Ο Πάνος Σταθακόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε επαρχία. Από μικρός, επιθυμούσε διακαώς να ασχοληθεί με την υποκριτική. Όμως, σε ηλικία 12 ετών, αποφάσισε να επαναστατήσει απέναντι στους γονείς του και πήγε στην Τήνο, προκειμένου να φοιτήσει στην Ιερατική Σχολή.
Της: Έπη Τρίμη
Ο Πάνος ποτέ δεν απασχόλησε τα ΜΜΕ με τα προσωπικά του, ούτε και δημιούργησε σκάνδαλα γύρω από την οντότητά του. Ό,τι έκανε το κατέκτησε με κόπο , υπομονή και προσωπικές θυσίες και του αξίζουν πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του.
Αφού τελείωσε το λύκειο ο Πάνος Σταθακόπουλος αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Μετά από αντιρρήσεις των γονιών του και αφού διετέλεσε τη στρατιωτική θητεία του, εν τέλει έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα ήταν δύσκολα, καθώς έμενε σε ένα υπόγειο, που για να δει τον ήλιο έβαζε καρέκλα. Ωστόσο, ο Πάνος Σταθακόπουλος έπλαθε με την φαντασία του τον κόσμο που ήθελε. Από εκεί και μετά όπως λέει ο ίδιος ανέβηκε και σε άλλους ορόφους μέχρι που έφτασε στο ρετιρέ. Αλλά αν η κρίση συνεχιστεί, το ρετιρέ θα καταλήξει στην τράπεζα και εκείνος πάλι σε υπόγειο…( κάτι που το απεύχομαι γιατί είναι ένας πολύ γλυκός και σεμνός άνθρωπος).
Στο χωριό ασχολιόμουν με αγροτικές δουλειές
Έχω μαζέψει τόνους από πιπεριές, ντομάτες, καρπούζια και φασόλια. Δούλεψα αργότερα σε τυροπιτάδικο στην Πάτρα, ενώ στην Αθήνα έχω δουλέψει σε μαγαζί με πλακάκια, ακόμη και σε πάγκο στην Αιόλου, όπου και διασκέδαζα πολύ με τα δεκάδες εργαλεία και ψιλολόγια που πουλούσαμε. Σε αυτόν τον πάγκο υπήρχε ότι μπορείς να φανταστείς. Από εργαλεία για να φτιάχνεις λουκουμάδες μέχρι μαγικές αλοιφές, που έκαναν την κουζίνα να αστράφτει,είχε πει ο Πάνος Σταθακόπουλος.
Η καριέρα στην υποκριτική
Τα επόμενα χρόνια, ο Πάνος Σταθακόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του, συμμετέχοντας σε αρκετές βιντεοταινίες, που ήταν πολύ δημοφιλείς εκείνη την εποχή.
Στη συνέχεια, έκανε ένα πέρασμα από τον κινηματογράφο. Ορόσημο για την καριέρα του αποτέλεσαν οι συμμετοχές του στην τηλεόραση. Έχει συνεχή παρουσία από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, με τελευταίες τις εμφανίσεις του στις σειρές: Εντιμότατοι κερατάδες, Λάκης ο γλυκούλης, Πενήντα πενήντα, Οι Συμμαθητές, Daddy Cool και Έλα στη θέση μου.Τακτική είναι και η παρουσία του στο θέατρο τα τελευταία χρόνια. Μεταξύ άλλων, έχει συμμετάσχει στα έργα: Η τρελή του Σαγιό, Το σώσε, Άμλετ ο Β’, Παράξενο ζευγάρι, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες και Φεγγάρι από χαρτί.
Την ιερατική την έβλεπα ως θέατρο
«Ήμουν στην Ιερατική Σχολή στην Τήνο, για 5 χρόνια. Πέρασα δύσκολα, γιατί πήγα σε ηλικία 13 χρονών, από ένα καπρίτσιο δικό μου, να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι μου, από ζήλια για το μεγαλύτερο αδελφό μου, που έφευγε για την Αθήνα εκείνη τη χρονιά. Ζήτησα να φύγω κι εγώ να πάω στην Αθήνα, δεν μπορούσα. Επίσης, ένας ξάδελφος μου είχε πάει στην Πάτμο, για να γίνει παπάς, κι εκεί ζήτησα να πάω μαζί του, να γίνω κι εγώ παπάς, μόνο και μόνο για να φύγω», είχε πει ο Πάνος Σταθακόπουλος.
Συνεχίζοντας δε είχε πει ο ηθοποιός: «Το έβλεπα κι εκεί σαν θέατρο, περνούσα καλά. Όπου πάω δημιουργώ το κλίμα για να περάσω καλά. Πολλοί φίλοι μου είναι ιερείς, δάσκαλοι μου είναι μητροπολίτες, ένας άλλος βρίσκεται στο Άγιο Όρος και ήταν διευθυντής στην Αθωνιάδα Σχολή. Αρκετοί συμμαθητές μου είναι ιερείς στην Τήνο. Εκεί ήταν η εφηβεία μου, γαλουχήθηκα, έκανα φίλους. Εκεί οφείλω την καλλιέργεια μου, πέρα από την οικογένεια μου, από τους δασκάλους μου και τα Χρόνια που έμεινα στην Τήνο. Μου έκανε καλό που «πάτησα πόδι» στους δικούς μου τότε και είπα ότι θα πάω εκεί, ασχέτως αν ήξερα ότι θα ακολουθήσω ένα άλλο επάγγελμα. Εκεί κάναμε όλα τα μαθήματα που έκανε το κλασικό σχολείο, αλλά τα περισσότερα ήταν σε θρησκευτικά, βυζαντινή μουσική, δογματική, τελετουργική. Είχα πείσει το διευθυντή, που ήταν ιερομόναχος, πολύ ανοιχτό μυαλό, να κάνω θέατρο, παραστάσεις. Έκανα μιμήσεις, έκανα και τον ίδιο τον διευθυντή και το δεχόταν, του άρεσε. Φεύγαμε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, ενώ τις απόκριες έφευγαν μόνο όσοι είχαν συγγενείς και σπίτι στην Αθήνα κι ερχόμουν. Μια φορά με είχε παρακαλέσει ο διευθυντής να μείνω, να κάνω κάτι για τις απόκριες, παρόλο που ήταν ιερατική σχολή, μου είπε να ντυθώ, να διασκεδάσω τους υπόλοιπους. Αυτός μου έλεγε να πάω σε μια θεατρική σχολή να βρω το δρόμο μου».
Το τελετουργικό το ξέρω, να ψέλνω ξέρω… ποτέ δεν είναι αργά
«Το καλοκαίρι του 2019 είχα πάει στη Μονή της Δίβρης, στην Ηλεία, σε ορεινό χωριό, όπου ήταν εκεί ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός, ο οποίος με είχε χειροτονήσει αναγνώστη, το έχω ακόμη αυτό που δίνουν και τώρα πάλι μου είπε τρεις φορές; «θέλεις να σε χειροτονήσω;». Αν έλεγα το «ναι», αυτή τη στιγμή μπορεί να ήμουν με εγκόλπιο. Το ήθελε από τότε να χειροτονηθώ και να με στείλει να έχω σαν έδρα μου την Ανδραβίδα. Έχω πολύ καλή σχέση με την Εκκλησία και με τους ανθρώπους της, πιστεύω, αλλά δεν είμαι εκείνος που θα πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία», είχε πει ο Πάνος Σταθακόπουλος.
Η εμπειρία στο στρατό που του στέρησε τον ύπνο
Ο ηθοποιός είδε μπροστά στα μάτια του να διαμελίζονται δύο άνθρωποι, ένας φίλος του στρατιώτης και ένας ανθυπολογαχός.
«Ήμουν στην αρχή της θητείας μου, γύρω στον ένα μήνα, κι έπρεπε να πάμε να κάνουμε ασκήσεις με πραγματικά πυρά, να ρίξουμε χειροβομβίδα. Ένας φίλος, όσο προλάβαμε να γίνουμε φίλοι στις 30 μέρες που είχαμε γνωριστεί, γιατί κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι, ενώ ήταν η σειρά μου να ρίξω τη χειροβομβίδα, με παρακάλεσε να πάει εκείνος γιατί στο δίπλα “Π” θα πήγαινε ένας άλλος φίλος που κάναμε πλακίτσα. Μου είπε «σε παρακαλώ, άσε με να πάω στη σειρά σου να ρίξω εγώ» κι εγώ θα ήμουν στην επόμενη τετράδα. Το λέω κι ανατριχιάζω, γιατί στη θέση του θα βρισκόμουν εγώ» αναφέρει ΤΟ 2019 ο ίδιος.
Ο Πάνος Σταθακόπουλος συγκλονίζει, έχοντας πει: «Για ένα λάθος που δεν καταλάβαμε και δεν μάθαμε ποτέ, ενδεχομένως να ήταν ελαττωματική η χειροβομβίδα ή να την άνοιξαν πριν πάρουν τις εντολές από τον υπεύθυνο, η χειροβομβίδα έσκασε μπροστά στα μάτια μου και σκοτώθηκε ο φίλος μου, ο Γιάννης Ηγεμόνας, όπως και ο ανθυπολοχαγός που ήταν μαζί του».
Όσον αφορά στον τρόπο που το χειρίστηκε ο ηθοποιός είχε αναφέρει: «Εννοείται πως είχα χάσει τον ύπνο μου, κανείς δεν μπορούσε να κοιμηθεί και να πιστέψει ότι συνέβη, ότι ο φίλος που ήταν στον ίδιο θάλαμο, ήταν δίπλα μας. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος που ρίξαμε με πραγματικά πυρά, γιατί την επόμενη χρονιά άρχισαν να ρίχνουν με εικονικές χειροβομβίδες. Αυτό άρχισε να φεύγει πολλά χρόνια μετά και αφού είχα τελειώσει από το στρατό. Στην Καλαμάτα δεν κοιμήθηκα όσο έμεινα, αλλά και μετά, όταν είχα έρθει στο ΚΕΒΟΠ, πήγαινα με φίλους να δούμε τους γονείς του Γιάννη, εδώ στην Αθήνα. Ο τρόπος που το διαχειρίστηκα ήταν ο ίδιος με τον οποίο διαχειρίζομαι πολλά θέματα άσχημα στη ζωή μου, μέσα από το χιούμορ και το θέατρο, έτσι ξορκίζω το κακό».
