Ο καρκίνος όχι μόνο δεν αξίζει πλέον τον τίτλο της «επάρατης νόσου», αλλά έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε μερικές δεκαετίες μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπίζεται ως ένα απλό, χρόνιο νόσημα!Η πρόοδος εναντίον του καρκίνου ασφαλώς δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο…
Της: Έπη Τρίμη
Υπολογίζεται πως παγκοσμίως, το 7% του πληθυσμού είναι επιζήσαντες, δηλαδή έχουν νικήσει τον κακοήθη όγκο που κάποτε παρουσίασαν. Να θυμάστε ότι η πρόληψη του καρκίνου θα πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος όλων των ανθρώπων καθώς δεν ξεχωρίζει διασημότητες και ασημότητες. Μην ξεχνάτε πως ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου αυξάνεται λόγω πολλών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένου γονιδιακών, περιβαλλοντικών παραγόντων αλλά και των συνηθειών του κάθε ατόμου.
Ας δούμε 10 διάσημους Έλληνες που πάλεψαν γενναία με τον καρκίνο και βγήκαν νικητές.Και βάζουμε το «νίκησαν» εντός εισαγωγικών γιατί δεν θέλουμε να τους κατηγοροποιούμε σε νικητές και ηττημένους. καθώς δεν υπάρχουν φυσικά ταμπέλες αλλά οργανισμοί και άνθρωποι με διαφορετική ψυχολογία, προβλήματα υγείας κλπ.
«Μου είπαν ότι έχω καρκίνο και θα κάναμε εξέταση να δούμε πόσο έχει προχωρήσει, αν έχει κάνει μετάσταση. Έχω μάθει να είμαι έτοιμος για όλα. Έπιασα το γιο μου, του είπα τι έχω και μιλήσαμε». Με αυτά τα λόγια ο Σπύρος Παπαδόπουλος είχε περιγράψει το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε όταν αφαίρεσε το νεφρό του και από το οποίο βγήκε νικητής.
«Ο φόβος και η κατήφεια κάνει πολύ κακό στην υγεία. Η γενναιότητα και η ψυχραιμία σε βοηθάει πολύ. Έκανα ότι μου είπαν οι γιατροί. Είχα δύο τροχαία με τη μηχανή και ήμουν σίγουρος ότι θα πεθάνω. Σκεφτόμουν τι θα γίνει με το παιδί» έχει πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Σπύρος Παπαδόπουλος σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής για την δική του μάχη με τον καρκίνο.
«Είμαι τρομερά προετοιμασμένος και για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Κι ο γιος μου είναι σαν κι εμένα. Ήταν κοντά μου συνέχεια. Κάναμε καλαμπούρια και πλάκες», συμπλήρωσε ο ηθοποιός και παρουσιαστής.
«Δεν φοβήθηκα. Οι γιατροί δεν το πιστεύανε, νόμιζαν ότι υποκρίνομαι. Ένας λόγος που πήγα πολύ καλά ήταν ο ψυχολογικός».
Όσο για την απόφασή του να μιλήσει δημόσια για την ασθένεια είπε ότι το έκανε επειδή δεν του αρέσει στην ελληνική κοινωνία ο φόβος των ανθρώπων να μη μαθευτεί πως πάσχουν από καρκίνο εξηγώντας πως είναι λάθος χειρισμός.
Το καλοκαίρι του 2010 η Γωγώ Μαστροκώστα μίλησε για την περιπέτειά της με τον καρκίνο του μαστού. Ήταν μόλις λίγα 24ωρα μετά τη γέννηση τής κόρης της όταν η γνωστή γυμνάστρια – παρουσιάστρια διαπίστωσε ότι υπήρχε πρόβλημα με τον θηλασμό του μωρού της και είχε πόνους στο στήθος. Η διάγνωση έδειξε καρκίνο στο στήθος. Ακολούθησαν ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες και ειδική φαρμακευτική αγωγή, καθώς και δύο ταξίδια στο εξωτερικό. Όμως τα κατάφερε.
«Ένα κομμάτι το οποίο με πληγώνει είναι ότι δεν χάρηκα τις πρώτες στιγμές με το παιδί μου. Είναι ένα κομμάτι το οποίο το έχασα. Η γέννηση και ο καρκίνος έγιναν ταυτόχρονα. Και δεν μπορείς, γιατί πρέπει να έχεις όλες τις δυνάμεις σου να ανταπεξέλθεις στον Γολγοθά που ξεκινάει. Ίσως αυτό ήταν το τίμημα για να έρθει στη ζωή η κόρη μου», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της ενώ είχε προσθέσει: «Εγώ δεν κατάφερα να δω κάτι καλό μέσα από αυτή την ιστορία, ούτε να πω ότι με άλλαξε σαν άνθρωπο και πλέον θεωρώ πως η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Πάντα το πίστευα αυτό για την ευτυχία, συγγνώμη. Το μόνο καλό είναι ότι μπορώ να βοηθάω άλλες γυναίκες, ακόμα και μόνο με την εικόνα μου».
Η Γωγώ Μαστροκώστα σε όλο αυτό τον αγώνα είχε δίπλα της τον Τραιανό Δέλλα, τον οποίο αποκαλεί τον δικό της άγγελο.
«Κι ας μην είχα μαλλιά, κι ας μην ήμουν καλά, για τον Τραϊανό ήμουν θεά. Μακάρι όλες οι γυναίκες να είχαν έναν σύντροφο σαν τον δικό μου».
Ο έγκριτος δημοσιογράφος μιλώντας σε εβδομαδιαίο περιοδικό αποκάλυψε πως «τον καρκίνο ούτε τον φοβήθηκε, ούτε τον υποτίμησε».
«Ναι, είχα ένα μικρό καρκινάκι. Το ανακάλυψα, έκανα βιοψία και το προλάβαμε. Ήταν δύσκολο. Ήταν στον θυροειδή» είπε και συνέχισε:
«Την χαρά και την λύπη πρέπει να ξέρεις να τις βιώνεις χωρίς ακρότητες. Ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας το βίωσα εντελώς μόνος. Στην οικογένειά μου είπα την αλήθεια ήρεμα. Δεν έκανα ανακοινώσεις του τύπου “Πεθαίνω αύριο”. Τώρα είμαι καλά. Ήταν επώδυνο. Εδώ συμβαίνει κάτι απλό και λες “αμάν”! Έχω βιώσει πολλές ανάλογες καταστάσεις με αγαπημένους μου ανθρώπους. Στην ζωή πρέπει να τα περιμένεις όλα».
«Τον καρκίνο τον φοβήθηκα. Δεν τον υποτίμησα, αλλά τον αντιμετώπισα με δυνατή ψυχολογία. Δεν ξέρω πώς θα λειτουργούσα αν δεν είχα δουλειά. Θέλουν θάρρος αυτές οι καταστάσεις».
Για την δική της μάχη με τον καρκίνο έχει μιλήσει η ηθοποιός Κάτια Νικολαΐδου έχοντας δηλώσει: «Εκτιμάω κάθε μέρα που ξυπνάω. Δίνω ουσία σε πράγματα που δεν έβλεπα πριν. Είμαι πολύ ευτυχισμένη με απλά πράγματα. Δεν μ’ αρέσει να κρατάω κακίες. Νιώθω ότι κάνει κακό στο κάρμα μου».
«Είπα δεν πεθαίνω από αυτό. Όταν μου είπαν ότι θα σου πέσουν τα μαλλιά για έξι μήνες, έβαλα τα κλάματα. Λέω πρέπει να δουλέψω. Μου λένε …περούκες» είπε και συνέχισε:
«Πήγαινα κανονικά στα γυρίσματα, καραφλή και έβαζα την περουκίτσα μου. Κάναμε γυρίσματα στη Σαντορίνη και κυκλοφορούσα βαμμένη με την περούκα και θυμάμαι βγαίνει ένας κύριος από ένα χρυσοχοείο και λέει: «Κορίτσι μου, βγάλε την περούκα! Είσαι πιο ωραία καραφλή» είχε εξομολογηθεί η ηθοποιός σε τηλεοπτική της συνέντευξη. Ωστόσο αποκάλυψε πως ο σύζυγός της αποφάσισε εκείνη την περίοδο να φύγει από τη ζωή της κάτι που της στοίχισε περισσότερο και από την ασθένεια.
«Αισθάνθηκα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, όταν έμαθα ότι πάσχω από καρκίνο του μαστού», ήταν τα λόγια της Χαρούλας Αλεξίου. Και συνέχισε λέγοντας: «Με την ανακοίνωση της νόσου το σοκ είναι μεγάλο και κρατάει αρκετά. Βλέπεις τη ζωή σου από την αρχή και ερωτήματα του τύπου: ”Γιατί σε εμένα;”, ”Τι δεν έκανα καλά;”, ”Γιατί το επέτρεψα να συμβεί;”, απασχολούν το μυαλό σου. Γινόμαστε εγωκεντρικές, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε ότι και άλλοι άνθρωποι νοσούν. Οι γυναίκες χρειάζονται βοήθεια για να βγουν από τον πολύ στενό κόσμο τους, να ξαναβρούν τον εαυτό τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους ως μητέρες, σύζυγοι, φίλες, εργαζόμενες».
Στη συνέχεια όμως, βρήκε τη δύναμη να βγει νικήτρια από αυτή τη μάχη. Ένα γεγονός, που επηρέασε θετικά την ψυχολογία της, όπως τόνισε, είναι ότι δεν χρειάστηκε να περάσει την επώδυνη διαδικασία των χημειοθεραπειών και ακτινοβολιών. «Αισθάνομαι τυχερή που το πέρασα τόσο ανώδυνα. Να φανταστείτε ότι ανέβαλα την πρεμιέρα μου μόνο για μια βδομάδα μετά την επέμβαση που έκανα και επέστρεψα και πάλι στην καθημερινότητα μου και στις υποχρεώσεις μου», είπε η Χαρούλα Αλεξίου μιλώντας ανοιχτά για τον προσωπικό της Γολγοθά.
«Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το κακό, όσο ενημερωμένος κι αν είναι. Η είδηση ότι διαγνώστηκε καρκίνος στο στήθος σε χτυπάει σαν κεραυνός. Αλλάζει εντός σου τον ρυθμό του κόσμου. Σε θυμώνει, σε τρομάζει, σε απελπίζει. Απλώνεται γύρω σου ένας γυάλινος θόλος που αφήνει έξω όσα μέχρι τότε ήταν η καθημερινότητά σου. Μετά η ζωή σε τραβάει από το μανίκι κι έτσι πρέπει.
Ανασκουμπώνεσαι και ορμάς κατά πάνω στον εσωτερικό εχθρό. Όταν σου συμβαίνει κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σου συμβαίνει. Αλλά μην αποθαρρύνεστε. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Απλώς οι γύρω σου χρειάζεται να μπορούν και να θέλουν να κολυμπήσουν μαζί σου στην ίδια φορά του χειμάρρου. Αρκεί να είναι εκεί για να σε κρατήσουν μην πέσεις δίνοντας τη μεγάλη μάχη. Η μάχη σε αυτή την περίπτωση είναι πόλεμος. Ιδίως στους δύσκολους καιρούς μας περισσότερο από ποτέ είναι και ένας πόλεμος οικονομικός διαχωρισμών- αποκλεισμών. Πάντοτε όμως θα είναι ένας αγώνας προσωπικός που έχει στρατηγική, έχει τακτική, απώλειες μικρές ήττες, αλλά φέρνει τη μεγάλη νίκη. Τα γεγονότα μετά την είδηση ότι εμφάνισες καρκίνο του στήθους έχουν πολύ πόνο και φόβο. Το σώμα σου εξαθλιώνεται, αλλάζει, χαράσσεται δια βίου.
Για πολύ καιρό η μόνη σου επιθυμία είναι να ξημερώσει και να είσαι καλά. Να νυχτώσει και να κοιμηθείς ήσυχα. Να το πω αλλιώς. Μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με άγρια θηρία. Θα σε κομματιάσουν, αλλά είναι στο χέρι σου να βρεις την έξοδο και να βγεις στο φως. Γιατί ο καρκίνος του στήθους είναι ιάσιμος. Θα το ξαναπώ. Ο καρκίνος του στήθους είναι ιάσιμος. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μπορεί να θεραπευθεί, αν εντοπιστεί νωρίς. Μετά όλα ασφαλώς θα είναι αλλιώς. Αλλά δεν θα είσαι λιγότερο γυναίκα. Η ζωή μετά θα είναι πιο ουσιαστική. Αναδιατάσσονται οι προτεραιότητες. Αξιολογείς διαφορετικά πρόσωπα και καταστάσεις. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το κακό. Αλλά το μόνο που έχετε να φοβηθείτε είναι ο φόβος. Πρέπει να τον διασχίσετε και να περάσετε απέναντι. Θα περάσετε απέναντι».
«Είμαι περήφανη για κάθε τραύμα και για κάθε ράμμα το οποίο δείχνει νίκη. Το νέο μου σημάδι από το χειρουργείο θα το φοράω σαν παράσημο απέναντι στον καρκίνο (κακοήθη όζο) του θυρεοειδούς που αφαίρεσα.
Το μοιράζομαι μαζί σας γιατί για τρελή μου τύχη το ανακάλυψα τυχαία κάνοντας έναν υπέρηχο προληπτικό. Ηθικό δίδαγμα: η πρόληψη σώζει ζωές. Σίγουρα δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να διαφυλάξουμε την υγεία μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Μετά τη διάγνωση και την πλήρη άγνοιά μου με μεγάλη θλίψη έμαθα ότι τα κρούσματα καρκίνου του θυρεοειδούς μετά το Τσέρνομπιλ εκτινάχθηκαν στο 70% πάνω. Θύματα; Όλοι εμείς.
Σας το κοινοποιώ για να σας παρακινήσω να κάνετε προληπτικούς ελέγχους. Ένας υπέρηχος μπορεί να σας σώσει», είχε πει η ηθοποιός αναφερόμενη στο χειρουργείο που έκανε και την αφαίρεση του κακοήθη όζου που είχε στον θυρεοειδή.
«Εάν πιστέψεις ότι έχεις 70% πιθανότητα να φύγεις και 30% να μείνεις τότε μπορεί και να τρελαθείς. Δεν ξέρω αν αντέχετε αυτό το πράγμα, δεν ξέρω πώς μπορείς να ζήσεις με μία τέτοια σκέψη, πώς μπορείς να κοιμηθείς με τέτοια σκέψη. Εγώ πάντως όταν μου το είπε ο γιατρός, ότι έχω 30% πιθανότητες να ζήσω και 70% να φύγω απλά δεν το πίστεψα. Μάλλον δεν το δέχτηκα, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι εγώ αυτός που είμαι, με όλα αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου, με όλες τις δραστηριότητες που έχω, που δεν έχω αρρωστήσει σχεδόν ποτέ μου, που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, που έχω αντοχές φοβερές, δεν μπορούσα να πιστέψω, να δεχθώ ότι είχα μόνο 30% πιθανότητες να ζήσω» είχε πει και συνέχισε:
«Από την πρώτη στιγμή πίστεψα ότι έχω 100% πιθανότητες να ζήσω. Έτσι μπορούσα και κοιμόμουν, έτσι μπορούσα κι είχα ξεπεράσει την αγωνία ενός τέλους που ήταν αναπόφευκτο σχεδόν γιατί άμα σου δίνουν 70% πιθανότητες να φύγεις, είναι σαν να σου λένε ότι θα φύγεις. Το 70% είναι 7/10, 7 στις 10 πιθανότητες. Δεν με συνέτριψε αυτό το γεγονός, δεν με συνέθλιψε γιατί από την πρώτη στιγμή δεν το πίστεψα. Για μένα υπήρχε πιθανότητα πλέον, γιατί έτσι το έλεγε η ψυχή μου, 70% να ζήσω και 30% να φύγω, είχα ανατρέψεις τις ιατρικές στατιστικές», είχε αναφέρει ο σπουδαίος δημοσιογράφος.
Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αποκάλυψε σε συνέντευξή του ότι η ανακοίνωση της διάγνωσης ήταν ένα ισχυρό σοκ.
«Δεν ξεπερνιέται αυτή η αρρώστια. Την αποδέχεσαι, ζεις με αυτήν και πορεύεσαι. Βέβαια, αλλάζει η ζωή σου. Από τη μέρα που έκανα εγχείρηση μαζεύτηκα στο σπίτι μου. Το σώμα δεν αντέχει τα μακρινά ταξίδια, από την Ιαπωνία ως τη Βραζιλία, που έκανα πριν δίνοντας κοντσέρτα. Έκοψα το τσιγάρο και το αλκοόλ» εξήγησε ο ίδιος και σήμερα απολαμβάνει υγιής τη ζωή.
«Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, πήρα τις μαστογραφίες στα χέρια μου, πήγα σε μία γωνιά του νοσοκομείου και άρχισα να κλαίω. Χάθηκα. Δεν ήξερα πού βρισκόμουν, τι θα κάνω, τι με περίμενε. Ήταν πολύ βαρύ στο μυαλό μου να μου λένε: «Έχεις καρκίνο. Αύριο πρέπει να κάνεις μία χειρουργική βιοψία για να δούμε αν έχει επεκταθεί». Εκείνη τη στιγμή ήρθε μία γυναίκα δίπλα μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφη. Μου είπε: «Γιατί κλαις;». Της απάντησα: «Από ευτυχία!». «Το εννοείς;», με ρώτησε. «Είσαι με τα καλά σου; Έχω καρκίνο», της απάντησα.
Τότε μου έδειξε το στήθος της και μου είπε: «Κοίτα! Το έχω περάσει. Μην σε νοιάζει! Αν είναι χειρουργήσιμος, περνάει. Να το θυμάσαι». Μου έδωσε τόσο πολύ κουράγιο αυτή η γυναίκα και είπα: «Θα το παλέψω και θα το αντιμετωπίσω». Την περίοδο των χημειοθεραπειών και των ακτινοβολιών είχα δίπλα μου έναν πολύ καλό ογκολόγο. Μιλούσαμε! Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα μιλάω ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα, γιατί έστω και μία γυναίκα να μ’ ακούσει και να δει ότι δουλεύω, συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά, το έχω ξεπεράσει και είμαι πολύ καλύτερα, ίσως τη βοηθήσω. Πολλές φορές η αρρώστια μπορεί να είναι ευλογία. Σου δίνει τέτοιο χαστούκι που σε κάνει να εκτιμάς τα πράγματα διαφορετικά. Στη διάρκεια των χημειοθεραπειών έλεγα ότι όταν τελειώσει αυτή η ιστορία θέλω να κοιτώ απλώς τη θάλασσα. Θα είμαι ευτυχισμένη μόνο μ’ αυτό. Έγινα πολύ πιο δυνατός άνθρωπος» είχε πει στο περιοδικό «Εγώ» η ηθοποιός.