Κόντρα έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε δύο καλλιτέχνες, τον Πασχάλη και τον Τόνι Σφήνο.
Αφορμή στάθηκε μία δήλωση του Πασχάλη στην εκπομπή της ΕΡΤ «Αυτός και ο Άλλος» για τον Τόνι Σφήνο.
«Αυτό που παρουσιάζει ο Τόνι Σφήνος είναι δικό του, δεν δείχνει την εικόνα της εποχής του ’70. Παρότι είναι εξαιρετικός σε αυτό που κάνει και έχει πολύ επιτυχία και περνάει ο κόσμος ωραία στα προγράμματά του, εμένα δεν μου αρέσει, γιατί μου φαίνεται ότι γελοιοποιεί την εποχή», είχε πει ο Πασχάλης.
Από την πλευρά του ο Τόνι Σφήνος θέλησε να απαντήσει στον καλλιτέχνη με μία ανάρτηση μέσω του προσωπικού του λογαριασμό στο Facebook.
«Εξ’ αφορμής των όσων ειπώθηκαν στην εκπομπή “Αυτός και ο Άλλος” στην ΕΡΤ1, θα ηθελα να διευκρινήσω τα εξής:
Αγαπητέ συνάδελφε Πασχάλη, επειδή φαίνεται ότι δεν έχεις καταλάβει ακριβώς τι πρεσβεύει ο Τόνι Σφήνος, μπορώ να σε βοηθήσω.
Η περσόνα του Τόνι εμπνέεται από την εποχή όχι μόνο των ’60s και ’70s, αλλά και των ’80s, ’90s, ακόμη και την σημερινή. Με έναν τρόπο και ένα ιδιαίτερο στιλ παρουσιάζει ένα show, το οποίο έχει καταστεί μοναδικό στην Ελλάδα.
Το ντύσιμο είναι της εποχής (καμπάνες, γιακάδες, χτενίσματα, φανταχτερά χρώματα, κλπ), όπως ήταν η μόδα τότε και όπως τόσο εκκεντρικά ντύνονταν και αποτέλεσαν έμπνευση τεράστιοι καλλιτέχνες και διεθνή σταρ. Βλέπε Tom Jones, Elvis, David Bowie, Mick Jagger, Rafaela Cara, ABBA, και τόσα μα τόσα συγκροτήματα disco.
Ας μην ξεχνάμε και τον ελληνικό κινηματογράφο, όπου το στιλ της εποχής του ’60 αποτυπώνεται περίτρανα στα πουκάμισα του Κωνσταντάρα (τι30 τι40 τι50), στα παντελόνια του Παράβα (μάγκας με το τρίκυκλο), στον Σειληνό, στον Γεωργίτση, στον Μεταξόπουλο, ακόμη και στον Εξαρχάκο στην Παριζιάνα (καταπληκτικό στιλ στον μίστερ μούσμουλα!)και άλλοι τόσοι πολλοί…
Γίνομαι αναλυτικός, ψάχνοντας να βρω που έγκειται η γελοιοποίηση που αναφέρεις. Συνεχίζω: Τα τραγούδια της εποχής εκείνης με σαφείς επιρροές κυρίως από την ιταλική μουσική βιομηχανία, όπως γνωρίζεις πολύ καλά από προσωπική σου εμπειρία, επανεκτελούνται χωρίς αλλαγές, χωρίς μουσική αλλοίωση, ούτε αλλαγή των στίχων. Τραγουδάμε τα τραγούδια όπως και τότε. Ο ήχος έχει μόνο αλλάξει, μιας και τότε παίζαμε με φαρφίσες και λαμπάτους ενισχυτές, ενώ τώρα τα περισσότερα είναι ηλεκτρονικά όργανα. Και πάλι, όμως, ψάχνουμε να είμαστε πιστοί στον ήχο και στο μουσικό παίξιμο του τότε, συνεπώς ούτε εδώ υπάρχει γελοιοποίηση. Για να δούμε μήπως στο στήσιμο, στο λέγειν, στον χαρακτήρα του Τόνι;;
Ο Σφήνος είναι ένας καζανόβας εποχής, χορεύει, γελάει, φλερτάρει τα κορίτσια χωρίς να τα προσβάλει, πάντα με τακτ και με ωραίο τρόπο, χωρίς να φέρνει κανέναν σε δύσκολη θέση. Αν είχες ξαναέρθει από το 2012 στο Γκάζι που τόσο όμορφα θυμάσαι και με τόσο ζόρι σε ανέβασα στη σκηνή, θα το ήξερες!! Αφού λέγαμε τα τραγούδια σου, δεν θα σε ανεβάζαμε να τα τραγουδήσεις μαζί μας; Θα ήταν ντροπή.
Όποτε για να έρθω στα λόγια σου, αυτό που παρουσιάζω εννοείται ότι είναι δικό μου. Για αυτό ακριβώς ΔΕΝ θέλω να δώσω την εικόνα της δεκαετίας του ‘70 και της ποπ και ροκ παγκόσμιας τότε κουλτούρας. Απλά δανείζομαι στοιχεία της, τραγούδια της, ατάκες της, παντελονάκια και πουκαμισάκια της, για να ταξιδέψω στην επόμενη δεκαετία και από εκεί στην επόμενη με μία ενεργή μουσική μπάντα που διασκεδάζει μαζί μου, χορεύει μπροστά δίπλα μου, με τραγουδίστριες και ηθοποιούς.
Δυστυχώς, φίλε Πασχάλη, θα διαφωνήσω μαζί σου και αναντίρρητα έχεις κάθε δικαίωμα να μην σου αρέσει ένα αποτέλεσμα, να μην είναι του γούστου σου. Δεν έχεις, όμως, το δικαίωμα να λες δημόσια και να εκθέτεις την δουλειά όχι μόνο την δική μου, αλλά και των μουσικών, χορευτών, τραγουδιστών, ενδυματολόγου, λέγοντας ότι γελοιοποιούμε μία εποχή.
Ο Τονι Σφήνος φέρνει τα τραγούδια, το στιλ και το άρωμα των δεκαετιών από το ’60 μέχρι και σήμερα με έναν αγνό και προσιτό τρόπο στο κοινό, που τον έχει αγκαλιάσει με αγάπη, με αποτέλεσμα τα τραγούδια σου και τα τραγούδια του Τζορντανέλλι και των Charms, Ιdols, Tουρνά, Αργυράκη, Μπίγαλη, Πωλίνα, Χαριτοδιπλωμένου και τόσων άλλων καλλιτεχνών να τα μοιράζομαι στη σκηνή μαζί τους και η νεολαία από κάτω να τα ξέρει και να τα τραγουδά.
Εγώ 12 χρόνια συνεχίζω με το ίδιο πάθος και μεράκι τις συναυλίες και τις εμφανίσεις μου και ελπίζω να φτάσω τα 55 δικά σου!
Όπως είπε και ο Γκαίτε, ένας ευφυής άνθρωπος τα βρίσκει σχεδόν όλα γελοία, ένας σοφός σχεδόν τίποτα».