Ο Νίκος Αναδιώτης, που συνεργάστηκε με τον Τόμας Πρωτόπαπα στους “Βασιλιάδες”, προκαλεί συγκίνηση, μιλώντας για την απώλειά του σε τροχαίο δυστύχημα.
Στις 17 Μαρτίου 2013, ο 25χρονος Τόμας Πρωτόπαπας είχε ένα φρικτό τροχαίο και σχεδόν δύο μήνες μετά, στις 21 Μαΐου, δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη για ζωή.
Όπως υπογράμμισε ο Νίκος Αναδιώτης, σε συνέντευξή του στο gossip-tv, «πέρασαν 11 χρόνια από την πρώτη μου και ενδεχομένως πιο επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, στην οποία συμμετείχα, στους «Βασιλιάδες». Μια συνεργασία, η οποία θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό για πολλούς λόγους. Αφενός γιατί ήταν η πρώτη μου επιτυχία, έπειτα επειδή συνεργάστηκα με πολλούς και ήδη καταξιωμένους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και ένας ακόμη λόγος ο οποίος με κάνει να χαίρομαι που συμμετείχα σε αυτή τη σειρά ήταν που τους γνώρισα, συνδέθηκα μαζί τους και για πολλά χρόνια κάναμε παρέα και έχουμε περάσει όμορφες στιγμές. Βεβαίως ανθρωπίνως αν το σκεφτούμε και το αντιληφθούμε περισσότερο, ο λόγος ο οποίος οι «Βασιλιάδες» θα είναι πάντα στη ψυχή μου είναι γιατί είχα κάνει φίλο έναν «βασιλιά», που πια δεν τον χαίρομαι στη ζωή, γιατί δεν τον έχουμε πλέον κοντά μας και μιλάω για τον Τόμας Πρωτόπαπα».
Και συμπληρώνει ο ηθοποιός «ένα παιδί που ακόμη είναι στην καρδιά μου και στη δική μου, αλλά και στην καρδιά της συζύγου μου, της Βασιλικής. Κάναμε πολλή ωραία παρέα όλοι μαζί. Ένα παιδί με τόσο καλή καρδιά, πολύ χιούμορ και από μια υπέροχη οικογένεια. Θα ήμασταν ακόμη φίλοι όμως τα σχέδια δεν τα ορίζουμε εμείς στη ζωή μας. Έτσι κι ο Τόμας μπορεί να μην είναι πια μαζί μας, αλλά πιστεύω ότι ο Θεός τον έχει κοντά του. Έφυγε άδικα, δεν προκάλεσε το θάνατό του. Νόμιμα σταθμευμένος, ένας άλλος άνθρωπος χτύπησε το αυτοκίνητό του. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή, είχε νοσηλευτεί στην εντατική για αρκετό καιρό και πηγαίναμε κάθε μέρα. Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, αλλά ήμασταν εκεί, γιατί το νιώθαμε. Παρηγορούσαμε τους γονείς του, την πολυαγαπημένη γιαγιά του. Οι μέρες πέρασαν, ο οργανισμός του Τόμας δεν άντεξε, υπέκυψε στα τραύματά του. Εγώ είχα πάντα μια ελπίδα, αλλά μετά από καιρό κατάλαβα ότι δεν υπήρχε ούτε αυτή».
Και κατέληξε ο Νίκος Αναδιώτης «τα χρόνια έχουν περάσει, το συναίσθημα έχει λίγο καταλαγιάσει. Κι επειδή ακόμη οι μέρες είναι Αναστάσιμες, είμαστε λίγο μετά το Πάσχα, το μήνυμα της Ορθοδοξίας είναι «Χριστός Ανέστη». Ο θεός μας, είναι μόνο καλοσύνη, ξέρει πολύ καλύτερα το δικό μας καλό, γιατί η αγάπη του για εμάς είναι τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε να τη διανοηθούμε, επομένως έχω εμπιστοσύνη στο Χριστό γιατί ξέρει καλύτερα. Θέλησε να τον πάρει μαζί του, για να σώσει την ψυχή του. Αυτό είναι ό, τι πιο παρήγορο για μένα. Αυτό πιστεύω και θέλω να ευχηθώ στους γονείς, να τους χαρίζει δύναμη και να τους απαλύνει τον πόνο που θα έχουν για πάντα μετά την απώλεια του παιδιού τους».
Τις αντιρρήσεις του σχετικά με την εφαρμογή του νομοσχεδίου για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, εξέφρασε ο Νίκος Αναδιώτης.
«Στις 15 Φεβρουαρίου 2024 η Πολιτεία έλαβε μια πολύ επικίνδυνη απόφαση, που νομίζω ότι θα μετανιώσουμε πικρά ως κοινωνία. Πήρε μπαλτά για να θεραπεύσει έναν πονοκέφαλο. Έφερε μια σύγχυση χωρίς προηγούμενο, για το ιδανικό πρότυπο της οικογένειας που θέλουμε να διδάξουμε και να μεταδώσουμε στα παιδιά μας. Το κυριότερο όμως είναι ότι στέρησε σε πολλά παιδιά τη δυνατότητα να μεγαλώσουν με πατέρα και μητέρα. Ποιος ρώτησε τα παιδιά; Ποιος αναλαμβάνει τέτοια ευθύνη; Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη», δήλωσε ο Νίκος Αναδιώτης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Espresso».
Έπειτα, πρόσθεσε: «Είναι φοβερό να νομοθετεί κανείς αλλαγές που θα αλλάξουν ριζικά τον τρόπο ζωής και τον ψυχισμό αθώων και αδύναμων υπάρξεων, κάνοντας πειράματα χωρίς σταθερές επιστημονικές βάσεις. Προτού κάνουμε τα παιδιά πειραματόζωα, δεν θα έπρεπε να έχουμε σιγουρευτεί για όλες τις έρευνες που θα μπορούσαν να έχουν γίνει; Κάποιες έρευνες που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας έδειξαν επηρεασμό στην ταυτότητα φύλου και στον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών αυτών, που είναι πιθανότερο να είναι ομοφυλοφιλικός. Ακόμα κι αν υπάρχουν κι άλλες έρευνες που δεν δείχνουν έντονα ευρήματα, πώς παίρνουμε την ευθύνη και το ρίσκο να κλείσουμε τα μάτια σε αυτή την πλευρά των επιστημόνων;».