Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος βρέθηκε στην εκπομπή «Δυο στις 10», σήμερα, Κυριακή, το πρωί και αναφέρθηκε στην απώλεια του πατέρα του, την οποία βίωσε σε μικρή ηλικία και του στοίχισε αρκετά, αλλά και στη σχέση με τα τρία του παιδιά.
Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος δεν μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια του πατέρα του
Όπως υπογράμμισε ο ηθοποιός «αν δεις όλες μου τις εμφανίσεις από τις 30 Ιουνίου του 1990 και έπειτα, φοράω μαύρα, λόγω του θανάτου του πατέρα μου. Πέθανε 57 χρονών, έξι μέρες αφότου είχα παντρευτεί. Ήταν έγκυος η τότε σύζυγός μου, και ο πατέρας μου, πάνω σε ένα γλέντι που έκανε στην Ασπροβάλτα ξαφνικά έμεινε. Ο θάνατός του μου άλλαξε τα πάντα. Μερικές φορές, όταν χάνουμε τους ανθρώπους καταλαβαίνουμε πόσο πολύ τους αγαπούσαμε. Με τον πατέρα μου είχα μια πάρα πολύ έντονη σχέση. Του χρωστάω όμως μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί στα 20 μου, όταν απολύθηκα από τον στρατό, ήμουν ένας έτοιμος για εργασία άνθρωπος. Μου στοίχισε πάρα πολύ, γιατί έχασα τον άνθρωπό μου και προσφάτως έχασα και τη μητέρα μου και είμαι ορφανό παιδί. Ο πατέρας μου είναι ακόμη το σημείο αναφοράς μου. Είχα την τύχη να έχω πολύ καλό σόι. Ήμουν το μόνο αγόρι στην οικογένεια και η αδυναμία όλων».
Η σχέση του Μιχάλη Ιατρόπουλου με τα τρία παιδιά του
Σχετικά με τον ρόλο του ως πατέρας αλλά και τη σχέση που έχει σήμερα με τα τρία του παιδιά, ο Μιχάλης Ιατρόπουλος επεσήμανε «έχω τρία παιδιά και ένα εγγόνι, τη γυναίκα της ζωής μου, τη Χριστίνα που είναι τεσσάρων ετών. Τα δυο μεγάλα μου παιδιά, είναι τακτοποιημένα και ζουν στη Θεσσαλονίκη, η μια με τον σύζυγό της και είναι κοντά στη μητέρα τους, τις γιαγιάδες τους και έχουν μια πάρα πολύ καλή ζωή. Ο μικρότερος που είναι στην Αθήνα, είναι 20 ετών, στους άλλους δε λέω τις ηλικίες γιατί θυμώνουν. Ως πατέρας δεν είμαι υποδειγματικός. Με τα δυο μεγάλα παιδιά μου έκανα ό,τι μπόρεσα, γιατί όταν ήταν πολύ μικρά, εγώ ήμουν στην Αθήνα, τα εφόδια που έχουν πάρει και το ότι είναι εξαιρετικά παιδιά, το οφείλουν περισσότερο στη μητέρα τους, τη Χριστίνα και όχι σε μένα. Νομίζω ότι αυτό που προσφέρω στα παιδιά μου, είναι μια ασφάλεια, ξέρουν πως ό,τι και να συμβεί ο μπαμπάς τους είναι εδώ. Προσπάθησα να δώσω ό,τι είχα και μέχρι το τέλος της ζωής μου αυτό θα κάνω. Με τον μικρό είμαι πιο κοντά γιατί τον μεγάλωσα εγώ. Είναι σπάνιες οι μέρες μέχρι τα 15 του που δεν ήμασταν μαζί. Μου λείπουν στιγμές με τα άλλα δυο μου παιδιά. Δε χάρηκα το μεγάλωμα και την καθημερινότητά τους. Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί όταν το σκέφτομαι».
