Η Βίκυ Μοσχολιού “έφυγε” πριν 19 χρόνια και η «Espresso» φέρνει σήμερα στο φως της δημοσιότητας συνταρακτικές αποκαλύψεις για τους τελευταίους μήνες της ζωής της, που προκαλούν ρίγη συγκίνησης, από την κόρη και την αδερφή της.
Στις 16 Αυγούστου συμπληρώνονται 19 χρόνια από τον θάνατο της Ελληνίδας τραγουδίστριας και, με αυτή την αφορμή, η «Espresso» συνομίλησε με τη μικρή της κόρη Ευαγγελία Δομάζου και με την αδελφή της Αθηνά Μοσχολιού.
Οι δύο γυναίκες εκμυστηρεύτηκαν -μεταξύ άλλων- την επιθυμία της αξέχαστης Βίκυς να γίνει μοναχή, τις οδηγίες που τους έδωσε για την κηδεία της (!) αλλά και το όνειρο που είχε δει με το νεκρό παιδί της, το οποίο την έκανε να καταλάβει ότι το τέλος της πλησίαζε.
Η συνάντησή με την Ευαγγελία και την Αθηνά έγινε στο ιδιόκτητο μοναστήρι της οικογένειας Μοσχολιού, στο όρος Καβελάρης Μεγάρων.
Επρόκειτο για το ησυχαστήριο της σπουδαίας καλλιτέχνιδας, καθώς περισσότερα από 50 χρόνια ηγουμένη εκεί ήταν η μητέρα της Ελισάβετ, ενώ μόναζε και η θεία της. Μετά τον θάνατο της Βίκυς μάλιστα έγινε μοναχός και ο αδερφός της Νίκος.
Όπως υπογράμμισε για τη Βίκυ Μοσχολιού η κόρη της «η μητέρα μου προσευχόταν πολύ. Ήταν πολύ θρήσκα γυναίκα και πήγαινε συχνά στην εκκλησία. Κι εμάς όμως -εμένα και την αδελφή μου τη Ράνια- ως παιδάκια μάς πήγαινε συνέχεια. Η ίδια προτού φύγει από τη ζωή είχε εκφράσει μάλιστα την επιθυμία της να γίνει μοναχή. Ήθελε να χειροτονηθεί. Όμως, εγώ και η αδερφή μου δεν επιθυμούσαμε με τίποτα να συμβεί αυτό και την αποτρέψαμε».
Ερωτηθείσα αν η Βίκυ φοβόταν τον θάνατο, η κόρη της επεσήμανε «θυμάμαι που έλεγε παλιότερα ότι φοβόταν τον θάνατο. Όμως, ποτέ δεν το είπε αυτό προς το τέλος της ζωής της. Ποτέ. Απεναντίας, έλεγε πως “αν έρθει εκείνη η στιγμή να φύγω, είμαι πλέον έτοιμη”. Η μάνα μου έπαιρνε δύναμη από την προσευχή. Ας πούμε, δεν την είδα ποτέ να κλαίει. Μόνο μια φορά και είχα απορήσει πραγματικά…».
Για τη φορά που την είδε να κλαίει, σημείωσε «ήταν τους τελευταίους μήνες της ζωής της, μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο και με πήρε τηλέφωνο τρομοκρατημένη. Έκλαιγε γοερά. Είχε δει στον ύπνο της για πρώτη φορά στη ζωή της το μικρό μας αδελφάκι. Το αγοράκι αυτό πέθανε μόλις το γέννησε η μάνα μου. Με το όνειρο αυτό, λοιπόν, κατάλαβε ότι το τέλος της πλησίαζε».
Η Βίκυ Μοσχολιού ταλαιπωρήθηκε πολύ από την αρρώστια της και όπως περιγράφει η κόρη της «ήταν πολύ δύσκολες και επίπονες οι μέρες του νοσοκομείου. Έμπαινε, έβγαινε… Με χειρουργεία αλλά και με μεγάλη δύναμη ψυχής. Ηθελε να ζήσει. Εμείς με την αδερφή μου τότε ήμασταν στην Πάρο λόγω των οικογενειών μας. Εγώ, λοιπόν, δεν ήξερα τίποτα για το πρώτο χειρουργείο. Η αδερφή μου τα ήξερε όλα. Πήρα άδεια από τη δουλειά και πήγα απευθείας στο “Υγεία”. Το πρωί πριν από το χειρουργείο, που καθόταν καρτερικά στο δωμάτιό της, κρατούσε ένα κομποσκοίνι στο χέρι της και προσευχόταν. Μόλις με είδε καταχάρηκε. Πριν από το χειρουργείο μίλησα με τον ογκολόγο της, ο οποίος μου είπε τότε ότι έβλεπαν έναν μικρό όγκο στο πάγκρεας και ότι θα πρέπει να χειρουργηθεί. Ωστόσο, το χειρουργείο αργούσε να τελειώσει. Κάποια στιγμή βγαίνει ο ογκολόγος και μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε στο γραφείο του. Μας βάζει να καθίσουμε και μας λέει: “Βγάλαμε το μισό συκώτι, βγάλαμε τη σπλήνα, το έντερο, το πάγκρεας. Βγάλαμε, βγάλαμε…’’. Τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω όσα άκουγα. “Τι έμεινε;’’ τον ρωτώ με δάκρυα και μου απαντά “ήταν γεμάτη καρκίνο. Ακόμα και στα τοιχώματα’’.
Και συμπληρώνει «“συγγνώμη, γιατρέ, θα ζήσει;’’ τον ξαναρωτάω κι εκείνος αποκρίνεται: “Ο,τι μπορέσαμε κάναμε. Από εδώ και πέρα είναι στα χέρια του Θεού”. Εκεί έχασα τον κόσμο μου. Έφυγα από το γραφείο του κλαίγοντας και πήγα απευθείας στο εκκλησάκι που είχε απέξω στο νοσοκομείο. Κάθισα μόνη μου για να προσευχηθώ. Τηλεφωνώ σε μια φίλη μου και της λέω: “Αργυρώ μου, τη χάνω τη μάνα μου”».
Η Αθηνά Μοσχολιού ανέφερε για την αδελφή της «τα πιο έντονα και γλυκά συναισθήματα τα έχω από το τελευταίο εκείνο Πάσχα που έμεινε εδώ κοντά μας. Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές, χωρίς βέβαια να μπορώ να λησμονήσω καθετί που έζησα κοντά της γενικότερα. Όλη η οικογένειά μας ήταν πολύ δεμένη. Το τελευταίο, λοιπόν, εκείνο Πάσχα το περάσαμε όλοι μαζί εδώ στο σπίτι και στο μικρό μοναστηράκι της μητέρας μου. Η Βίκυ δεν πίστευε τότε ότι θα πεθάνει. Ίσως και να ήθελε να δείχνει αυτό προς τα έξω. Είχε μια απίστευτη εσωτερική δύναμη και ήθελε να τη μεταδώσει και σε εμάς. Δεν μας έδωσε να καταλάβουμε πως θα ήταν το τελευταίο της. Φαινόταν καλά, ευδιάθετη και με χιούμορ. Μάλιστα έψαλε στο εκκλησάκι τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, κάναμε την περιφορά του Επιταφίου. Ήταν τόσο χαρούμενη που έζησε εκείνες τις στιγμές του Πάσχα, που όταν μετά μιλούσαμε στο τηλέφωνο έλεγε και ξαναέλεγε για το πόσο ευχάριστα είχε περάσει μαζί με όλη την οικογένεια».
Λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, η Βίκυ Μοσχολιού ζήτησε από τις πολυαγαπημένες της κόρες να διώξουν από το δωμάτιο τους πάντες και να μείνουν μόνες.
Όπως αφηγείται η κόρη της «ήξερε πλέον και η ίδια ότι βάδιζε προς το τέλος της. Θυμάμαι, κλαίγαμε εγώ και η αδερφή μου, αγκαλιασμένες. Μας λέει «Κοιτάξτε, εγώ σε λίγο θα φύγω. Θέλω να είστε αγαπημένες και να δίνετε ελεημοσύνη στον κόσμο». Μας ρώτησε τι θα κάνουμε με το σπίτι της Πάρνηθας και της είπαμε ότι πρέπει να το πουλήσουμε. «Ναι παιδιά μου, να το πουλήσετε. Μη σας φάει αυτό το σπίτι», ήταν η απάντηση της. Έπειτα μας είπε πώς ήθελε να γίνει η κηδεία της. Μας ζήτησε συγκεκριμένο νεκροθάφτη που τον γνώριζε, μας ζήτησε συγκεκριμένο ξύλο για την κάσα της και μας είπε ότι δεν ήθελε ν’ ακουμπήσει κανένας λουλούδια πάνω στο φέρετρο. Το μόνο που ήθελε ήταν ένας σταυρός από λευκά τριαντάφυλλα που θα έγραφε πάνω «Οι κόρες σου, τα εγγόνια σου». Επίσης, ήταν επιθυμία να μην ανοιχτεί το φέρετρο, γιατί ήθελε ο κόσμος να τη θυμάται όπως όταν ήταν στις δόξες της. Μας ζήτησε να την θάψουμε στο Α΄ Νεκροταφείο με όλες τις τιμές, να την ακολουθούν μπουζουκάκια στο δρόμο για την τελευταία της κατοικία και πριν γίνει η νεκρώσιμος ακολουθία να την πάμε στο μοναστηράκι, στα Μέγαρα, για να τη διαβάσει και η γιαγιά Ελισάβετ, η οποία ήταν ηγουμένη εδώ. Εγώ και η αδερφή μου βέβαια κλαίγαμε συνεχώς και δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε από πού αντλούσε όλη αυτή την δύναμη. Κι εκείνη μας είχε αγκαλιά και προσπαθούσε να μας ηρεμήσει λέγοντας: «Μην κλαίτε. Τώρα είναι όλα καλά. Μετά θα έρθουν τα δύσκολα που πρέπει να αντιμετωπίσετε». Με την αδερφή μου εκπληρώσαμε όλα όσα μας ζήτησε”.
Η Βίκυ Μοσχολιού, σ’ ένα στιγμιότυπο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, συνοδεύει την κόρη της, Ευαγγελία Δομάζου, στον γάμο της και λάμπει από χαρά και ευτυχία.
Η εν λόγω φωτογραφία δημοσιεύθηκε από τη δημοσιογράφο Ελενα Μακρή Λυμπέρη, στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram και τη συνοδεύει με τη λεζάντα:
“Μητέρα και κόρη: Η Βίκυ Μοσχολιού λάμπει από χαρά έχοντας δίπλα της την κόρη της Ευαγγελία Δομαζου, την ημέρα του γάμου της. Η κόρη της αξέχαστης τραγουδίστριας διηγήθηκε στον Νίκο Μουρατίδη για την μητέρα της που έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2005: «Δεν έχουν φύγει καθόλου από το μυαλό μου όλες της οι συμβουλές. Επίσης δεν θα ξεχάσω την απλότητα της, την μεγαλοψυχία της, το ήθος της… Δεν θα ξεχάσω που λάτρευε τα οικογενειακά γλέντια, το γέλιο της, τα καλαμπούρια της, τις ρόμπες και τις παντόφλες που φόραγε πάντα μέσα στο σπίτι ή την κοκεταρία της όταν επρόκειτο να βγει έξω…
Όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ την παρακολουθούσα. Τώρα πια που βλέπω και ξαναβλέπω στο YouTube κάποιες ζωντανές εμφανίσεις της, όπως στο Ηρώδειο που ήταν καλεσμένη του Γιάννη Μαρκόπουλου, κάθε φορά που την βλέπω τρέχουν ποτάμι τα μάτια μου. Μέσα μου μουρμουρίζω, “α ρε μάνα υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου”.» #elenasdiary #vickymoscholiou #greeksingers #greeklegends #motheranddaughter”