Η Μυρτώ Αλικάκη είναι Ελληνίδα ηθοποιός, γεννημένη το 1972 στο Παρίσι. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Καρόλου Κουν.Είναι ευρέως γνωστή για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη σειρά Αναστασία.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Κατοικεί σε ένα υπέροχο ρετιρέ διαμέρισμα στα Ιλίσια της Αθήνας το οποίο και έχει διακοσμήσει με πολύ γούστο.
Αποτελεί ήρεμη δύναμη ενώ της αρέσει η γυμναστική, το μαγείρεμα και βέβαια στον ελεύθερό της χρόνο να ράβει τα δικά της ρούχα. Είναι fun των social media και της αρέσει να παρουσιάζει τις συνταγές που ετοιμάζει για την οικογένειά της ενώ πολλές φορές την έχουμε θαυμάσει και για το καλογυμνασμένο κορμί της.
Η γέννηση στο Παρίσι
Η Μυρτώ Αλικάκη είχε πει για τα παιδικά της χρόνια: “Νηπιαγωγείο και δημοτικό πήγαινα σε ένα μικρό γαλλικό σχολείο, που δεν υπάρχει πια. Γεννήθηκα και έζησα ως τα τρία μου χρόνια στο Παρίσι κι έτσι κράτησα την επαφή μου με τα γαλλικά. Δεν θυμάμαι τίποτα από το Παρίσι, απλώς επειδή έκτοτε πηγαίνω, μου είναι ένας οικείος τόπος. Γυμνάσιο πήγα στη Σχολή Μωραΐτη. Εκεί μπλέχτηκα με θεατρικές ομάδες. Αλλά νωρίτερα, από τα πέντε ως τα εφτά μου συμμετείχα σε μια εκπομπή της ΕΡΤ για παιδιά του Νίκου Πιλάβιου. Λεγόταν «’Ελα να παίξουμε». ‘Ηταν πολύ κουραστικό και σύντομα ένοιωσα μια απώθηση για όλα αυτά. Μετά όμως στην εφηβεία, το ξαναβρήκα.
Μαζί με τις Πανελλήνιες, όπου πέρασα στη Γαλλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης, την οποία και δεν ακολούθησα, έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Πέρασα και πήγα. Ήμουν καλή μαθήτρια γενικώς, αλλά ονειρευόμουν ένα σχολείο σαν το Fame. Ήθελα μόνο να παίζω θέατρο”.
Η εξομολόγηση για το θάνατο του πατέρα της και η ψυχανάλυση
Την ψυχανάλυση είχε πει η Μυρτώ Αλικάκη πως την ξεκίνησε στα 27, ύστερα από την απώλεια του πατέρα της. Η ίδια είχε πει: “Έβλεπα ότι μέσα στην καθημερινότητά μου δεν λειτουργούσα σωστά γιατί έκρυβα τον πόνο μου, τον θυμό μου, την οργή μου για να μη στεναχωρήσω τα δικά μου άτομα ή να μη δείξω ευάλωτη. Έτσι, αποφάσισα να απευθυνθώ σε έναν ειδικό. Έκανα επτά χρόνια ψυχανάλυση και θα πω με το χέρι στην καρδιά ότι ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Είχα βάρη που κουβαλούσα μέσα μου.
Η ψυχανάλυση είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για να αντιληφθούμε τι μας συμβαίνει, να το λύσουμε και να προχωρήσουμε. Θα έλεγα ότι η ψυχανάλυση είναι σαν τα μαθηματικά. Η ψυχή δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Χρειάζεται τη λογική. Λοιπόν, όταν επαναλαμβανόμενα κάνουμε τα ίδια λάθη, πρέπει να δούμε τα σημάδια. Έτσι, έχω παρατηρήσει ότι όταν αρχίζω και αυτοσαρκάζομαι, καταλαβαίνω ότι έχω πέσει στα ίδια λάθη και έχω τις ίδιες αντιδράσεις. Όταν ξεπεράσω λοιπόν το δράμα, ξεκινώ την αυτοκριτική μου και λέω «Αφού με ξέρω… Ας το ζήσω σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά η ψυχανάλυση με έχει κάνει να ξέρω ότι υπάρχει αύριο και αμέσως ανασυντάσσομαι, είχε πει η Μυρτώ Αλικάκη.
Συνεχίζοντας η ηθοποιός είχε πει: ” Όταν χωρίσαμε με τον άνδρα μου, τον Πέτρο Λαγούτη, πήγαμε μαζί σε μια ψυχολόγο για να μας συμβουλεύσει πώς θα χειριστούμε το θέμα του διαζυγίου και τη σωστή ανατροφή των παιδιών. Με την ψυχολόγο έχουμε ανοικτή σχέση μαζί της και όταν υπάρχει ανάγκη, θα τη συμβουλευτούμε για το καλό των αγοριών μας”.
«Αν η απιστία δεν έχει μεγάλη σημασία, δεν χρειάζεται καν να συζητηθεί»
Σε μια μακροχρόνια σχέση θεωρώ ότι κατά 99% θα υπάρξει απιστία, είχε πει η Μυρτώ Αλικάκη σε συνέντευξή της λέγοντας: “Δεν θεωρώ ότι έχει απαραίτητα μεγάλη σημασία. Μπορεί όμως κάποιος να της δώσει, αν συζητηθεί παραπάνω από όσο πρέπει.
Στις μακροχρόνιες σχέσεις που λειτουργούν και οι άνθρωποι είναι αγαπημένοι, μπορεί να είναι απλώς μια ένδειξη αυτοπεποίθησης, επιβεβαίωσης ή διάθεσης για παιχνίδι, κάτι πιο ασήμαντο από αυτό που νομίζουμε.
Πιστεύω ότι η ώρα της απιστίας έρχεται ακριβώς τη στιγμή που δεν παίρνουμε από τον σύντροφό μας την επιβεβαίωση, μια έξτρα φροντίδα. Αλλά η καθημερινότητα δεν τα επιτρέπει πάντα αυτά.
Έχω απιστήσει και έχω δεχτεί την απιστία. Προτιμώ να με απατούν, γιατί παραμένω η αθώα. Έχω μείνει μετά από απιστία και το έχω ξεχάσει. Αν το τακτοποιήσω στο μυαλό μου μπορώ να το διαχειριστώ. Το να βρίσκομαι εγώ στη θέση εκείνου που απατά μου είναι πιο δύσκολο. Με βασανίζουν οι ενοχές”, είχε πει η ηθοποιός.
Η σχέση της με τη μητρότητα
Η Μυρτώ Αλικάκη είχε πει σχετικά: «Έχω δύο αγόρια, 18 και 14,5 χρόνων. Αν είχα και ένα κορίτσι, θα ήθελα να κάνει χορό, να οδηγεί μηχανάκι και να είναι αγοροκόριτσο. Αλλά έχω δύο αγόρια και είναι όλα λυμένα. Δεν μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζω ιδιαίτερες δυσκολίες στο μεγάλωμά τους, παρότι βρίσκονται στην εφηβεία.
Νιώθω ότι έχω δύο φωτεινά παιδιά. Δεν ρέπουν προς μαυρίλες, καταστροφές και τέτοια πράγματα, άρα νιώθω ήσυχη μέσα μου. Παλαιότερα, είχα αρκετές ενοχές ως μητέρα κάθε φορά που έλειπα λόγω δουλειάς. Από την άλλη, έπρεπε να δουλέψω. Τους έλεγα την αλήθεια και έδειχναν να καταλαβαίνουν “Παιδιά, διανύουμε μια δύσκολη εποχή κι, αν έχουμε δουλειά, θα μπορούμε και να σας ζήσουμε”, είχε πει η Μυρτώ Αλικάκη.
«Με τον Πέτρο δεν είμαστε ακριβώς φίλοι, είμαστε περισσότερο σαν οικογένεια»
Η Μυρτώ Αλικάκη είχε παντρευτεί τον Πέτρο Λαγούτη. Ο γάμος είχε γίνει στο εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων στο Λυκαβηττό και ήταν δύσκολο να έρθουν φωτογράφοι χωρίς να τους πάρει το ζευγάρι χαμπάρι, ωστόσο έγινε χωρίς την παρουσία τους καθώς το σεβάστηκαν άπαντες.
Το ζευγάρι πριν από λίγα χρόνια αποφάσισε να πάρει χωριστούς δρόμους, έπειτα από 11 χρόνια κοινής πορείας, ενώ μαζί έχουν αποκτήσει και δυο γιους. Ωστόσο και οι δύο διατηρούν μια σχέση αγάπης και βαθιάς εκτίμησης. Όταν γνωρίστηκε το ζευγάρι η Μυρτώ ήταν 25 ετών και η ίδια είχε πει: : “Δεν σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμουν στα 35 ή στα 45. Το διαζύγιό μας ήταν ό,τι πιο δύσκολο μού έχει συμβεί μέχρι σήμερα, είχε πει η ηθοποιός. Με τον Πέτρο δεν είμαστε ακριβώς φίλοι, είμαστε περισσότερο σαν οικογένεια. Έχει πολλές πτυχές, είμαστε σύντροφοι, έστω κι αν δεν ζούμε στο ίδιο σπίτι. Μας πήρε πολύ καιρό για να ηρεμήσουμε και να δούμε καθαρά. Από εκεί και πέρα, έπρεπε ο καθένας να κάνει τη δική του πορεία, να δει κάποια πράγματα αλλιώς. Σήμερα, αντικειμενικά πια, μπορώ να πω ότι, και ο Πέτρος και εγώ, είμαστε πολύ καλύτεροι από τότε που χωρίσαμε. Και πολύ καλύτεροι από τότε που γνωριστήκαμε. Είναι όμορφο, μέσα στον χρόνο, να ξεκινήσεις να θαυμάζεις και πάλι τον άλλον”.
