Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης με αφορμή το θρυλικό έργο «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών» του Τομ Σούλμαν που παίζεται στο Θέατρο «Βρετάνια» σε σκηνοθεσία και δραματουργία δική του παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης όπου μεταξύ άλλων αποκάλυψε και ένα συγκλονιστικό περιστατικό που του συνέβη όταν ήταν 20 ετών.
«Είμαι ένας ηθοποιός και ενίοτε ένας ηθοποιός που σκηνοθετεί κιόλας» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του το 2013.
Σήμερα, 10 χρόνια αργότερα, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης συνεχίζει να υπερασπίζεται τα τότε λεγόμενά του. Ο πιτσιρικάς που ήθελε πάντα να δημιουργεί δικούς του κόσμους, που σχεδίαζε κόμικ και έφτιαχνε φιγούρες Καραγκιόζη όταν ήταν παιδί, σπούδασε στη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) και χαράζει τη δική του πορεία στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία 20 χρόνια.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε στο Βήμα για την παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» και την εμπειρία ζωής που τον ώθησε να αλλάξει βλέμμα απέναντι στα πράγματα.
Το 2023 αναδεικνύεται συναρπαστικό για τον ίδιο. Κατ’ αρχάς σκηνοθετεί την παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» του Τομ Σούλμαν στο θέατρο Βρετάνια με πρωταγωνιστές τον Άκη Σακελλαρίου, τον Τάσο Χαλκιά, τον Σπύρο Τσεκούρα και μια πλειάδα νέων ηθοποιών.
Την ίδια στιγμή επιστρέφει από 8 Φεβρουάριου στο θέατρο Μικρό Ανεσις με τις «Λευκές νύχτες», το έργο του Φιόντορ Ντοστογέφσκι, που σκηνοθέτησε πέρυσι συναντώντας ταυτόχρονα επί σκηνής την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Τέλος, ανεβαίνει στη σκηνή και με το μιούζικαλ του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη «Απλή Μετάβαση» που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Μίνου Θεοχάρη, το οποίο μετά τον κύκλο παραστάσεων που έκανε το 2019 στο Εθνικό Θέατρο, επιστρέφει στο θέατρο Ακροπόλ στις 13 Φεβρουάριου.
Αν μια φράση πάντως χαρακτηρίζει αυτό το έργο είναι η φράση «Carpe diem» (άδραξε την ημέρα). Ανήκει στον Οράτιο και όταν «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» έκανε πρεμιέρα το 1989, έγινε σύνθημα. «Το να αδράχνεις την ημέρα δεν είναι κάτι πάντα εύκολο» αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης.
«Υπάρχουν πολλές φορές κοινωνικά εμπόδια, δυσκολίες. Νομίζω πάντως ότι πρόκειται για δύο λέξεις που θα πρέπει επαναλαμβάνουμε κάθε πρωί ως προσευχή. Θα πω κάτι κοινότυπο. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Δυστυχώς οι άνθρωποι ενίοτε χρειαζόμαστε γερά “ταρακουνήματα” για να το συνειδητοποιήσουμε. Πολλές φορές φτάνοντας κοντά στο τέλος αντιλαμβανόμαστε ότι δυστυχώς αφήσαμε τις ημέρες μας να χαθούν έτσι…».
Ο ίδιος βρέθηκε ποτέ σε ένα τέτοιο σημείο;
«Ναι, μόλις στα 20 μου» απαντά. «Είχα επισκεφθεί το νοσοκομείο και ένας δείκτης των εξετάσεών μου βρισκόταν σε τιμές μη φυσιολογικές. “Πεθαίνεις” μου είπαν οι. γιατροί. Για μερικούς μήνες ζούσα με αυτή τη σκέψη. Τελικά αποδείχτηκε ότι έπασχα από ένα σπάνιο σύνδρομο και για τον δικό μου οργανισμό αυτή η τιμή ήταν φυσιολογική. Τη στιγμή όμως που άκουσα αυτό το “πεθαίνεις” από το στόμα των γιατρών συνειδητοποίησα δύο πράγματα: πρώτον, ότι δεν αποτελώ το κέντρο του κόσμου. Και να φύγω από τη ζωή, ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει χωρίς εμένα. Και δεύτερον, ότι θέλω να αδράχνω την ημέρα».