Ο Νίκος Κουρής γεννήθηκε στην Αθήνα.Φοίτησε στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του θεατρικού οργανισμού Μορφές (θέατρο Εμπρός).
Με τη Νέα Σκηνή και τον Λευτέρη Βογιατζή συνεργάστηκε στις παραστάσεις: «Καθαροί πια», «Σε σας που με ακούτε», «Το σχολείο των γυναικών», «Αντιγόνη». Με το θέατρο Εμπρός: Γυάλινος Κόσμος.
Της: Έπη Τρίμη
Με το θέατρο του Νότου (Αμόρε): «Τορκουάτο Τάσσο», «Τουρκαρέ», «Βερενίκη», «Σάρα Σάμσον». Με το Εθνικό Θέατρο: «Ορέστεια», «Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ», «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης», «Ο κλήρος του μεσημεριού», «Πέρσες». Με το Κ.Θ.Β.Ε.: «Η φυγή» και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας: «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».
Στον κινηματογράφο έχει πρωταγωνιστήσει στις ταινίες των Νίκου Παναγιωτόπουλου: «Αυτή η νύχτα μένει», «Beautiful people», Πάνου Κούτρα : «Αληθινή ζωή», Θάνου Αναστόπουλου: «Όλο το βάρος του κόσμου», Σύλλα Τσουμέρκα: «Βροχή», ενώ στην τηλεόραση έχει στο ενεργητικό του τα: «Γη και Ουρανός», «Ίχνη», «Αληθινές ιστορίες», «Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα», «4».
Το πρόβλημα υγείας
Ο Νίκος Κουρής μίλησε για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει από μικρός, καθώς όπως αποκάλυψε, είναι διαβητικός από 13 χρονών. Ο Νίκος Κουρής αναφέρθηκε στο πώς τον αντιμετώπιζαν όλοι τότε, το 1987, ενώ έστειλε το δικό του μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. «Για πρώτη φορά θα το πω δημόσια αυτό και το διάλεξα να το κάνω, όχι επειδή είναι κάτι σημαντικό, αλλά επειδή έχει σημασία να το πω. Εγώ έχω ένα πρόβλημα υγείας, είμαι διαβητικός και δεν το έχω πει δημόσια ποτέ. Δεν ήθελα να το πω για κάποιο λόγο δικό μου, προσωπικό. Νομίζω ότι τώρα είναι η ώρα να το κάνω γιατί πια καταλαβαίνω από περιστατικά της ζωής μου ότι έχει νόημα κάποιος άνθρωπος που πετυχαίνει κάτι.
Όταν εγώ το έπαθα αυτό στα 13 μου, το 1987, ήταν σαν να είσαι τελειωμένος. Τα μυαλά των ανθρώπων ήταν τόσο πίσω που νόμιζες ότι αν είσαι διαβητικός, πρέπει να μπεις στο σπίτι ως άτομο με ειδικές ανάγκες και να μην κάνεις τίποτα στη ζωή σου. Υπήρχε αυτή η μεγάλη παρεξήγηση ότι ο διαβητικός είναι αυτός που πεθαίνει ή που έχει ζάχαρο και δεν μπορεί να φάει τίποτα», ανέφερε ο Νίκος Κουρής, ο οποίος φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Του Κουτρούλη ο γάμος». «Αυτό που έχω εγώ είναι ένα μεταβολικό σύνδρομο, ένα αυτοάνοσο νόσημα. Κάνω ενέσεις ινσουλίνης σε καθημερινή βάση. Όσοι έχουμε διαβήτη θα το πολεμήσουμε. Όσοι είναι δίπλα μας πρέπει να είναι διακριτικά παρόντες. Δεν πρέπει να αισθάνεσαι καημένος. Το καλύτερο πράγμα που μου έτυχε είναι αυτό. Είναι η πιο μεγάλη μου δύναμη το ότι είμαι διαβητικός», πρόσθεσε.
Η Έλενα είναι σαν να κατέβηκε μια νεράιδα από αλλού και να κάθισε δίπλα μου
“Η ευαισθησία της είναι ως τον τελευταίο πόρο της. Παράλληλα είναι πολύ υπεύθυνη. Πράγματι πιστεύω ότι εκείνη είναι ο καλλιτέχνης στο σπίτι μας. Καλλιτέχνης της ζωής. Δεν έχει όμοιό της. Ξέρει πιάνο, χορό, κι ενώ τα ξέρει όλα τέλεια, είναι σαν να μην το ξέρει η ίδια. Έτσι το αντιμετωπίζει. Έτσι είναι η φύση της. Δεν είμαι σίγουρος αν με θαυμάζει -εγώ τη θαυμάζω πιο πολύ. Παράλληλα είναι τόσο παιδί, τόσο απρόβλεπτη στο πως θα δει κάτι. Εγώ είμαι πιο αυστηρός και με τον εαυτό μου αλλά και πολύ πιο απόλυτος. Όχι, δεν με ισορροπεί αλλά εμένα δεν μου αρέσει η ισορροπία, δεν την πιστεύω. Πιστεύω σε ό,τι έχει ενδιαφέρον» έχει δηλώσει ο ηθοποιός Νίκος Κουρής για την σύζυγό του σε συνέντευξή του.
Ο ρόλος του πατέρα
Όσο για τον ωραιότερο ρόλο της ζωής του, αυτόν του πατέρα, ο Νίκος Κουρής είχε δηλώσει: «Με το παιδί έχω αλλάξει ματιά συνολικά στη ζωή μου. Αναγκαστικά αλλάζεις. Ξέρεις, είναι τελείως διαφορετικό το γεγονός ότι νομίζεις ως ενήλικος πως το παιδί δεν καταλαβαίνει πράγματα και ξεχνάς ότι υπήρξες παιδί και αντιμετωπίζεις το παιδί ως έναν άνθρωπο που δεν σκέφτεται όπως εσύ. Οπότε, δεν χρειάζεται να του φορτώνεις πράγματα που δεν ξέρει. Πρέπει εσύ να ξεχάσεις μερικά πράγματα που σε έχουν φορτώσει για να επικοινωνήσεις με τα παιδιά». Να θυμίσουμε πως είναι παντρεμένος με την χορεύτρια Έλενα Τοπαλίδου.
Είμαι ένας άνθρωπος πολύ δύσκολος, κλειστός, κομπλεξικός, απόλυτος
“Μέχρι πρότινος είχα πολλά ανοιχτά θέματα. Πλέον, έχω κατακτήσει μια μεγαλύτερη ισορροπία. Είμαι πολύ πιο ανοιχτός και πιο ήρεμος γιατί είμαι πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου. Στη σκηνή – όσο και στη ζωή – είμαι πολύ πιο ελεύθερος. Εξάλλου, στο μυαλό μου η σκηνή ήταν πάντα ένας τόπος για να σε ελευθερώνει – με την έννοια ότι κανείς αλιεύει εκεί άγνωστα πράγματα για τον εαυτό του”, είχε δηλώσει ο Νίκος Κουρής. Επίσης ο ηθοποιός είχε πει: “Υπήρξα κάποιες φορές επιδεικτικός. Αλλά γενικά, έχω περάσει τη ζωή μου πολύ σιωπηλά, κάτω από το τραπέζι. Δεν μου αρέσει να κάνω φασαρία”.
Παλιά έπαιρνα τον εαυτό μου σοβαρά σε βαθμό κακουργήματος
“Πολύ μαυρίλα, εγωισμό, ναρκισσισμό, εσωτερικότητα, ρομαντισμό, πολλά κόμπλεξ, πολύ θυμό, χάσιμο, ολοκληρωτική έλλειψη αυτοπεποίθησης. Επειδή είχα προβλήματα υγείας και παράλληλα ψυχικά προβλήματα είχα κάθε λόγο να πάω προς τα εκεί. Φυσικά και από τότε έχω κάνει τεράστια διαδρομή χωρίς – από την άλλη να έχουν αλλάξει πολλά. Είμαι το ίδιο υλικό μόνο που τώρα ξέρω κάποια πράγματα παραπάνω, κάποια πράγματα δεν τα επιτρέπω στον εαυτό μου, με κάποια άλλα γελάω πολύ και ξενερώνω, τα κοροϊδεύω. Έμαθα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου· αυτή είναι μεγάλη ιστορία: Να μην παίρνεις σοβαρά τον εαυτό σου. Παλιά έπαιρνα τον εαυτό μου σοβαρά σε βαθμό κακουργήματος, είχε πει ο Νίκος Κουρής..
