωπο που αγαπάω όσο αγαπάω την μητέρα μου σχεδόν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με την Λαμπέτη με άγγιξε το χέρι της τύχης. Αυτό. Τίποτε άλλο είχε πει η Βέρα Κρούσκα το 2019.
Φεύγω από την καθημερινότητα, από τα προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε και ζω ένα όνειρο μέσα στο θέατρο. Το αγαπώ πάρα πολύ. Έχω περιορίσει πάρα πολλά χρόνια τις ανάγκες που μπορεί να έχει μια γυναίκα, ή καλύτερα το έξτρα, αυτό που θα ήθελα, και βαδίζω με κριτήριο να μου αρέσει αυτό που θα κάνω. Δεν θέλω να το υπηρετώ απλώς, θέλω να με υπηρετεί και αυτό», είχε πει η ηθοποιός.
Το 1976 η Βέρα Κρούσκα παντρεύτηκε τον ηθοποιό Κώστα Αρζόγλου, τον οποίο είχε γνωρίσει κατά την διάρκεια της τηλεοπτικής σειράς Εν Αθήναις σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη. Το ζευγάρι χώρισε πέντε χρόνια αργότερα το 1981.Η Βέρα Κρούσκα είχε πει για το διαζύγιό τους: Δεν μιλάμε συχνά με τον Κώστα, δυστυχώς, κάποτε όμως ζήσαμε μαζί και αγαπάει ο ένας τον άλλον πολύ.