Ο Νίκος Παπαναστασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936 και είναι Έλληνας συνταξιούχος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Διακρίθηκε σε ρόλους νεαρού δανδή, ενώ πρωταγωνίστησε και σε γνωστές τηλεοπτικές διαφημίσεις κατά τη δεκαετία του ’80.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Καρόλου Κουν και της σχολής του Κώστα Μιχαηλίδη. Κατά τη διάρκεια της χούντας της 21ης Απριλίου συνελήφθη και βασανίστηκε. Από τον γάμο του είχε αποκτήσει δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
Ο Νίκος Παπαναστασίου σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μιχαηλίδη και το 1960 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με την ταινία «Ερωτικά παιχνίδια». Συμμετείχε στις ταινίες «Λαγοπόδαρο», «Κορίτσια για φίλημα», «Άνθρωπος της καρπαζιάς», «Ο Νάνος και οι Εφτά Χιονάτες» και πολλές ακόμη. Την εποχή της Χούντας φυλακίστηκε επειδή φώναξε συνθήματα κατά της δικτατορίας στην κηδεία του Γιώργου Παπανδρέου. Όπως είχε αποκαλύψει ο ηθοποιός: «Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου το ότι έκανα φυλακή, ότι βγήκα στο δρόμο και φώναξα για τη Δημοκρατία και φώναξα ‘‘κάτω η Χούντα’’. Είχα δικαστεί τρία χρόνια, αλλά με βγάλανε στα δυόμισι. Ήταν σκληρά χρόνια, αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος και ευτυχισμένος….
Το κοινό τον αναγνωρίζει ως Παπα-Σούζα, Αγκαλίτσα και Λαλάκη τον Εισαγόμενο, μέσα από τα αντίστοιχα φιλμ που εκτοξεύουν τη δημοφιλία του. Στο μεταξύ στην Ελλάδα κυριαρχεί η βιντεοκασέτα και ο αγαπημένος ηθοποιός συνεχίζει την πορεία του μέσα από παραγωγές που δεν συμβαδίζουν με το σπουδαίο ταλέντο του. Παρά το γεγονός ότι έχουν επιτυχία, ποιοτικά δεν μοιάζουν να είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικές των δυνατοτήτων του. Όπως, άλλωστε, συνέβη και με πολλούς άλλους ηθοποιούς εκείνης της περιόδου.
Ο Νίκος Παπαναστασίου γεννιέται το 1936 στην Αθήνα. Πριν καλά καλά το καταλάβει, περνά τις εισαγωγικές εξετάσεις στη σπουδαία Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όπου θα μάθει τα μυστικά της υποκριτικής τέχνης. Το χαρτί του ηθοποιού θα το πάρει τελικά από τη Δραματική Σχολή του Μιχαηλίδη, αν και λίγη σημασία έχουν όλα αυτά για την καριέρα του.
Η οποία θα ξεδιπλωθεί σύντομα στο θέατρο, παίζοντας δίπλα στον μεγάλο Θανάση Βέγγο και τα άλλα ιερά τέρατα του σανιδιού. Πριν τον ανακαλύψει νωρίς νωρίς και ο ελληνικός κινηματογράφος…
Ο Νίκος Παπαναστασίου, που έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό το 1984 με την κωμωδία «Λαλάκης ο εισαγόμενος» και τη διαφήμιση «Ο Επιμένων ελληνικά», ζει απομονωμένος σε ένα ορεινό χωριό, μετά την αυτοκτονία της κόρης του.
Το 1984 ο Νίκος Παπαναστασίου πρωταγωνίστησε η κωμωδία «Λαλάκης ο εισαγόμενος», που βασίστηκε στη διαφήμιση για την εκστρατεία με σύνθημα «Ο Επιμένων ελληνικά». Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα είχε μπει στον ΕΟΚ και οι Έλληνες διακατέχονταν από ξενομανία. Για την ενίσχυση της ελληνικής αγοράς, οργανώθηκε εκστρατεία επικοινωνίας με σκοπό να προωθηθούν τα ελληνικά προϊόντα. Πρωταγωνιστής ήταν ο Παπαναστασίου με ατάκες που εκείνη την εποχή τον έκαναν πασίγνωστο στο κοινό: «Και ο πρώτος ε;. Παπούτσι εισαγωγής, 11 χιλιάρικα σκίζει, πουκάμισο, μπουφανάκι; εισαγωγής… Μοντελάκι ο δικός σου έτσι; Τσιγάρο; Εισαγόμενο! Παφ και τάληρο! Σκέτο Τέξας!».
Ο δημοφιλής κωμικός Νίκος Παπαναστασίου, που υποδύθηκε τον «Παπασούζα», κινδύνεψε να καεί όταν το ράσο που φορούσε έπιασε φωτιά. «Σώθηκα από τον πυροσβεστήρα που άνοιξε ένας συνάδελφος. Από τον πανικό υπέστην έγκαυμα στο δεξί μου πόδι. Θα καιγόμουνα σαν τη… Ζαν Ντ’ Αρκ» είχε εξομολογηθεί με τρόμο ο ηθοποιός.
Σύμφωνα με το σενάριο, οι μαθητές είχαν βάλει… μαστουρολίβανο στο λιβανιστήρι με αποτέλεσμα να αρχίσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι να ζαλίζονται. Ανάμεσά τους και ο Παπασούζας που αντί για ψαλμωδίες, λέει… βωμολοχίες. Η εξέλιξη της σκηνής απαιτεί μια… σκανταλιά από τον βοηθό του κυλικείου, ο οποίος πλησιάζει κρυφά και βάζει φωτιά με το κερί που κρατάει στο ράσο του παπά. Κάνουμε λοιπόν πρόβα γι’ αυτή τη σκηνή και το ράσο που φορούσε ο Παπαναστασίου -το οποίο ήταν από νάιλον- αρχίζει να λαμπαδιάζει…» είχε πει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης Όμηρος Ευστρατιάδης.
Βλέποντας τη φωτιά να θεριεύει στο ράσο του Νίκου Παπαπαναστασίου και ακούγοντας τις κραυγές του ηθοποιού ότι καίγεται στην πραγματικότητα, ένας εργαζόμενος έθεσε σε λειτουργία τον πυροσβεστήρα και άρχισε να περιλούζει με λευκή σκόνη όχι μόνο τον… φλεγόμενο κωμικό, αλλά και όλους τους συναδέλφους του και τους τεχνικούς που βρισκόντουσαν γύρω του.
«Εκτός από τον Νίκο Παπαναστασίου, η Ελένη Φιλίνη, ο Νίκος Σταγόπουλος, ο Αίας Μανθόπουλος και πολλοί άλλοι ηθοποιοί, ακόμα και εγώ, γίναμε… κάτασπροι. Αν είχαμε ανοιχτές τις κάμερες -και δεν δημιουργούταν ο πανικός με τη φωτιά που παραλίγο να κάψει τον Νίκο- θα κάναμε μια σκηνή που θα έβγαζε απίστευτο γέλιο» είχε συμπληρώσει το 2010 διακωμωδώντας την κατάσταση ο Όμηρος Ευστρατιάδης.
Ο Νίκος Παπαναστασίου έχει απομονωθεί σε ένα ορεινό χωριό στο νομό Φωκίδας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η 22χρονη κόρη του ηθοποιού, Εύα αυτοκτόνησε το 2011 και ο θάνατός της βύθισε στο απόλυτο πένθος την οικογένειά της.
Σήμερα, εκείνο που προτιμά ο ηθοποιός να κάνει είναι να διαβάζει μπροστά στο τζάκι, να κάνει ποδήλατο, να πίνει καφέ στην πλατεία του χωριού και ενίοτε να κάνει και τζόκινγκ, μιας και του αρέσει πολύ να αθλείται. Ελάχιστα βγαίνει από το πετρόχτιστο σπίτι του στο χωριό, προτιμώντας να ζει μια ήρεμη ζωή.
Για την αυτοκτονία της κόρης του είχε μιλήσει λέγοντας: «Πήρε, δυστυχώς, όλη τη σακούλα με τα χάπια που μας είχε δώσει ο γιατρός για την πάθησή της (βουλιμία). Κατά τις δώδεκα και μισή τη νύχτα, η πρώην σύζυγός μου άκουσε ένα θόρυβο. Άκουσαν να πέφτει η Εύα και όταν μπήκαν την είδαν να σπαρταράει στο πάτωμα. Η Εύα πήγε στο δωμάτιό της στις πέντε το απόγευμα και άρχισε την “τελετή”. Πήρε μεγάλη ποσότητα χαπιών και δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό η πρώην σύζυγός μου που ήταν στο διπλανό δωμάτιο και διάβαζε το μικρό μας γιο. Σκεφτείτε πόση ώρα πάλευε ο οργανισμός της. Όταν με φωνάξανε και πήγα στο σπίτι, μετά από δέκα λεπτά ήρθε το ασθενοφόρο. Τέσσερις ώρες στο Ασκληπιείο Βούλας βρίσκονταν από πάνω της δεκαπέντε γιατροί. Αν την προλαβαίναμε στην αρχή, θα της κάναμε μια πλύση στομάχου και θα σωνόταν το κορίτσι μας. Πήγε η κορούλα μου τσάμπα και βερεσέ».
Εμείς, του ευχόμαστε δύναμη και κανείς άλλος άνθρωπος να μην υποστεί το θάνατο του παιδιού του.